ناپلئون قلابی در کاخ الیزه

خبرگزاری تسنیم، حنیف غفاری در یادداشتی نوشت: رئیس جمهور فرانسه طی هفته های اخیر تلاش کرده بیشتر در قبال تحولات جاری در حوزه روابط بین الملل اظهار نظر کند؛ از طرح دودولتی در منطقه غرب آسیا، حمایت از حکومت جولانی در قبال تسخیر نرم و غیررسمی خاک و فرهنگ سوریه، تأکید بر لزوم محدودسازی توان موشکی ایران و اصرار بر ادامه جنگ اوکراین! این بیش فعالی درست در حالی رقم می خورد که محبوبیت امانوئل ماکرون در کشورش طی دو سال اخیر به ندرت به بالای 30 درصد افزایش پیدا کرده و حتی بقای حداقلی دولت وی نیز در پی لابی گری های خاص کاخ الیزه با نمایندگان جبهه راست افراطی (به رهبری لوپن) صورت گرفت.

صورت مسئله گویاست: ماکرون درصدد ارائه آدرس هایی ناشیانه در اثبات قدرت پاریس در نظام بین الملل است! توهم بناپارتیسم در ذهن رئیس جمهور فرانسه به اندازه ای پررنگ بوده که وی را از توجه به واقعیتی تحت عنوان سقوط آزاد جایگاه پاریس در حوزه روابط بین الملل بازداشته است! همگان به یاد دارند که رئیس جمهورکنونی فرانسه از سال 2017 میلادی تاکنون بار ها تلاش کرده خود را در قامت یک قهرمان بلارقیب در اتحادیه اروپا و حوزه یورو نشان دهد، اما هر بار، واقعیات میدان جایی برای تحقق فانتزی های ذهنی ماکرون باقی نگذاشته است.

اخیراً امانوئل ماکرون با ابومحمد جولانی سرکرده هیئت تحریرالشام در کاخ الیزه ملاقات کرد. رئیس جمهور فرانسه در مارس گذشته دعوت خود را از جولانی به تشکیل یک دولت فراگیر در سوریه و تضمین امنیت در این کشور مشروط ساخت! بهتر است ماکرون به این سؤال مهم پاسخ دهد که اکنون دقیقاً کدام یکی از این گزاره ها در دمشق تحقق یافته است؟! آیا سرکوب علویان توسط هیئت تحریرالشام واقعاً متوقف شده است؟! آیا گروه های مخالف هیئت تحریرالشام واقعاً قدرت تنفس حداقلی در فضای سیاسی- اجتماعی سوریه را دارند؟!

واقعیت امر این است که فرانسه در طول بیش از یک دهه اخیر، در کسوت یکی از اصلی ترین حامیان تروریسم تکفیری در منطقه غرب آسیا خصوصاً سوریه و عراق ایفای نقش کرده است. حمایت دستگاه اطلاعات خارجی فرانسه از تروریست های داعش، بار ها در جریان حضور این گروه متوحش تروریستی در حوزه شامات به اثبات رسید. پاریس در محاسبات غیررسمی و نانوشته خود، کماکان سوریه و لبنان را دو مستعمره خود تلقی می کند، بدون آنکه نسبت به تغییرات بنیادین و اجتناب ناپذیری که در بطن مناسبات اجتماعی و فکری این دو کشور رخ داده، آگاه باشد. در حال حاضر نیز مداخله گرایی فرانسوی ها در امور داخلی سوریه، قطعاً نه با هدف ایجاد یک دولت واقعی یا مبارزه با تروریسم، بلکه با هدف تبدیل حوزه شامات به جولانگاه پاریس در غرب آسیا صورت گرفته است.

بدون شک استراتژی ترسیم شده از سوی فرانسوی ها بار دیگر محکوم به شکست است. اگرچه ماکرون هنوز موقعیت و جایگاه خود را به مثابه سیاستمداری شکست خورده با دولتی حداقلی در فرانسه باور نکرده است، اما قطعاً حوادث و کلان روند های گذشته، جاری و آتی در حوزه روابط بین الملل (خصوصاً در منطقه غرب آسیا) این واقعیت را در نهایت به ذهن وی نیز تحمیل خواهد کرد. البته در آن زمان، دیگر راهی برای بازگشت رئیس جمهور فرانسه از مسیر خطرناکی که در پیش گرفته وجود ندارد و او باید با هزینه های هنگفت توهم پردازی های خود مواجه شود.

منبع: جوان

انتهای پیام/