«اکتینگ»؛ حاصل جنون یک جوان 80 ساله به تئاتر!

به گزارش خبرنگار مهر، گروه هنر خبرگزاری مهر قصد دارد در طول ایام نوروز، به سراغ یک چهره تئاتری برجسته که در سال 1403 با اثر نمایشی موفقی روی صحنه رفته است، برود. همچنین در گزارش های پیش رو به هنرمندان جوانی نیز می پردازیم که در سال گذشته در تئاتر ایران خوش درخشیدند و نمایش هایی را به صحنه بردند که هم مورد توجه مخاطبان قرار گرفت و هم منتقدان به آن روی خوش نشان دادند.

در این گزارش به سراغ اکبر زنجان پور رفتیم.

از باب همایون تا دانشکده هنرهای زیبا

اکبر زنجان پور متولد سال 1323 است و در محله باب همایون تهران به دنیا آمد؛ وی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون، کارگردان تئاتر و گوینده است که از سال 1345 بازیگری تئاتر را از دانشکده هنرهای زیبا، همزمان با آغاز دوره دانشجویی آغاز کرد و در سال 1367 مدرک درجه یک هنری را که معادل دکترای فعلی است، از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دریافت کرد. زنجان پور پس از ورود به دانشگاه و شروع بازیگری تئاتر به سراغ کارگردانی تئاتر رفت. وی در کسوت بازیگر با کارگردان های برجسته ای در تئاتر همکاری کرده است که می توان به حمید سمندریان، علی رفیعی، رکن الدین خسروی، جعفر والی، داریوش فرهنگ، بهمن فرسی و بهرام بیضایی اشاره کرد. این فعال هنری به انضمام تئاتر در سینما و تلوزیون نیز فعال و پرکار ظاهر شده است و به ایفای نقش های متعددی در قاب تصویر نیز پرداخته است.

«اکتینگ»؛ ثمره 8 سال دوری زنجان پوراز صحنه

اکبر زنجان پور در سال 1403 پس از 8 سال دوری از صحنه با نمایش «اکتینگ» به صحنه تئاتر بازگشت، این نمایش که به قلم نمایشنامه نویس معاصر فرانسوی، زویه دورنژه تالیف شده است در آبان 1403 به کارگردانی و بازیگری اکبر زنجان پور در تالار ناظرزاده کرمانی واقع در تماشاخانه ایران شهر روی صحنه رفت که با توجه حداکثری فعالان و منتقدان تئاتری مواجه شد.

روایت یک بازیگر در محبس

روایت نمایش «اکتینگ» در یک زندان رخ می دهد که 2 زندانی به نام های ژِپتِو و اُرَس، به انتظار زندانی جدید (رُبر) هستند تا وارد سلول آنها شود. پس از ورود رُبر، ژپتو سعی دارد از ابتدا با او رابطه ای صمیمی ایجاد کند و همچنین قوانین سلول و اخلاقیات اُرس را برای رُبر توضیح دهد. اُرَس از ژپتو سابقه بیشتری در زندان دارد و هیچ حرفی نیز نمی زند. ژپتو وقتی متوجه می شود که ربر بازیگر بوده است، بسیار نسبت به شغل او اشتیاق نشان می دهد و از او می خواهد بازیگری را به او آموزش دهد. ربر که بسیار درکارش جدی و حرفه ای است، تمرین های سخت گیرانه ای به ژپتو می دهد و هر 2 با چالش های بسیاری روبه رو می شوند. ژپتو در لحظه ای از نمایش، میان خستگی و خواب آلودگی، تمرینش را که یکی از مونولوگ های شخصیت نمایشنامه «هملت» است، به بهترین نحو اجرا می کند و درست در همان لحظه ربر، قصه این که چطور او را از پروژه ای که از روی زندگی خودش نوشته شده، کنار گذاشته اند و او نیز برای انتقام، تهیه کننده نمایش را به قتل رسانده برای ژپتو بازگو می کند. ژپتو منقلب شده و به او قول می دهد که وقتی از زندان آزاد شود، راه او را ادامه دهد و در تمام 18 سال حبس ربر نیز منتظر او بماند. اما ربر در تنهایی خود در پایان نمایش، با چاقوهایی که اُرس می سازد، خودش را پس از مونولوگی دیگر از نمایشنامه «هملت» و با جنونی آنی می کشد .

توان حسی و بدنی قابل توجه زنجان پوردر 80 سالگی؛ سرمشقی به نام «اکتینگ»

نخستین نکته شایسته توجه، توان بدنی و حسی قابل توجه زنجان پور در 80 سالگی است که احتمالا در تئاتر ایران این توانایی و جنب و جوش در این سن بی سابقه بوده است؛ با وجود اینکه زنجان پور در حین طی کردن اجراهای عمومی این اثر به دلیل مشکلات جسمانی چند روز در بیمارستان بستری شد و این کسالت تعطیلی چند شبه اجراهای نمایش «اکتینگ» را به همراه داشت، اما این فعال تئاتری اجراهای نمایش را به طور کامل لغو نکرد و به صحنه بازگشت.

این بازگشت در شرایطی که سلامت وی در خطر است هیچ تلقی دیگری جز عشق و عِرق به تئاتر و صحنه را ایجاب نمی کند، گویی که صحنه نمایش برای زنجان پور همچنان چون جوانی جویای نام در تئاتر، تازگی دارد که در حین ایفای نقش روی صحنه تئاتر، به شکلی ملموس و عینی قابل درک است.

در «اکتینگ» زنجان پور از بیان، بدن و حس تا حد توان بهره می گیرد تا اتمسفر موجود در نمایشنامه را به درستی به مخاطب منتقل کند. در کنار وی، هوشنگ قوانلو و محسن بهرامی در «اکتینگ» به عنوان بازیگر حضور داشتند که این 2 بازیگر به وسع خود سعی کردند تا حد توان خود را به فضای مدنظر کارگردان و نمایشنامه نزدیک کنند.

با وضع کیفی نامناسب آثار نمایشی حاضر در صحنه، حضور افرادی چون زنجان پور تاثیر به سزایی در تربیت نسل بعدی که سکان دار تئاتر کشور هستند، خواهد داشت.