کشف مسیرهای فراموش شده مهاجرت انسان و حیوان در قلب بیابان

به گزارش ایسنا، صحرای عربستان و شمال آفریقا امروزه یکی از بزرگ ترین موانع طبیعی بر سر راه جابه جایی گونه های جانوری و انسانی بین آفریقا و اوراسیا به شمار می رود. این منطقه به دلیل خشکی شدید و نبود منابع آبی، سال ها به عنوان منطقه ای غیرقابل عبور در نظر گرفته شده بود. با این حال، در سال های اخیر، برخی شواهد فسیلی نشان داده اند که در دوره های گذشته، حیواناتی که به آب وابسته اند مانند اسب های اولیه، اسب آبی ها، فیل سانان و حتی کروکودیل ها، در بخش هایی از این بیابان زندگی می کرده اند.

بررسی این موضوع از آن جهت اهمیت دارد که می تواند اطلاعات تازه ای درباره مهاجرت های انسانی و جانوری در دوران ماقبل تاریخ ارائه دهد. اگر این منطقه در گذشته دارای رودخانه ها و دریاچه های دائمی یا فصلی بوده، می توان حدس زد که نقش مهمی در اتصال قاره آفریقا با بخش هایی از آسیا ایفا کرده و مهاجرت انسان های اولیه را تسهیل کرده است. شناخت بهتر از اقلیم گذشته این منطقه، نه تنها برای درک بهتر تاریخ طبیعی زمین مهم است، بلکه می تواند ما را در پیش بینی روندهای اقلیمی آینده نیز یاری دهد.

تیمی بین المللی از پژوهشگران با حمایت کمیسیون میراث عربستان و وزارت فرهنگ این کشور، تحقیقاتی را در این زمینه انجام داده اند. در این پژوهش، که با مشارکت پروفسور مایکل پترالیا از مرکز تحقیقات فرگشت انسانی دانشگاه گریفیث استرالیا و جمعی از متخصصان از دانشگاه نورث آمبریای انگلستان و مؤسسه ماکس پلانک آلمان انجام شده، به بررسی دوره های مرطوب در منطقه عربستان طی 8 میلیون سال گذشته پرداخته شده است.

پژوهشگران برای کشف شواهد اقلیم گذشته، از بررسی رسوبات معدنی غارها مانند استالاگمیت ها و استالاکتیت ها بهره برده اند. این سازه های طبیعی به طور آهسته در دوره های مرطوب شکل می گیرند و می توانند اطلاعات دقیقی درباره رطوبت و بارش در دوره های مختلف زمین شناسی ارائه دهند.

نتایج این مطالعه که در در نشریه معتبر Nature منتشر شده اند، نشان می دهند که طی 8 میلیون سال گذشته، دوره های متعددی از رطوبت و بارندگی در این منطقه رخ داده که شرایط زندگی برای انسان ها و حیوانات را فراهم کرده است. این شرایط آب وهوایی باعث شده اند که حیوانات بزرگ و حتی انسان های اولیه بتوانند از طریق این مسیر بین قاره ها جابه جا شوند.

همچنین مشخص شد که با گذشت زمان و به ویژه در دوران پلیستوسن، نفوذ بارندگی های موسمی در منطقه کاهش یافته و شرایط آب وهوایی به تدریج ناپایدارتر و خشک تر شده است. این تغییرات همزمان با گسترش یخ های قطبی در نیمکره شمالی رخ داده اند.

اهمیت این یافته ها در آن است که نشان می دهند منطقه ای که پیش تر به عنوان مانعی برای مهاجرت شناخته می شد، در واقع در دوره هایی نقش شاه راه را برای مهاجرت بین قاره ای ایفا کرده است. چنین درکی می تواند نگاه دانشمندان را به مسیرهای مهاجرت انسان های اولیه دگرگون کند و نقشی کلیدی برای عربستان در تاریخ تکامل انسان قائل شود.

انتهای پیام