حقیقت این است که به جایگاه روابط عمومی ها باور ندارند

هفدم ماه مه میلادی برابر با بیست و هفتم ماه اردیبهشت روز جهانی روابط عمومی و ارتباطات است؛ این روز از جمله روزهای به یادماندنی در تقویم جمهوری اسلامی ایران است که نه غمی بر ماست و نه چشنی برپا شد، این یگانه چشمی است که بسته و درون اش برجسته تاریخ است.

تاریخ عصر جدید گواه تحول و ترقی است و این مولد متمدن بر تمام نارسایی های اداره جوامع بشری را متحول ساخت و اینک بر ماست بر رنگین کمان تغییر و تحول همقدم باشیم.

سردرگمی یک جامعه و نابسامانی یک مجموعه و پایین بودن بهره وری یک سازمان و کاهش قدرت رقابت در یک شرکت تولیدی و صنعتی نشانه های ناکارآمدی آنهاست، تدوین مقررات مدون و ایجاد بنیاد بخش روابط عمومی در هر مجموعه ای شالوده تفکر و اندیشه نوین و استهلاک روش های سنتی است.

تصمیم گیری در اداره کردن شرکتها و موسسات دولتی و خصوصی احتیاج مبرم به ایجاد و احیای علمی و واقعی واحدی بنام روابط عمومی است.

از آنجایی که برقراری ارتباط میان بخشی و مدیریتی و یا ارتباط ارگانیک در بین مجامع جانبی و ادارات و بخش های داخلی و بیرونی موسسات از یک سو و برگزاری جلسات و بررسی و کنکاش در ارایه رهنمودهای فنی و آگاهی بخشی در درون سازمان از وظایف ذاتی این بخش می باشد، هر مجموعه کارگری در صدد ارتقای تولید و کسب درآمد باشد الزاما روابط عمومی در جهت افزایش راندمان تولید و هم افزایی داخلی آن سهم بسیار مهمی دارد، روابط عمومی علاوه بر نقش های فوق سبب افزایش اعتماد و اعتبار بخشی در آن مجموعه می گردد.

هدف اصلی روابط عمومی ایجاد و حفظ روحیه مثبت گرایی ارتباطی با مخاطبان درون و بیرون یک سازمان می باشد، آنچه سبب دستیابی به اهداف استراتژی یک شرکت می شود و هدایت و مدیریت بحران را بررسی و در تعاملات کارگری و کارمندی در ادارات و موسسات را بر عهده دارد بخش روابط عمومی می باشد و تعریف درست و تعیین موقعیت صحیح یک مجموعه ناشی از عملکرد روابط عمومی است.

روابط عمومی هر اداره به عنوان یک حوزه کلیدی و عملیاتی فعالیت های آن محسوب می گردد، آنچه امروز در محدوده فعالیت های اداری و تولید محو و ناپدید و سرآمد بی تدبیری و ایجاد ناهنجاری های عمومی می باشد اضمحلال و نادیده گرفتن اثر بخشی روابط عمومی در آن مجموعه است.

مدیران و مسوولان سطوح مختلف در هر ادارات و سازمان های دولتی و خصوصی با نادیده گرفتن جایگاه این واحد بطلان بهره وری و عدم هم افزایی درون سازمانی را افزایش داده و عملا ناکارآمدی فعالیت های روزانه آن واحد را مختل و نارسایی های دست و پاگیر را در اداره مرسوم و جاری می نمایند.

آنچه در روابط عمومی حائز اهمیت است برقراری جلسات منظم در ادارات و اطلاع رسانی رسانه ای و بهینه سازی روش های مدرن دیجیتالی و اولویت مسوولیت این بخش بوده اما تحول و دستیابی به اهداف این واحد منوط به رعایت و اعمال مدیریتی در هر شرکت تولیدی و یا در موسسات اداری می باشد.

نکته دیگر این که امروز بخش روابط عمومی در نظام اداری ایران فاقد جایگاه صحیح می باشد و اساسا در شهرهای دورتر و کارگاه های محروم تر و موسسات کوچکتر و حتی در مراکز تصمیم گیری عمومی دولتی همانند شهرداری ها و فرمانداری ها و استانداری ها و ادارات کل و مراکز مهم و شرکت شهرک های صنعتی این ناکارآمدی به فزون دیده می شود و عملا جایگاه روابط عمومی سمبلیک و غیر موثر بوده و هزینه های هنگفت کنونی که صرف پیامدهای تصمیم گیری این بخش بر همه موسسات و شرکت های صنعتی سیطره یافته است.

