نگاهی متفاوت به بازگشایی استادیوم آزادی؛ آینه عبرت

به گزارش مشرق ، ورزشگاه آزادی پس از نزدیک به دو سال که از آغاز عملیات بازسازی آن می گذرد، آماده افتتاح شده و این هفته قرار است در صورت صدور مجوز شورای تامین استان تهران، با دیدار استقلال و سپاهان در روز 13 دی رسما بار دیگر میزبان مسابقات فوتبال باشد.

طبق برآوردها، بیش از هزار میلیارد برای بازسازی کامل ورزشگاه آزادی بودجه لازم است و با وجود آماده شدن ورزشگاه بزرگ کشورمان برای میزبانی از مسابقات، فازهای بعدی بازسازی هم ادامه پیدا خواهد کرد تا این استادیوم بار دیگر نونوار شود و با رفع کامل خطراتی که درباره سازه های آن وجود داشت، دوباره میزبان مسابقات خاطره انگیر فوتبال کشورمان باشد.

در کنار خبر بازگشایی مجدد استادیوم آزادی، عملیات ساخت یک ورزشگاه 40 هزار نفری هم که از گذشته طرح ریزی شده، قرار است سرعت بگیرد تا در کنار استادیوم صدهزار نفری، کمک حال فوتبال ملی و باشگاهی باشد. با این حال تجربه بازسازی ورزشگاه آزادی آن هم با یک هزینه گزاف نشان داد که فوتبال ایران بیشتر از آن که به ساخت استادیوم جدید نیاز داشته باشد، به اولویت قرار دادن نگهداری ورزشگاه ها و اماکن ورزشی نیاز دارد.

ورزشگاه آزادی را می توان نماد آشکاری از بی توجهی به مسئله نگهداری اماکن ورزشی در دهه های اخیر دانست. استادیومی که در چند سال اخیر با توجه به حجم بالای آسیب ها و تخریب هایی که داشت، تبدیل به یک بمب خاموش برای فوتبال ایران شده بود؛ به طوری که در یک بازه زمانی، دادستانی وارد عمل شد و به دلیل ناایمن بودن، سکوهای طبقه دوم که احتمال ریزش آن می رفت، ورود تماشاگران را به این طبقه ممنوع کرد. با وجود گذشت بیش از 50 سال از عمر ورزشگاه آزادی، این استادیوم قطعا نیازمند بازسازی بر اساس تکنولوژی روز دنیا بود. با این حال مسئله ای که سبب شد ورزشگاه آزادی بازسازی شود، به روز شدن آن نبود. بلکه این استادیوم به دلیل یک شرایط حاد و خطرناک و ناایمن که ادامه بی توجهی به آن می توانست به یک فاجعه تبدیل شود، سبب شد مسئولان وزارت ورزش تصمیم به تعطیلی این ورزشگاه و آغاز تعمیرات آن بگیرند.

نکته قابل تامل اینکه ورزشگاه هایی هم که قرار بود در زمان تعطیلی استادیوم آزادی به عنوان استادیوم جایگزین میزبانی مسابقات را داشته باشند، با توجه به غفلت در موضوع نگهداری، با آسیب روبرو شده بودند. نمونه آن ورزشگاه تختی بود. ورزشگاهی که عدم برگزاری بازی های لیگ در چند سال اخیر در این استادیوم هم سبب شد تا عملا این ورزشگاه خاک بخورد و بخش های مختلف آن متسعمل و فرسوده شود. البته این ها تنها مشت نمونه خروار از استادیوم های مختلفی است که با توجه به در حاشیه قرار گرفتن مسئله نگهداری، آسیب های زیادی دیده اند و مورد تخریب قرار گرفته اند.

بی توجهی به شرایط نامناسب نگهداری استادیوم آزادی در چند دهه اخیر، زمینه ای را فراهم کرد تا بخش های ناایمن ورزشگاه، سال به سال بیشتر شود و چاره ای جز ورود بازسازی فوری و تعطیلی آن تا زمان ایمن شدن آن وجود نداشته باشد. با توجه به تجربه ورزشگاه آزادی، به نظر می رسد مسئولان باید مسئله نگهداری و پیشتیبانی اماکن ورزشی را با توجه بیشتری در برنامه قرار دهند و اجازه ندهند به مرور زمان در اثر کم توجهی هایی که صورت می گیرد، ورزشگاه از نظر ایمنی به شرایط خطرناکی برسد.

قطعا موضوع نگهداری و پشتیبانی از اماکن ورزشی اگر به صورت کامل در برنامه قرار بگیرد، هزینه هایی را به مجموعه ورزش کشور تحمیل خواهد کرد اما هزینه نگهداری و مرمت نقاط آسیب دیده در اسرع وقت، به مراتب کمتر از هزینه بازسازی آن پس از تلنبار شدن نقاط آسیب پذیر و همچنین ساخت یک ورزشگاه جدید خواهد بود.

به خصوص این که پژوهشگران، نگهداری را کلید فعالیت ایمن و صحیح اماکن می دانند و فعالیت های مربوط به اداره و نگهداری اماکن تنها 5 تا 15 درصد هزینه نهایی را در بر می گیرد. در این وضعیت، سیستم مدیریتی ورزش ایران به بازخوانی مسئولیت های نگهداری اماکن ورزشی نیاز مبرم دارد. در صورت در پیش گرفتن یک رویکرد عملی در این بخش و بازدیدهای منظم، می توان امیدوار بود که ورزشگاه های کشورمان علاوه بر عمر و خدمات بیشتر، با وضعیت حادی مانند اتفاقی که برای استادیوم آزادی افتاد، روبرو نشوند و باشگاه ها و تیم ملی کشورمان مانند 2 سال اخیر از این استادیوم به آن استادیوم خانه به دوش نباشند.