استاد جامعه المصطفی گفت: امیرالمؤمنین(ع) 5 وظیفه از شیعیان خواسته اند، در جشن ها و گرامی داشت هایی که برگزار می شود باید روی این محورها تاکید شود؛ معرفت، محبت اهل بیت(ع)، توسل، عمل به فرمایشات ایشان و کنار گذاشتن چیزهایی که نهی کرده اند.
![]()
میلاد با سعادت
مولی الموحدین حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) فرصتی برای گرامی داشت یاد و نام آن حضرت است؛ اما این سؤال مطرح است که بهترین راه برای گرامی داشت این ایام چیست؟ شاید معرفت افزایی و آشناسازی بیشتر مردم با مضامین معرفتی و مبانی آن حضرت چه در نهج البلاغه و چه در سایر آثار یکی از این راه ها است. خبرنگار ایکنا به مناسبت این روز با سعادت و میلاد آن امام همام با حجت الاسلام والمسلمین
ناصر رفیعی؛ استاد جامعه المصطفی(ص) گفت وگو کرده است که در ادامه می خوانیم؛
ایکنا ـ به عنوان کارشناس دین که تجربه فراوانی در تبلیغ دارید فکر می کنید بهترین راه برای گرامی داشت یاد و نام حضرت امیرالمؤمنین(ع) چیست؟ خود حضرت امیرالمؤمنین(ع) به ما خط و جهت داده اند که چگونه از ایشان و سایر ائمه(ع) تجلیل کنیم و این مختص این ایام هم نیست و در تمامی ایام مانند نیمه شعبان و میلاد ائمه(ع) و وفیات ایشان کاربرد دارد. حضرت فرمودند: بهترین شیعیان ما کسانی هستند که 5 وظیفه را نسبت به ما انجام بدهند؛ اول اینکه ما را بشناسند و معرفت ما را داشته باشد؛ عرف فضلنا؛ دوم ما را واسطه بین خود و خدا قرار دهد؛ سوم محبت ما را خالصانه داشته باشند؛ چهارم به حرف های ما عمل کنند و پنجم از آنچه ما نهی کرده ایم دوری کنند و کنار بگذارند. بنابراین در جشن ها و گرامی داشت هایی که برگزار می شود باید روی این محورها تاکید شود و زمینه سازی و فرهنگ سازی کنیم؛ اول معرفت، دوم محبت به اهل بیت(ع)، سوم توسل، چهارم، عمل به فرمایشات ایشان و در نهایت کنارگذاشتن چیزهایی که نهی کرده اند. وقتی سخن از معرفت به اهل بیت(ع) است با علم فرق دارد لذا به نظر بنده صدا و سیما و مراکز فرهنگی و خبرگزاری ها و رسانه ها با آشناکردن مردم با سیره و زندگی و سخنان امیرالمؤمنین(ع) و با تبیین روش حضرت امیر(ع) در مواجهه با اقشار مختلف جوانان، بانوان، دختران و پسران و ... این ایام را گرامی بدارند. البته پخش سرودهای مذهبی و مراسم شاد هم خیلی خوب است ولی گاهی می توان بخشی از نهج البلاغه را تبیین کرد بنابراین تاکید بنده این است که راه کارهای معرفتی ارائه دهیم و راه کارهای معرفتی هم لزوما سخنرانی و منبر نیست بلکه کسی که فیلم امام علی(ع) را ساخته هم کار معرفتی کرده است؛ این فیلم طبیعتا نتوانسته به همه ابعاد بپردازد و می توان از زندگانی امیرالمؤمنین(ع) پیام های کوتاهی بگیریم و در قالب هنرهای مختلف و وسائل چند رسانه ای به جامعه برسانیم یا نمایش های چند دقیقه ای از زندگانی امام تولید و منتشر کنیم. رسانه ها و به ویژه صدا و سیما در این زمینه نقش مهمی دارند و می توانند به صورت تخصصی به تبیین زندگانی حضرت بپردازند؛ مثلا انتظارات حضرت امیرالمؤمنین(ع) از جوانان چیست و برای پاسخ به خطبه 31 نهج البلاغه مراجعه کنیم یا انتظارات حضرت امیرالمؤمنین(ع) از علمای دین، از رزمندگان و رهبران و مسئولان جامعه اسلامی چیست.
