محرومیت های ما به دلیل عدم باورهای ما است

به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام والمسلمین محمدرضا عابدینی در سیزدهمین همایش مسئولان جوامع قرآنی عصر که در مجتمع یاوران مهدی قم برگزار شد، با بیان اینکه قرآن یک حقیقت است، اظهار داشت: ما معمولاً قرآن را کتابی مقدس و ارزشمند می دانیم؛ ولی باور به اینکه این کتاب زنده است، روابط ما را با قرآن متفاوت می کند.

وی باور به زنده بودن قرآن را برای انسان نشاط آور دانست و گفت: در دوره غیبت که ما به ظاهر دسترسی به امام نداریم، روایت شریف ثقلین که می گوید قرآن و عترت جدایی ناپذیر هستند به ما آدرس می دهد که در دوران غیبت باید برای پیداکردن امام به قرآن مراجعه کنید.

استاد حوزه و دانشگاه ابراز داشت: اگر کسی این باور که قرآن زنده است و امام و قرآن از هم جداشدنی نیستند را داشته باشد جور دیگری در محضر قرآن می نشیند و هر جای قرآن را که باز می کند و هر آیه قرآن را که می خواند می بیند که در مقام بیان جواب به اوست؛ دست خدای سبحان بسته نیست و اگر یک آیه را میلیون ها نفر در زمان واحد می شنوند؛ چون کلام الهی است برای هر کسی پیام خاص خودش را دارد.

وی با بیان اینکه آیت الله بهجت می فرمودند محرومیت های ما چوب عدم باورهای ما است، گفت: قرآن با ما گفت وگو می کند و جواب ما را می دهد؛ ولی چون ما باور نداریم جواب قرآن را نمی گیریم و گیرنده ما خاموش است.

عابدینی ابراز داشت: وقتی در محضر قرآن قرار می گیریم هرچه توجه و باور وجودی مان بیشتر باشد و توجه داشته باشیم که خدا در این کلام با ما صحبت می کند تجلی خدا را بیشتر در آن کلام می بینیم؛ قرآن کریم وحی است که بر جان و قلب پیامبر نازل شده و جریان وحی تا گوش مخاطب ادامه دارد و وقتی به گوش ما می رسد ادامه وحی است و هنوز هم تمام آن عظمت و تجلی الهی باقی است.

وی با بیان اینکه هرچه محضریت قرآن را بیشتر درک کنیم عظمت قرآن برای ما بیشتر مشخص می شود، گفت: آیت الله بهجت می فرمودند هرکه محبت و خدمتش به قرآن بیشتر باشند راه فهم قرآن برای او بازتر می شود و حتی راحت تر می تواند قرآن را حفظ کند.

استاد حوزه و دانشگاه با تأکید بر اینکه قرآن زبان فطرت است؛ گفت: قرآن کریم که از فطرت الهی نازل شده است با جان انسان ها بی واسطه رابطه برقرار می کند؛ لذا در آخرالزمان حقیقت قرآن در نظام فطری بیشتر روشن می شود؛ لذا حضرت صاحب الزمان ( عج ) در عصر ظهور وقتی سخن می گویند قرآن کلام ایشان را تصدیق می کند.

وی با بیان اینکه ما دنبال یک راهکار برای اثرگذاری بیشتر قرآن در جامعه هستیم، گفت: برای این کار خوب است ببینیم نقش قاریان، حافظان و مروجان قرآن از صدر اسلام در مبارزه با جریان باطل چه بوده؛ خدای متعال در سوره آل عمران می فرماید هر نبی که ما فرستادیم همراه او رِبّیّونی قرار دادیم که تا مرز جان همراه او بودند، کلام خدا را از نبی می شنیدند و آن را به دیگران منتقل می کردند.

عابدینی با اشاره به اینکه اساس وجود رِبّی بر تبعیت است و ارتباطش به قدری با خدا قوی است که هرکس با او مرتبط می شود یاد خدا می افتد، افزود: رِبّی نگاه اجتماعی دارد؛ زیرا ازیک طرف دستش در دست امام است و از طرف دیگر دست مردم را می گیرد؛ لذا رِبّی حلقه میانی جامعه است و کسی که متکفل امر قرآنی می شود حقیقت رِبّی در وجود او متشکل می شود؛ یعنی ما از قرآن تبعیت می کنیم و دست دیگران را با قرآن می گیریم.

وی ادامه داد: کسی که این خصوصیت را پیدا می کند هیچ حادثه و سختی او را خسته نمی کند؛ لذا اگر کسی با اندک مشکل و سختی جلسه قرآن را رها کرد معلوم می شود رِبّی نیست؛ کسی که وارد کارهای قرآنی می شود باید دنبال این باشد که راه ارتباط با بقیه را یاد بگیرد و فقط این طور نباشد که خودش آدم خوبی شود؛ بلکه باید دست دیگران را هم بگیرد و در این صورت او هم رِبّی می شود و حلقه های ربی همین طور ادامه پیدا می کند.

استاد حوزه و دانشگاه ابراز داشت: کسانی که جلسات قرآنی برگزار می کنند باید سعی کنند خودشان زندگی قرآنی را به دیگران نشان دهند؛ تا دیگران این زندگی را ببینند و تبدیل به رِبّیّون شوند و وقتی این ربیون مانند حلقه های زنجیر به هم متصل شدند قوت و اعتماد پیدا می شود و آثار قرآنی رشد پیدا می کند و این ارتباط باعث می شود عمل هر کدام از حلقه های میانی عمل همه ما محسوب شود.