سال 2024؛ چالش یکجانبه گرایی و ساختار سازمان ملل

خبرگزاری تسنیم- مهم ترین ویژگی سال گذشته میلادی این بود که مفاهیمی که قرار بود شالوده جهان جدید بر پایه آن ها استوار شود، با تفسیر و تلقی های جدید روبرو شد، مفاهیمی مانند صلح، امنیت، عدالت و دموکراسی.
اگر صاحبان خرد و همین طور آزادگان دنیا به این کلمات زیبا اعتماد ندارند و آن را فریب می دانند،  به این دلیل است که مفاهیم بنیادین و دقیق آن ها از چنگال سوءاستفاده های اصحاب قدرت فعلی دنیا که جمعی مستکبرند، نجات نیافته است.

یک| در سیستم تصمیم گیری جهان، جایی برای اصلاح خطاهای خسارت بار سیاستمداران منظور نشده است و در جامعه بین المللی، قانونی به نام خودانتقادی و خودترمیمی جاری نیست. در این شبکه متصلب، سیاست ها و تصمیم ها به آسانی دیکته و اعمال می شود، اما به سختی تغییر می کند. جنگ ها، ترورها، تنبیه ها، تحریم ها و مجازات های بسیار ظالمانه علیه کشورها و ملت های مستقل که نمی خواهند برده و رعیت غرب باشند، به سهولت انجام می گیرد و بسیاری از مردم جهان آسیب می بینند؛ فلسطین و لبنان و اخیراً سوریه تا حد ویران شدن می روند، حکم بین المللی بازداشت کسی که قاتل ده ها هزار فلسطینی است، صادر می شود ولی نه تنها اجرا نمی شود که قاضی صادرکننده حکم از سوی واشنگتن تهدید هم می شود.

تا امروز دیده نشده عضوی از اعضای باشگاه قدرت های جهانی به دلیل تصمیم و اقدام جنایتکارانه ای بازخواست شود چه برسد مجازات! تمام پیش نویس های قطعنامه های سازمان ملل علیه رژیم صهیونیستی منتفی و آن ها که به قطعنامه تبدیل می شوند، وتو می شوند! در جهانی که باراک اوباما و جیمی کارتر که به تازگی راهی جهنم شد و کیسینجر و اسحاق رابین صهیونیست جایزه صلح نوبل می برند و آحاد ملتی(فلسطین) که می خواهند سرزمین شان را آزاد کنند، تروریست محسوب شده و ملتی(ایران) که نمی خواهد در جامعه ظالمانه شیاطین بازیگر باشد و تنها جرمش مستقل بودن است، آماج تحریم های فلج کننده قرار می گیرد، چه باید کرد؟

دو| سازمان ملل متحد عملا به سازمانی بی ثمر تبدیل شده است. البته ضعف ساختاری آن هم رفع نشده است. مهم ترین سازمان بین المللی دنیا که برای جلوگیری از جنگ و برقراری صلح تأسیس شده، دارای حق «ناحقی» برای 5 کشور است که وتو نام دارد. نخستین راهکار برقراری عدالت در سازمان ملل، منتفی شدن وتو است.

آقای گوترش در حالی کلید این عمارت بزرگ را در دست دارد که در مدت دبیرکلی جایگاه سازمان به شدت افت کرد و خود وی هم معترف است امیدها برای دگردیسی روند زورمدار روابط بین الملل پشت دروازه نیویورک مانده. یقیناً هیچ کس از ناکامی آقای گوترش خرسند نیست. درماندگی سازمان ملل در واقع به معنای ناکامی ملت های دنیاست.

سازمان ملل قرار بود پناهگاهی در پهنه واقعیت های بی رحم بین المللی برای جلوگیری از مظالم بیشتر باشد اما در همین قضایای غزه مشاهده کردیم به تمام مدارس و اردوگاه های سازمان ملل توسط ارتش اشغالگر حمله شد و جز محکومیت و ابراز نگرانی تکراری، واکنشی از سازمان دیده نشد.

سه| نخستین موضوع لغو حق وتو است. معنا ندارد 5 کشور چنین حقی داشته باشند و تنها یکی از آن ها رأی 200 کشور دیگر را بی اثر کند. این ظلم بزرگی است. خب! در عین حال غیرممکن است این 5 کشور از این به اصطلاح حق بگذرند و حتی اگر چنین چیزی تصویب شود، خود آن ها آن را وتو می کنند!

رهبر حکیم انقلاب سال 1376 در اجلاس سازمان همکاری اسلامی در تهران اعلام کردند کشورهای اسلامی هم باید دارای یک حق وتو باشند. در عین حال قدرت های نوظهوری چون هند، برزیل و آفریقای جنوبی نیز خواستار پیوستن به آن 5 کشور عضو دائم شورای امنیتند و می خواهند از حق وتو برخوردار باشند. آلمان نیز با گذشت دهه ها از پایان جنگ دوم جهانی مدعی است دیگر چنین اقدام خانمان سوزی را آغاز نخواهد کرد و باید به آن هم، چنین حقی اعطا شود. بهرحال اگر قرار است سازمان از این حالت خنثی خارج و بار دیگر اثرگذار شود، نخستین گام این است که حق مبتذل و ضددمکراسی وتو، لغو شود و گرچه در این صورت هم با لابی های گسترده، قطعنامه های سازمان ملل قطعاً سوگیری خواهد داشت و اجماع کشورها باز هم منجر به تصویب موارد ناحق خواهد شد ولی لااقل امور سازمان در اختیار 5 دولت بویژه یک کشور خاص(ایالات متحده) نخواهد بود.

محمدمهدی تقوی

انتهای پیام/