ایکنا ـ گاهی سؤالات و شبهاتی پیرامون انقلاب اسلامی وجود دارد که استناد مطرح کنندگان سؤال به بخش هایی از تاریخ زندگانی آن حضرت و یا نهج البلاغه است، چگونه می توان به این شبهات پاسخ داد؟ پاسخ را باید کسانی بدهند که با ابعاد مختلف سیره و زندگانی حضرات معصومین(ع) و به خصوص حضرت امیر(ع) آشنا باشند؛ در قرآن هم این مسئله را داریم زیرا اگر کسی بخواهد بخشی از قرآن را بگیرد و به بخش دیگری بی توجه باشد نگاه کاریکاتوری نمی تواند شبهه را به طور دقیق پاسخ دهد؛ نومن ببعض و نکفر ببعض، در این زمینه گویا نیست؛ باید آیات جهاد در مکه و صلح در مدینه را در کنار هم ببینیم؛ زندگانی حضرت امیر(ع) هم دوران سکوت دارد، دوره قیام و دوره خلافت و حکومت دارد؛ حضرت گاهی شمشیر می کشد و شجاعانه در میدان نبرد حاضر است و گاهی چنان سکوت می کند که سنخیتی با آن شجاعت ندارد لذا باید همه ابعاد را در پاسخگویی به سؤالات و شبهات در نظر بگیریم. نکته دیگر اینکه یکی از مسائل رایج غلط در جامعه، مشابه سازی تاریخی براساس گرایش و نگرش خودمان است یعنی برخی افراد جامعه را به مقداد و مالک برخی را به زبیر و ابوموسی اشعری و ... انطباق می دهیم؛ من نمی گویم کلیت این کار اشتباه است چون تاریخ برای عبرت گرفتن است ولی بحث بر سر عدم دقت است؛ این کار تخصص و دقت زیادی لازم دارد و اینطور نیست که به راحتی در هر شرایطی کسی را بر شخصیتی تاریخی منطبق کنیم. لذا رهبر معظم انقلاب هم که فریاد «اَین عمار» سر دادند مشابه سازی متناسب با شرایط بود لذا کسانی باید وارد عرصه پاسخ به شبهات شوند که با مبانی و اصول حاکم بر زندگانی حضرت علی(ع) آشنا باشند. به عنوان مثال یکی از اصول محکم و بدون خدشه در زندگانی حضرت امیر(ع)، مبارزه با ظالم است؛ کونا لظالم خصما و للمظلوم عونا؛ این اصل در همه جا مطرح است یعنی چه در دوران حکومت و چه در دوران غیر حکومت.
ایکنا ـ بحث عدالت بازتاب زیادی در سخنان حضرت امیرالمؤمنین(ع) دارد ولی الان چه مقدار در جامعه این مقوله محقق شده است و نگاه حضرت به عدالت چگونه است؟ مقوله عدالت یک مقوله قرآنی است؛ پیامبر(ص) فرموده است که من مامور به عدالت شده ام. در آیه شریفه داریم:
و امرت ان اعدل بینکم. حضرت امیر(ع) هم توصیه در همین راستا دارند ولی باید شرایط جامعه و زمان و مکان را هم لحاظ کنیم؛ به تعبیر دیگر مگر شرایط برای خود حضرت فراهم شد تا بتوانند عدالت کامل را برقرار کنند؟ یکی از جلوه های بزرگ عدالت در دوران امام(ع) می توانست این باشد که حکومت شام نباید در دست حاکم ظالمی چون معاویه باشد ولی نه تنها موفق نشدند بلکه در صفین هم قرآن بر سر نیزه کردند و آسیب آفریدند؛ بنابراین بین آنچه مدنظر حضرت بوده و آنچه پیاده شده، فاصله زیاد است. امیرالمؤمنین(ع) امام عدالت است و به خاطر عدالت در محراب به شهادت رسیدند اما جو جامعه و وجود قاسطین و مارقین و ناکثین اجازه نداد که آن چه مدنظر حضرت بود در جامعه پیاده شود؛ فرمایش حضرت در باب عدالت مبتنی بر قرآن و صددرصد درست است اما اجازه اجرا به ایشان داده نشد و مانع تراشی کردند؛ بنده معتقدم انقلاب اسلامی و امامین انقلاب به دنبال ایجاد عدالت در جامعه بوده و هستند ولی اجرای آن موانع زیادی دارد؛ تحریم و موانع خارجی، وجود منافقین و کسانی که در داخل خیرخواه نظام نیستند از جمله موانع است. انبیای الهی هم همه سخن از عدالت گفتند و اصلا قرآن ماموریت مهم رسولان و اولیاء الله را اجرای عدالت می داند ولی همه انبیاء با موانع متعدد مواجه شدند؛ پس خط انبیاء درست است و امروز هم باید تداوم یابد ولی موانع را باید از بین ببریم. گفت وگو از علی فرجزاده انتهای پیام
مشرق نیوز
{{name}}
{{content}}