برنامه های جمعی نباید حال خلوت با خدا در اعتکاف را بگیرد

خبرگزاری تسنیم، سید عبدالله هاشمی، پژوهشگر و استاد حوزه طی یادداشتی با موضوع «اعتکاف، خلوت سازنده» نوشت:

در سالیان اخیر، تمایل به شرکت در اعتکاف رشد یافته است. در این سه روز شاهد حضور گسترده جوانان در مساجد مختلف کشور برای انجام مراسم اعتکاف هستیم. این موضوع به عنوان رشد گرایش به دین در جامعه قلمداد می شود. مقام معظم رهبری نیز در سخنان خود برای اثبات رشد دیانت در جامعه به گسترش فرهنگ اعتکاف در جوانان اشاره کردند.

اعتکاف، در زبان عربی، به معنای روی آوردن به چیزی همراه با توجه و مراقبه است. در فرهنگ دینی به معنای خلوت با خدا در خانه اوست. خداوند حقیقتی است که روزمرگی، ما را از عظمتش غافل می کند. با اینکه نامش را زیاد می بریم یا به نام او عبادت هم انجام می دهیم، اما شدت ظهور، عظمت او را نهان کرده است.

اعتکاف نورانیت را در جامعه گسترش می دهد

غفلت فراگیر انسان در فراز و فرود روزگار و اعمال ناصواب نیز باعث می شود درک ما از خداوند تار شده و ما را از خدا دور کند. اگر کمی دقیق شویم، هر ذهنی با تیشه خیال، خدایی تراشیده است. این خدایان ذهنی باید فرمانبران خوبی برای ما باشند و هرچه را ما خراب کردیم او اصلاح کند و هرچه خواستیم اجابت کند. چون خدایان خیالی، مثل بت ها سود و زیانی ندارند، پس از ناکامی، باحالت قهر می گوییم، خدایی در کار نیست. چرا هرچه او را صدا زدم و در اعتکاف دعا کردم جوابم را نداد من هم دیگر نماز نمی خوانم.

اعتکاف فرصتی برای سوزاندن خدایان خیالی و خانه تکانی دل از خدایان ساختگی و آشنایی با پروردگار عالمیان است. خدایی که ما بندگان او هستیم و ما باید خواسته او را اجابت کنیم و خالصانه در خدمت او باشیم. بزرگ ترین انتخاب انسان، انتخاب خداست. اعتکاف فرصتی برای بهترین انتخاب است.

اگر به رفتارهای دینی خودمان کمی دقت کنیم، اشکال اصلی همه ی سهل انگاری ها و بی تقوایی ها، ریشه در ضعف خداشناسی دارد. آنچه ما در ذهن خدا می پنداریم، خدا نیست! شخصی از امام صادق علیه السلام پرسید چرا هرچه دعا می کنم مستجاب نمی شود. حضرت فرمود: «شما خدایی را می خوانید که نمی شناسید.» تنها چیزی که می تواند انسان را به پروردگار جهانیان متوجه و روح توحید را در دل انسان زنده کند، فرار از روزمرگی ها و خلوت گزینی همراه با توجه به معبود است. در این خلوت عارفانه باید «ارباب متفرقون» را دور ریخت و با «خدای واحد قهار» آشنا شد. خدای که یوسف به یاران زندانی خود معرفی کرد و به خاطر او زندان را بر قصر پادشاهی ترجیح داد.

بررسی دعاها و اعمال مراسم اعتکاف نشان می دهد همه این اعمال، قلب ما را متوجه خدای عالمیان می سازد. روزه گرفتن و محدود کردن نیازهای انسانی نیز برای کم کردن توجه به نفس و زمینه سازی برای توجه به پروردگار است. بهترین عبادت، در این خلوتگه راز، تفکر است. باید چون ابراهیم تبر برداشت و بت ها و خدایان دست ساز را شکست و رو به سوی خدای آسمان و زمین کرد. اگر کسی به جای خدای شخصی خدای عالمیان را شناخت و بندگی او را پذیرفت اعتکاف جشن بندگی اوست.

اعتکاف، اگر با برنامه های گوناگون پر شود و جهت گیری برنامه ریزی آن برجسته سازی خلوت با خدا نباشد، بهره معنوی آن کم می شود. نباید فرصت خلوت با خدا با برنامه های متراکم پر شود! باید تذکر دائمی در اعتکاف، سفارش به خلوت و انس با خدای عالمیان باشد.

رهبر معظم انقلاب دراین باره تأکید کردند که «جوری نشود که برنامه های جمعی این مراکز اعتکاف، حال خلوت و حال ارتباط فردی و قلبی با خدا را در افراد ضعیف بکند یا بگیرد. مجال بدهند؛ وقت بگذارند؛ بگذارند این جوان ها قرآن بخوانند، نهج البلاغه بخوانند، صحیفه ی سجادیّه بخوانند.»

انتهای پیام/