یک میلیون و 300 هزار دام غیرمجاز جان زاگرس را گرفته اند

خبرگزاری تسنیم، هادی کیادلیری، معاون آموزش و مشارکت های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست در "نشست تخصصی کارکردها، تنوع زیستی و ارزش گذاری اقتصادی زاگرس" با اشاره به چالش های موجود در عرصه حفاظت از زاگرس اظهار کرد: حدود یک میلیون و 300 هزار مورد چرای غیرمجاز دام در کشور داریم؛ اما مشکل اساسی آن است که آمار دقیقی از این موضوع در دست نیست. مسئولیت اصلی در این حوزه با سازمان منابع طبیعی است، اما این سازمان زیرمجموعه وزارت جهاد کشاورزی قرار دارد؛ وزارتی که مأموریت اصلی اش تولید گوشت است. این تضاد منافع، به طور جدی عملکرد حفاظتی را با مشکل مواجه کرده است.

زوال جنگل های زاگرس؛ تغییر اقلیم و دخالت انسانی مقصرند

وی با اشاره به تشدید آتش سوزی ها و افزایش تولید غیرمجاز زغال افزود: در دهه گذشته، دمای منطقه زاگرس حدود 1.5 درجه سانتی گراد افزایش یافته و نظم پراکنش بارندگی نیز تا 70 درصد کاهش یافته است؛ امری که تعادل طبیعی منطقه را به شدت مختل کرده است.

کیادلیری ادامه داد: احداث معادن در طبیعت یکی دیگر از عوامل تخریب است. در حال حاضر، 165 میلیون هکتار پرونده اکتشاف معدنی ثبت شده که بسیاری از آن ها به مرحله عملیات رسیده اند و هیچ سازمانی نمی تواند در فرآیند آن ها مداخله کند. از سوی دیگر، هجوم حشرات پوست خوار، قارچ ها و سایر آفات نیز به عنوان عوامل نهایی کننده در تخریب جنگل های زاگرس شناخته می شوند.

وی با تأکید بر ضرورت برنامه ریزی بلندمدت تصریح کرد: باید برای عوامل مستعدکننده تخریب، برنامه ریزی بلندمدت داشته باشیم، زیرا مشکلاتی مانند دامداری و کشاورزی غیراصولی در کوتاه مدت قابل حل نیستند. در کوتاه مدت، تنها می توانیم به مهار آفات برگ خوار متمرکز شویم.

کیادلیری درباره تأثیر تغییرات اقلیمی گفت: در زاگرس، وقتی افزایش دما را تجربه می کنیم، عوامل رطوبتی کمترین تأثیر را دارند، اما کاهش پوشش درختی و قرار گرفتن آن ها در معرض استرس حرارتی موجب می شود توان مقاومت آن ها به شدت کاهش یابد. از سوی دیگر، رشد بی رویه علف های مهاجم به آتش سوزی ها دامن می زند؛ طی 10 سال اخیر، به طور متوسط 18 هزار هکتار از جنگل های زاگرس سالانه در آتش سوخته اند و این رقم در برخی سال ها تا 45 هزار هکتار نیز رسیده است. افزایش پوشش علفی همچنین باعث گسترش آفت هایی مانند ملخ ها می شود.

او در پایان تأکید کرد: زاگرس، یک جنگل معیشتی است و مردم منطقه به منابع آن وابستگی مستقیم دارند. بنابراین، راهکار مؤثر باید از مسیر ایجاد معیشت های جایگزین برای این جوامع عبور کند. در برنامه ریزی های مربوط به زاگرس، چه در سطح سیاست گذاری و چه در سطح راهبردهای بلند و کوتاه مدت، لازم است همکاری بین بخشی تقویت شود، چرا که سازمان منابع طبیعی به تنهایی قادر به مدیریت این بحران نیست و نیاز به مشارکت سایر نهادها دارد. متأسفانه هنوز تعریف درستی از توسعه پایدار و مشارکت مردمی در کشور وجود ندارد و ضروری است این شکاف های عمیق اصلاح شود.

انتهای پیام/