امیدواری به بازگشت بینایی با نانوذرات طلا

به گزارش خبرگزاری مهر، پژوهشگران در این تحقیق از نانوذرات طلا به شکل نانومیله های طلا استفاده کرده اند که از طریق یک تزریق ساده داخل زجاجیه چشم، به شبکیه وارد می شوند. پس از این تزریق، از یک لیزر با طول موج نزدیک به مادون قرمز برای فعال سازی این نانوذرات استفاده می شود. این لیزر باعث ایجاد گرمای موضعی در نانوذرات طلا می شود که با تحریک نورون های باقی مانده در شبکیه، سلول های آسیب دیده را دور می زند و به این ترتیب می تواند به بازگرداندن بینایی کمک کند.

در آزمایشات پیش بالینی بر روی موش ها، پژوهشگران موفق به بازگرداندن پاسخ های بصری در شبکیه شدند که نشان دهنده کارایی بالای این روش بوده است. جیارویی نی در توضیح این نوآوری می گوید: «این روش می تواند یک راهکار کم تهاجمی برای درمان از دست دادن بینایی باشد که نسبت به روش های موجود، مزایای فراوانی دارد.»

یکی از بزرگ ترین مزایای این روش نسبت به روش های فعلی، کم تهاجمی بودن آن است. به طور معمول، پروتزهای شبکیه مانند آرایه های الکترودی نیاز به جراحی پیچیده و خطرناک دارند که علاوه بر هزینه های بالا، با خطراتی مانند خرابی دستگاه یا نیاز به برداشتن آن در طول زمان همراه است. همچنین، روش های جدیدتر مانند اپتوژنیتیک (Optogenetics) که به تغییرات ژنتیکی برای حساس کردن نورون های شبکیه به نور نیاز دارند، با چالش های ایمنی، اخلاقی و نظارتی روبه رو هستند.

اما روش پیشنهادی محققان براون، نیازی به جراحی یا تغییرات ژنتیکی ندارد و به همین دلیل می تواند روشی ایمن و قابل دسترس تر برای درمان اختلالات شبکیه باشد. این پژوهشگر در ادامه اضافه می کند: «تزریق درون زجاجیه ای یکی از ساده ترین و کم تهاجمی ترین روش ها در چشم پزشکی است و می تواند در درمان این بیماری ها تأثیرگذار باشد.»

اگرچه این روش در موش ها نتایج امیدوارکننده ای به همراه داشته است، اما کیفیت بینایی بازگردانده شده هنوز نیازمند بهبود است. پژوهشگران در تلاش هستند تا وضوح و دقت بینایی بازگردانی شده را افزایش دهند به گونه ای که افراد بتوانند چهره ها را شناسایی کنند یا متن ها را بخوانند.

جیارویی نی همچنین اشاره می کند که تحقیقات در حال حاضر به طور ویژه بر روی دژنراسیون های فتوپذیر مانند رتینیت پیگمنتوزا (Retinitis Pigmentosa) و دژنراسیون ماکولا مرتبط با سن (Age-related Macular Degeneration) متمرکز است. با این حال، محققان معتقدند که این روش ممکن است در آینده برای درمان اختلالات دیگر شبکیه مانند رتینوپاتی دیابتی (Diabetic Retinopathy) یا حتی افراد نابینا به دلیل آسیب ها و سکته ها نیز کاربرد داشته باشد. البته تحقیقات بیشتری برای ارزیابی این امکان نیاز است.

در حال حاضر این روش در مراحل ابتدایی قرار دارد و برای حرکت به سمت آزمایش های بالینی انسانی، نیاز به آزمایشات بیشتر و تأیید ایمنی و کارایی آن در مدل های حیوانی بزرگ تر دارد. پژوهشگران بر این باورند که این فرایند ممکن است چندین سال طول بکشد، اما آن ها امیدوارند که با بهبود سیستم لیزر و طراحی عینک های خاص، بتوانند به زودی این روش را در انسان ها آزمایش کنند.

این تحقیق می تواند تحول بزرگی در درمان بیماری های چشمی و بازگرداندن بینایی به افرادی که به دلیل اختلالات شبکیه دید خود را از دست داده اند، ایجاد کند. به نظر می رسد که در آینده ای نه چندان دور، نانوذرات طلا و فناوری های مشابه آن قادر خواهند بود تا مرزهای پزشکی را جابجا کرده و به راه حلی موثر و مقرون به صرفه برای درمان این بیماری های چشمی تبدیل شوند.