نمایش ارمنستان اجرایی مفهومی بود؟

به گزارش خبرنگار مهر، مخاطبان چهل و سومین جشنواره تئاتر فجر، شب گذشته پنجم بهمن توانستند به تماشای 2 اجرا از کشورهای مختلف در تماشاخانه ها بنشینند. یکی از نمایش ها همکاری مشترک ترکیه و پرتغال بود که در تئاتر شهر روی صحنه رفت و دیگری اثری از ارمنستان که در سالن حمید سمندریان تماشاخانه ایران شهر اجرا شد.

نمایش «آرداقیون» کاری از ارمنستان شب گذشته به مدت 55 دقیقه 2 اجرا در سالن سمندریان داشت که به صورت بی کلام به صحنه رفت.

قبل از نمایش یکی از مدیران ارمنستان درباره اجرا توضیحاتی داد و با معرفی خود به عنوان ژیرایر داداسیان مدیر تئاتر پانتومیم دولتی ارمنستان خطاب به تماشاگران بیان کرد: این مدل از نمایش ها سابقه ای دیرینه دارد و خیلی خوشحالم که در جشنواره تئاتر فجر اجرا داریم. نمایش پانتومیم است و صحبتی ندارد. ما تغییراتی در نمایش داده ایم و به همین دلیل نیاز به توضیح دارد.

وی درباره قصه نمایش عنوان کرد: داستان درباره بازیگری است که در قرن چهارم زندگی می کرد و یک شخصیت تاریخی است. در قرن چهارم و در زمان رواج مسیحیت، امپراتوری روم تلاش می کرد تا جلوی رواج مسیحیت را بگیرد. یکی از راه ها این بود که به گروه های تئاتری دستور می داد اجراهای ضدمسیحیت داشته باشند تا تماشاگر سمت این دین نرود.

این مدیر تئاتری اضافه کرد: در آن زمان آردالیون یکی از این بازیگران بود که نقش مسیح را بازی می کرد. در یکی از اجراها، نور خدا باعث می شود او به مسیح ایمان آورد و راضی نمی شود در این فضا اجرا کند. هم بازی های او برای اینکه اجرا به هم نخورد او را به شکل واقعی به صلیب می کشند و او اولین شهید صحنه تئاتر است. 14 آوریل هر سال روز آردالیون است و این نمایش هم نگاهی به همین داستان دارد.

نمایش «آرداقیون» اما شاید فقط در صحنه های پایانی توانست تداعی گر داستانی باشد که این مدیر تئاتری بیان کرد و حدود 40 دقیقه ابتدایی نمایش بیشتر با حرکات فرم بازیگران، رفت و آمدها در صحنه، بازی های میدانی و جدال رو در روی کاراکترها پیش رفت. نمایش 6 کاراکتر داشت 4 زن و 2 مرد که از ابتدای نمایش بازی ها بیشتر با یک ارابه شکل می گرفت. موسیقی هم به مثابه یکی از مولفه های نمایش استفاده می شد و در برخی صحنه ها نمادین عمل می کرد به عنوان نمونه با افکت های موسیقایی صدای شیشه های خرد شده زیر پا تصویرسازی می شد.

بخش طراحی شده و نمادین قصه بیشتر در پایان نمایش برای مخاطب قابل فهم شد و ابتدای کار بیشتر به صورت حرکاتی فرمی و بدون مفهوم پیش رفت. در پایان نمایش، ارابه به شکل صلیب درآمد و یکی از کاراکترها نیز به صلیب کشیده شد و تازه اینجا بود که برخی از مخاطبان با این تصویر توانستند داستان را با توضیحاتی که قبل از نمایش داده شده بود، تطبیق دهند.