پاکبانی که درس پاکدستی داد

صبح امروز (پنجشنبه) برای خرید نان از منزل خارج شدم بعد ساعتی وقتی که بازگشتم و می خواستم وارد منزل شوم، صدایی از پشت سرم شنیدم که گفت: آقا سلام، برگشتم و کوچه را نگاه کردم؛ پاکبان زحمت کش محله را دیدم که با یک جاروی بزرگ در دست، وسط کوچه ایستاده بود و من را صدا می زد.

برگشتم و بعد از جواب سلام، با او دست دادم، قبل از اینکه شروع به صحبت کند به داخل خانه بازگشتم و یک لیوان چای نبات برایش ریختم و به دستش دادم؛ خورد و زیر لب شروع به دعا کرد؛ مشخص بود جان تازه ای گرفته است.

گفتم در خدمت شما هستم، کاری از دست من ساخته است؟

نگاهی به من کردم و گفت: شما خانمی با این مشخصات در این کوچه می شناسیید؟ نام و نام خانوادگی فردی را گفت و من گفتم: نه، اگر خانمی با این مشخصات هم در این کوچه باشد، من نمی شناسم.

شغلم همین است و روزگار را می گذرانم و ناشکر نیستم، خدا تا حالا رسانده و بعد از این هم می رساند و شکرگذار او هستم علت را پرسیدم، گفت: چند روز قبل کیفی را در این محله پیدا کردم که حاوی مدارک و مقادیر قابل توجهی پول و برخی اشیاء ارزشمند دیگر است و هر چه گشتم صاحبش را پیدا نکردم.

چند لحظه به او نگاه کردم! کیفی حاوی مقادیری پول و دیگر اشیاء ارزشمند پیدا کرده بود و به دنبال صاحب آن می گشت؛ پرسیدم حالا مگر مهم است؟ با تعجب به من نگاه کرد و گفت: اگر از زمین بلند نکرده بودم شاید مهم نبود ولی الان دیگر مهم است و مسوولیت شرعی آن بر عهده من است و باید صاحبش را پیدا کنم ضمن آنکه الان یک بنده ی خدا به دنبال این کیف، شب روز ندارد.

چون صاحب کیف را نمی شناختم ، برایم جالب بود که دنبال صاحب آن می گردد، مخصوصا در این روزگار افراد کمی خودشان را به زحمت می اندازند برای انجام چنین کاری، از پاکبان سوال کردم چند سال دارد و به غیر از شغل شریف پاکبانی، دیگر چه کاری می کند و چند فرزند دارد که پاسخ داد: شغلم همین است و روزگار را می گذرانم و ناشکر هم نیستم، خدا تا حالا رسانده و بعد از این هم می رساند و شکرگذار هستم.

این رفتگر پاکدست که خود را اهل یکی از شهرستان های استان خراسان رضوی معرفی کرد، افزود: 2 فرزند دارم، یکی از آنها در دانشگاه یزد درس می خواند و دیگری که دختر است، ازدواج کرده و زندگی خوبی دارد.

او را در آغوش گرفتم و رویش را بوسیدم، به همتش آفرین گفتم و پرسیدم حالا از دست من چه کاری ساخته است، که گفت: کمک کن صاحب این کیف را پیدا کنیم؛ چند روزه روی دست من مانده و درب هر خانه ای را می زنم صاحب آن را نمی شناسند.

گفتم: حتما کمک می کنم، به واسطه حرفه خبرنگاری از مراجع مطلع در این زمینه کمک خواستم، کارت ملی صاحب کیف، در درون کیف بود و شماره ملی را برای آنها ارسال کردم؛ شماره پاکبان پاکدست را هم به آنها دادم، قرار شد با صاحب کیف تماس بگیرند و پیدا شدن کیف گم شده را اطلاع دهند.

پاکبان محله اصرار داشت که کیف را تحویل من دهد اما من قبول نکردم و از او خواستم نزد خودش نگه دارد تا با او تماس بگیرند و کیف را به صاحبش بازگرداند.

خواستم از او عکسی بگیرم و در خبری در این خصوص استفاده کنم اما او اجازه نداد و گفت: مال مردم را باید به صاحبش بازگرداند و نیازی به خودنمایی نیست.

به همت و پاکدستی او آفرین گفتم و به داخل خانه رفتم، تیترهای مختلفی برای خبر کار زیبای این شهروند مسئولیت پذیر در ذهنم مرور می کردم، دیدم زیباتر از پاکبان پاکدست چیز دیگری نمی توان نوشت، کسی که شهر ما را از آلودگی و روح ما را از خودخواهی پاک می کند.