بر کسی پوشیده نیست و اصطلاحا این هزینه ها فقط در کام یکی شیرین می گردد که در راس امور مسلط است و این دستاورد ناهنجار موجود باعث کاهش تدبیر مدیریتی و اعمال صحیح در امور اداره می گردد.

و این دستاورد ناجور اکنون جرات اصلاح و بهینه سازی را و قابلیت اندازه گیری عملکرد سازمان و تعامل بخشی مخاطبان در رضایت مندی مشتریان را از بین برده است.

با این توصیف، واقعیت این است که مدیران هر مجموعه ای چه دولتی و چه خصوصی به شعار به جایگاه روابط عمومی اهمیت می دهند در عمل هنگامی که عملکرد مدیر و مجموعه نیروهای روابط عمومی های حاضر آن مجموعه مورد بررسی علمی قرار می گیرد نمودار نتیجه آن می شود صفر.

اگر مدیران به این بخش کلیدی ادارات و سازمان ها باور دارند پس چرا نیروی های کارآمد و آگاه و مطلع رسانه ای را برای روابط عمومی ها انتخاب نمی کنند. چرا هم اکنون بسیاری از نهادهای دولتی و خصوصی روابط عمومی ندارند و آنهایی هم که دارند بدون تعارف باید گفته شود نقش واقعی خود را ایفا نمی کنند.

چرا روابط عمومی و نقش اطلاع رسانی اولویت آخر هر مدیر اجرایی است؟ چرا بی نام و نشان ترین اتاق هر مجموعه ای اتاق روابط عمومی است؟ چرا چارت حقوقی روابط عمومی در نظام اداری و واحدهای تولیدی و صنعتی کشور تعریف نمی شود و چرا مدیران سطوح مختلف برای به نتیجه رساندن این مهم دغدغه ندارند.

چرا مدیران نهادها از روابط عمومی فقط پوشش برنامه های پوششی و روتین را انتظار دارند تا در رسانه های کشوری و استانی انتشار یابد و تمام. چرا تولیدات موجود روابط عمومی ادارات استانی و شهرستانی و شرکت های صنعتی و تولیدی بررسی علمی قرار نمی گیرد تا تاثیر آن در جامعه زیرپوشش مشخص شود.

هم اکنون سامانه های زیاد اطلاع رسانی از استانداری ها گرفته تا ادارات کل در استان ها و شهرستانی با وجود صرف هزینه های کلان برای تهیه و انتشار خبر و عکس و فیلم در سامانه های خود فعالیت دارند آیا تاثیرگذاری آن سنجش علمی شده و آیا این تولیدات تاثیری در مخاطبان مربوط داشته است و بررسی ها چه می گوید.

چرا روابط عمومی های حاضر بولتن های مربوط از نیازهای درون و برون سازمانی خود تهیه نمی کنند تا مدیران آن مجموعه را به سمت تولیدات محتوایی جامعه محور تشوبق کنند.

مدیر واقعی مدیری است که هر روز صبح قبل از آغاز به کار از رییس روابط عمومی مجموعه خود بخواهد که آخرین مسائل روز برون سازمانی را از سطح کلان بین المللی گرفته تا اتفاقات کشوری و استان و شهرستان خود در اختیارش گذشته و برای پیشبرد امور درون مجموعه ای از او مشورت بگیرد آیا امروز اینگونه عمل می شود.

هر مدیری نباید از روابط عمومی ها برای تبلیغات و معرفی کردن خود بهره بگیرید که اکنون برآیندها نشان می دهد که اغلب مدیران از این گروه هستند که جای تامل و تاسف است.

برآیند گفت و گو نگارنده با شمار زیادی از نیروهای روابط عمومی های ادارات و سازمان های دولتی و خصوصی این است که اغلب آنان نسبت به کم توجهی یا بی توجهی مدیران آن مجموعه از روابط عمومی گلایه دارند که نمی توانند به دلایلی به طور شفاف آن را بیان کنند.

نگارنده این متن با فعالیت افزون بر سی سال کار خبری در چند استان کشور بدون اغراق تا امروز مدیری را ندیده به معنای علمی کلمه به جایگاه روابط عمومی باور داشته باشد و هرچه در این ادوار کاری، خبری در این ارتباط از گفتار مدیران اجرایی تهیه کرده است همه آن ها شعاری بوده و در عمل چیز دیگری از آنان دیده می شود و نتیجه عملکردها بهترین گواه این ادعاست که باید خود حدیث مفصل بخوانیم از این نقص آشکار.

** خبرنگار ایرنا در مازندران