ماجرای سوگ سروده ای که در رثای شهید رئیسی بود

محمود حبیبی کسبی، در گفت وگو با خبرنگار تسنیم در تبریز، با بیان اینکه در روز میلاد امام رضا (ع) میهمان برنامه تلوزیونی بود، گفت: قرار بود در برنامه جشن ولادت امام رضا (ع) در شبکه سه حضور داشته باشم، اما برنامه جشن عملا به برنامه اعلام خبر شهادت خادمان جمهور شد.

وی ادامه داد: با شنیدن خبر شهادت رئیس جمهور و آیت الله آل هاشم، مالک رحمتی و دیگر مردان تکرار نشدنی پرواز اردیبهشت، برنامه ای که قرار بود برگزار شود با حزن و بغض همراه شد.

این شاعر آئینی یادآور شد: در همان دقایقی که برنامه در حال پخش بود، خبر شهادت اعلام شد و در همان دقایق نیم ساعت در استودیو فرصت داشتم تا شعرخوانی داشته باشم که بلافاصله چند بیتی برای شهید رئیسی سرودم.

حبیبی کسبی بیان کرد: آن بیت ها بعد از برنامه تکمیل و به یک غزل مثنوی تبدیل شد، اما شهادت آیت الله رئیسی و همراهانشان داغ بزرگ و باورناپذیری بود.

وی گفت؛ هنوز با گذشت یک سال، وقتی که عکس شهدای خدمت را می بینیم باور نمی کنیم که به شهادت رسیده اند.

این منتقد ادبی، خاطرنشان کرد: پس از شهادت خادمان جمهور، این توفیق را داشتیم که عرض ادب و ارادت شاعرانه ای به محضر این شهدا داشته باشیم و در رثای یکایکشان شعر بگوییم.

حبیبی کسبی گفت: تبریز و آذربایجان شرقی زادگاه دو تن از شهدای خدمت بوده که امیدواریم هم شهید آل هاشم و هم شهید رحمتی دستگیر شاعران متعهد و معتقد باشند.

وی در پایان این گفت وگو با تسنیم، سوگ سروده خود برای شهید رئیسی را قرائت کرد.

چشم بستی کم و زیادت را/ از رضا خواستی شهادت را

خادمش بوده ای و اکنون او/ می دهد مزد این ارادت را

شب میلاد خود امام رضا/ هدیه داده به تو شهادت را

تو مقیم رضا شدی و مَلک/ می برد رشک این سعادت را

سید قوم، خادم قوم است/ این چنین خواستی سیادت را

تا خود صبح خفته ای، چه عجب!/ دیده ایم از تو خرق عادت را!

سجده در خون، قیام در آتش/ ای بنازم چنین عبادت را

از دل آتش ای خلیل سرشت!/ باز کردی تو جاده ای به بهشت

سیدی از تبار ابراهیم/ از گُل شعله ها ندارد بیم

در ره خدمتِ به خلق این بار/ رفته ای تا کدام شهر و دیار؟

تا کجا رفتی؟ این چه طوفانی ست!/ ردّ پای تو نیز پیدا نیست

آه! پیدا شدی، دلم گم شد/ با تو راهی مشهد و قم شد

زینت دوش مردمت شده ای/ زائر حج چندمت شده ای؟

می روی روی دوش رود عزا/ تا به دریای بی کران رضا

ای شهید رضا! خداحافظ/ غم بشکوه ما! خداحافظ

ای دل! ای دل! چقدر بی تابی؟/ چشم من! تا به کی نمی خوابی؟

دل من! پای بست ساقی باش/ برخی چشم مست ساقی باش

از شکست سبو مکن فریاد/ که سر خم می سلامت باد

در رهش بند ننگ و نام نه ایم/ در غمش سوختیم، خام نه ایم

انتهای پیام/