نوجوانانی که عازم حج هستند این سفرنامه را بخوانند !

حالتم مثل بچه کوچکی بود که در مقابل شخصیت بسیار بزرگی قرار می گیرد و ابتدا، به جز گفتن سلام، اصلاً زبانش به هیچ حرفی نمی چرخد. مبهوت عظمت پیامبر(ص) بودم. نمی دانم چقدر در آنجا ایستادم که برخورد یکی از ماموران سعودی با زائر مالزیایی که کنارم ایستاده بود، ارتباطم را با پیامبر(ص) قطع کرد. پیرمردی که در کنارم بود، دستش را به نشانه دعا بلند کرده بود که یکی از ماموران جلو آمد و روی دست های او ضربه ای زد و درحالی که اشاره به قبله می کرد، به زبان عربی امر کرد: رو به قبله دعا کن!

از نگاه های بی تفاوتش حالم گرفته شد. به آقای مهرابی اشاره کردم و حرکت کردیم و از جاهایی که آمده بودیم، بازگشتیم و در مقابل خانه حضرت زهرا(ص) نشستیم.

نمی دانم چقدر به قفل بسته خانه حضرت زهرا(س) خیره شدم که حس کردم نیازمند و محتاج نمازم. برای اولین بار در عمرم، بدون مهر به نماز ایستادم. تکلیف همه شیعیان این است که در مسجد پیامبر(ص) و بعضی جاهای دیگر، برای حفظ وحدت مسلمانان، حتی از گذاشتن مهر اجتناب کنند. اما در آن نماز احساس کردم واقعاً مهر و خاک عجیب بر تواضع آدم می افزاید. ما که بر سجده می افتیم، حس کوچک بودن و از خاک برخاستن و به خاک برگشتن را سجده بر خاک بیشتر به ما می دهد، تا افتادن روی فرش.

پیرمردی که ریش های جوگندمی داشت و آن را حناگذاشته بود، به ستونی که کنارم قرار داشت، دستی کشید و آن را بر صورتش کشید. عرب هیکل داری، که سمت چپ من نشسته بود، به صدا درآمد و گفت: حرام! حرام!

و بعد توضیح داد: قرآن و حدیث شریف برای ما دلیل است، نه بوسیدن خاک وآهن!

به چهره او نگاه کردم، خیلی عصبانی نشان می داد. یکی از ایرانیان، که جلویم نشسته بود، گفت: عربی بلد هستی؟! و بدون اینکه منتظر جواب بماند: بگو شما که بچه ات را موقع سفر می بوسی، مگر غیر از محبت چیز دیگری است؟!

می دانستم باید با همان عربی دست و پاشکسته، حدوداً دوماهی را در آنجا سر کنم جمله ای در ذهنم آماده کردم و به چهره گرفته مرد عرب نگاهی کردم و لبخندزنان گفتم: ناراحت نشو، همه پیامبر(ص) را دوست دارند. این هم یکی از راه های دوستی پیامبر(ص) است. مهم حبّ رسول الله(ص) است.

نمی دانم حرفهایم را فهمید یا نه، ولی چهره گرفته اش باز شد و گفت: بله، بله، حب رسول الله(ص) حب رسول الله(ص) در قلب من است!

و یک سخنرانی چهار پنج دقیقه ای درباره دوستی پیامبر(ص) کرد. فاصله ای که میان صحبت ها افتاد، جوان پاکستانی، که مقابلمان نشسته بود، به من نگاهی کرد و گفت: پاکستان! گفتم: نه، ایرانی هستم.

برق شادی از چشمانش پرید و چهره سبزه و مهربانش به خنده ای نمکین گشوده شد.

با شوق دستش را دراز کرد و من هم که تحت تاثیر تغییر حالت خوب او قرار گرفته بودم، با محبت دستش را گرفتم و همه احساسم را با فشردن دستش، منتقل کردم. قدرت احساساتمان یکی بود. گفت: شیعه! و جواب دادم که شیعه ام. به عربی چند کلمه ای سوال کردم و او در حالی که سرش را تکان می داد، ابراز تاسف کرد که عربی نمی داند. ملالی نبود. خدا نگاه را برای چه آفریده است؟! نگاه حرف هایش صمیمی تر از زبان است. نگاه معمولاً دروغ نمی گوید و ما یک دوجین نگاه مهرآمیز، رد وبدل کردیم.»

انتهای پیام/