توصیه میرزا ملکی تبریزی درباره حال عبادت در ماه رمضان

اهل سلوک و مناجات، بیش از آنکه به کمیت عبادات توجه کنند، به کیفیت حضور قلب و صداقت درونی خود در هنگام عبادت اهمیت می دهند. ابراز عجز و بندگی در پیشگاه الهی، و نه خسته کردن جسم و رنجاندن روح، کلید دستیابی به قرب الهی و سیر در عوالم معنوی است.

خبرگزاری تسنیم،  ماه مبارک رمضان، فرصتی مغتنم برای عبادت و تقرب به خداوند متعال است.  در این ماه، مؤمنان اشتیاق بیشتری برای انجام عبادات و نوافل از خود نشان می دهند و به مناجات و راز و نیاز با پروردگار می پردازند.  این میل درونی به سوی عبادت، نشانه ای از ایمان و تقوای قلبی است و از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

اما ضروری است توجه داشت که عبادات و نوافل رمضان، باید برخاسته از میل و رغبت قلبی باشند، نه از سر اجبار و تحمیل.  انجام عبادات به اجبار، نه تنها ثوابی ندارد، بلکه ممکن است موجب دوری قلب از خداوند و ایجاد بی رغبتی نسبت به عبادت در آینده شود.  روایات متعددی بر این نکته تأکید دارند که مستحبات باید با میل باطنی انجام شوند تا مورد قبول درگاه الهی قرار گیرند.

بزرگان دین و علما نیز همواره بر این امر مهم تأکید داشته اند و خود در عمل به این نکته پایبند بوده اند.  آنها عبادات را نه به عنوان وظیفه ای سنگین و طاقت فرسا، بلکه به عنوان فرصتی برای ارتباط با خداوند و کسب آرامش روحی انجام می دادند.  بنابراین، در ماه رمضان، علاوه بر توجه به انجام واجبات،  باید به انگیزه و نیت خود در انجام عبادات نیز دقت و از انجام عباداتی که از روی اکراه و بی رغبتی است پرهیز کرد.

آداب و فضیلت افطاری دادن در مراقبات میرزا جواد ملکی تبریزی

میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب المراقبات خویش در باب آداب ماه رمضان می نویسد:

با این اوصاف می توان دریافت که جوهره ی مناجات و سلوک معنوی، بیش از آنکه در انجام صرف عبادات ظاهری و ریاضت های بدنی نمایان شود، در داشتن روحیه ای صادقانه و فروتنانه در برابر خداوند جلوه گر می شود. ابراز عجز و بندگی در پیشگاه الهی، و نه خسته کردن جسم و رنجاندن روح، کلید دستیابی به قرب الهی و سیر در عوالم معنوی است. اهل سلوک و مناجات، بیش از آنکه به کمیت عبادات توجه کنند، به کیفیت حضور قلب و صداقت درونی خود در هنگام عبادت اهمیت می دهند.

انتهای پیام/

نظرات

captcha