معاون اول رئیس جمهور برای سینما شورا تشکیل می دهد اما برای تئاتر نه!

به گزارش خبرنگار مهر، روز شنبه 6 بهمن خبری مبنی بر تشکیل شورای سینمای ایران در رسانه ها منتشر شد که در متن این خبر چنین آمده بود: «طی احکامی از سوی معاون اول رئیس جمهور، اعضای حقیقی و حقوقی شورای سینمای ایران معرفی شدند. سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، حسین سیمایی صراف وزیر علوم تحقیقات و فناوری، عبدالناصر همتی وزیر اقتصاد و دارایی، عبدالحسین خسروپناه دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، پیمان جبلی رئیس سازمان صدا و سیما، محمد قمی رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، علیرضا اعرافی مدیر حوزه های علمیه سراسر کشور، سید بهشید حسینی سرپرست دانشگاه هنر و رائد فریدزاده رئیس سازمان سینمایی به عنوان اعضای حقوقی و منوچهر شاهسواری، محمدمهدی عسگرپور، علی دهکردی، مرضیه برومند، نرگس آبیار، مسعود نقاش زاده و سید رضا میرکریمی به عنوان اعضای حقیقی شورای سینمای ایران معرفی شدند.

وفق مصوبه هیئت وزیران محمدرضا عارف رئیس شورای سینمای ایران، سید عباس صالحی نائب رئیس و رائد فریدزاده دبیر این شورا هستند.»

این خبر شاید برای اهالی سینما و هنرمندان این عرصه چندان جالب توجه نباشد اما برای اهالی تئاتر و فعالان این عرصه دارای ویژگی هایی خاص و در عین حال مأیوس کننده است.

در شورای سینمای ایران شاهد حضور معاون اول رئیس جمهور، وزاری فرهنگ و ارشاد، علوم و اقتصاد هستیم، همچنین مسئولانی چون رئیس سازمان صدا و سیما، رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی و مدیر حوزه های علمیه سراسر کشور و سرپرست دانشگاه هنر در کنار رئیس سازمان سینمایی و چند تن از چهره های سینمایی حضور دارند.

اینکه سینما دارای اهمیت است جای بحث نیست بلکه موضوع مدنظر این است که مدیران و مسئولان رده بالای دولت دغدغه شکل گیری شورایی برای سینما و حضور در آن شورا را دارند اما چنین شورایی هیچگاه طی بیش از 4 دهه گذشته برای تئاتر ایران شکل نگرفته است. البته همه می دانند که سینما تریبونی برای تبلیغ و دیده شدن مدیران و مسئولان دارد اما تئاتر چنین تریبونی برای تبلیغ و دیده شدن در اختیار ندارد.

تفاوتی که نگاه مدیران و مسئولان تصمیم گیرنده بین سینما و تئاتر قائل است مانند تفاوتی است که بین ورزش فوتبال با سایر ورزش ها در کشور ما وجود دارد. میلیاردها تومان در فوتبال ایران هزینه می شود اما سایر ورزش ها که تأثیرگذاری و افتخارآفرینی بالایی هم دارند با کمترین حمایت و توجه از سوی مدیران و مسئولان همراه هستند. قطعا در ورزشی مانند فوتبال تریبون بهتری برای دیده شدن وجود دارد تا ورزشی چون والیبال نشسته با تمام افتخاراتی که برای کشور در سطح جهانی به دست آورده است.

اینکه معاون اول رئیس جمهور دغدغه فرهنگی داشته باشد قابل احترام است ولی اینکه این دغدغه چرا نسبت به سایر حوزه های هنر از جمله تئاتر وجود ندارد جای سؤال است.

آیا نبود این دغدغه ناشی از نبود شناخت لازم بین مدیران و مسئولان رده بالای دولتی نسبت به تئاتر است؟

نکته قابل توجه این است که حتی برخی از وزرای فرهنگ و ارشاد در دولت های مختلف نیز شناخت درستی از تئاتر نداشته اند. وقتی مدیران و مسئولان حضور حمایتی و مستمر از تئاتر نداشته باشند، بخش خصوصی نیز رغبتی برای حضور در تئاتر ندارد و این روندی است که متأسفانه سال های متمادی تکرار شده و یکی از دلایل شکل گیری اقتصاد نابسامان تئاتر ایران به شمار می آید.

این وضعیت در برگزاری جشنواره بین المللی تئاتر فجر هم نمود پیدا می کند و هیچ کدام از نهادها و سازمان های خصوصی حاضر به ورود و حمایت از جشنواره تئاتر فجر نیستند در حالیکه متقاضیان برای حمایت از جشنواره فیلم فجر با هم رقابت می کنند.

یکی از وظایف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این است که لزوم توجه به تئاتر را به عنوان یکی از مهم ترین شاخه های هنری که نیروی فعال و تأثیرگذار در سینما تربیت، پرورش و معرفی می کند بین مدیران و مسئولان رده بالای دولت مطرح کند.

باید دولتمردان، مدیران، مسئولان و نمایندگان مجلس به اهمیت تئاتر و تأثیر آن بر جامعه پی ببرند و به این بی توجهی و ناآشنایی خود با این حوزه از هنر پایان بدهند.

شاید اگر دولتمردان و مسئولان تصمیم گیرنده، تماشاگر آثار تئاتری و شاهد تلاش گروه های نمایشی بودند و تأثیر مستقیم تئاتر بر مخاطب را درک می کردند، در نگاه و حمایت خود از تئاتر تجدید نظر می کردند.