تقسیم گناهان به «کبیره» و «صغیره» مبنایی قرآنی دارد

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، محمدعلی انصاری صاحب تفسیر مشکاة و مفسر قرآن کریم، در نشست مجازی که امروز 28 اردیبهشت ماه در خصوص «گناهان کبیره و صغیره» برگزار شد، اظهار کرد: تقسیم گناهان به کبیره و صغیره مبنایی قرآنی دارد و خداوند در آیه 31 سوره «نساء» در مورد آن فرموده است: «إِنْ تَجْتَنِبُوا کَبَائِرَ مَا تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئَاتِکُمْ وَنُدْخِلْکُمْ مُدْخَلًا کَرِیمًا؛ اگر از گناهان بزرگی که از آنها نهی می شوید دوری کنید گناهان کوچکتان را از شما محو می کنیم، و شما را به جایگاهی ارزشمند و نیکو وارد می کنیم..»

وی ادامه داد: از منظر تجاوز به حریم قانون گذار و سرکشی از اوامر و نواهی او، تقسیم گناه به صغیره و کبیره معنا و جایگاهی ندارد و هر گناهی به نسبت آنکه قوانین و قواعد الهی زیر پا نهاده می شود، کبیره است. بنابراین، تقسیم گناه به صغیره و کبیره، از نگاهی دیگر مطرح می شود.

انصاری در خصوص تقسیم گناهان به صغیره و کبیره تصریح کرد: اولین مورد این است که ماهیت و اثر گناه، دور کردن انسان از حضرت پروردگار است؛ بر خلاف طاعت که قرب و نزدیکی می آورد. برخی گناهان به قدر یک قدم انسان را دور می کند و برخی دیگر به قدر فرسخ ها؛ بعضی گناهان به قدر یک روز فاصله می افکند و بعضی دیگر به اندازۀ یک عمر دوری پدید می آورند؛ پس گناهان از منظر اثری که در دوری افکندن دارند، به صغیره و کبیره تقسیم می شوند.

این مفسر قرآن کریم گفت: دومین مورد این است که به فرموده وجود مبارک امام باقر(ع) گناه تباه کننده ترین چیز برای جان است: «مَا مِنْ شَیْ‏ءٍ أَفْسَدَ لِلْقَلْب مِنْ خَطِیئَةٍ إِنَّ الْقَلْبَ لَیُوَاقِعُ الْخَطِیئَةَ فَمَا تَزَالُ بهِ حَتَّی تَغْلِبَ عَلَیْهِ فَیُصَیِّرَ أَعْلَاهُ أَسْفَلَه‏؛ هیچ چیز برای قلب فاسدکننده تر از گناه نیست، به راستی که قلب هم آغوش گناه می شود و پیوسته انجامش می دهد تا آنجا که گناه بر قلب چیره می گردد و آن را واژگونه می سازد.»

وی ادامه داد: گاهی اثر تخریبی گناه اندک و گاه بسیار است؛ گاه کسی با تندزبانی دلی را می آزارد، گاه در ظلمی سنگین تر، حقی را غصب می کند و گاه فراتر از این، مرتکب قتل می شود. پس تعریف صغیره و کبیره بودن گناهان به لحاظ آثار آن طیفی از گناهان است که از ضعیف به قوی می رود. هرکدام از نام هایی که برای اشاره به گناهان از آنها استفاده می شود؛ به بعدی از ابعاد گناه اشاره دارد. خطا به دلیل نابه جا بودن گناه و اثم به معنای سقوط است و چون گناه عامل سقوط است به آن اثم می گویند. ذَنب به معنای دنباله است و چون گناه پیامدهای ناروا  فراتر از زمانِ تحقق جرم دارد، به آن ذنب می گویند. سیئه نیز از ماده سوء  می آید چون گناه موجب آزار خدا و خلق است. همه موارد بالا می تواند کبیره یا صغیره باشد.

انتهای پیام