اورونوف نیم فصل از پرسپولیس جدا می شود؟
هافبک تهاجمی ملی پوش ازبکستانی تیم پرسپولیس همچنان از یک تیم قطری پیشنهاد دارد و ظاهرا می خواهد از این تیم جدا شود.
اگر برای دیدن تئاتر سری به مجموعه تئاتر شهر بزنید بیشتر از یک دهه است که قبل از آغاز اجرای هر نمایش جملاتی را با صدای جادویی و پرصلابت بانو ژاله علو می شنوید، صدایی که دیگر خاموش شده است.
روز گذشته سوم دی این بانوی هنرمند از میان ما رفت و حالا مطمئناً شنیدن هر باره صدای او قبل از اجرای تئاترها حس و حال متفاوتی را در تماشاگران زنده خواهد کرد که با افسوس خاموش شدن این صدای زیبا همراه خواهد بود. به همین بهانه محسن حسن زاده معاون هنری، فنی و هماهنگی مجموعه ایرانشهر که در سال 92 مدیر وقت روابط عمومی مجموعه تئاترشهر بود در یادداشتی از چگونگی ضبط صدای پیشواز تماشاگران تئاترشهر با صدای زنده یاد ژاله علو نوشته و خاطرات آن روز به خصوص را نقل کرده است.
در این یادداشت آمده است:
«یک روز زمستانی شاید حوالی همین روزها بود. درست به خاطر نمی آورم ولی به سال 1392. فراموشم نشده که چند شب قبل از آن روز زمستانی با اتابک نادری (مدیر وقت تئاترشهر) به این نتیجه رسیدیم که برای ضبط صدای پیشواز تماشاگر صدایی جذاب تر، دلنشین تر و نوستالژیک تر از صدای بانو «ژاله علو» نخواهد بود. صدایی که اگر بشارت داد و تحذیر کرد همه با گوش جان قبول کنند و همان موقع تمام ذهن و فکر من بعد از برنامه ضبط صدا، این بود که قبل از شروع نمایش ها هر شب یک جا (داخل یکی از سالن ها) باشم و ببینم عکس العمل تماشاگران نسبت به شنیدن این صدا در اولین واژه از آن چند جمله چیست؟ «تماشاگر فهیم سرمایه اصلی تئاتر ماست. به مجموعه تئاترشهر خوش آمدید. بی شک شما آگاه هستید …»
و چه لذتی داشت آن شب های اول وقتی که پیش بینی ام درست از کار درمی آمد. « آخی خانم علو …»، «آخی صدای این خانمه است که توی رادیو...»، «عزیزم، اون خانم است که با خسرو شکیبایی...»، «آخی اوشین... صدای خانم علوِ...» انتهای تمامی این جملات و جملاتی شبیه به این را دیگر نمی شنیدم. ایستاده در انتهای سالن اصلی، چهارسو، قشقایی یا سایه (هر شب یک جا)، در تاریکی ابتدای نمایش گوش تیز می کردم به واکنش ها. ولی تا همین جای جملات کافی بود و هر بار حتی تا همین آخرین باری که به یک باره بعد از مدت ها و شاید به جبرِ کارگردان دوباره این صدا را شنیدم لبریز می شدم از انرژی، از زندگی، از لذت ماندگاری و کیفی دارد که تو در مانایی یک اتفاق نقش داشته باشی...
نزدیک ساعت 9 شب بود. متن پیش نویس را آماده کردم. تمام تلاشم این بود که با وسواسِ خاص کلمات را انتخاب کنم. هنگام انتخاب واژه ها، کلمه به کلمه را با صدای بانویی می شنیدم که یک دنیا خاطره ساخته بود با ملودی های آوایش. جملات را با طنین رنگ واژه ها کنار هم تکمیل می کردم. به اولین واکنشِ صاحب صدا فکر می کردم که پذیرنده باشد و خدای نکرده برای یک صدای ماندگار محل ایراد نباشد. وارد اتاق رئیس شدم. اتابک نادری تا من را دید گفت: «ببین یک انسان چقدر باید شریف باشد که با وجود بیماری و این هوای تهران و دوری مسافت تا موضوع را مطرح کردم، قبول کرد و با مناعت طبع گفت برای من تئاتر بسیار اهمیت دارد». دلم غنج رفت که خدا را شکر اصل ماجرا حل شد. گفت: «فقط ایشان گفتند صبح اول وقت می آیند که انرژی کافی برای این کار داشته باشند و باقی کار را پیگیر باش ». با ارشام مودبیان از قبل هماهنگ شده بودم که برای ضبط صدا به او زحمت بدهیم و چه همراهی دلنشینی داشت ارشام از زمانی که ماجرا مطرح شد.
تمام شب را با تصور لوح فشرده صدایی صبح کردم که حالا در اختیار من است و می توانم تأثیر این صدا را بعد از شنیده شدن قبل از هر اجرایی در تئاترشهر ببینم. ببینیم که به احترام صاحب صدا در تاریکی قبل از شروع نمایش صفحه روشن تلفن های همراه نوید صدای خاموش آنها در طول اجرا را می دهد. صبح اول وقت خودم را به کوچه شهرود رساندم. به کوچه و خانه ای که قبل از هر چیز بوی اصالتِ تهران قدیم را با خود دارد. با خانمی که بانوی صاحب صدا را همراهی می کرد تماس گرفتم. قرار بود ماشین را هماهنگ کنم که آن خانم محترم گفتند: «بانو تا چند دقیقه دیگر خواهند رسید». تا من به خودم بیایم و به دم در برسم کرایه ماشین را حساب کرده بودند و زنگ درب، نوید حضور ایشان را داد. سلام که کردم و جواب را از زبان ایشان شنیدم در همان چند جمله اول هر دیداری باز صدا افسونم کرد. هُل شدم و گیج می زدم، حتی فراموش کردم بگویم قرار بود من کرایه ماشین را حساب کنم شما چرا؟. می شندیم ولی مست مهربانی صدا و صاحب صدا حتی زمان نیاز داشت تا خوش و بش ارشام با ایشان را متوجه شوم که یاد گذشته ها و خاطرات و تجربه کاری با بانو منیژه محامدی را زنده می کردند.
حالا بانو داخل استودیو ایستاده از من خواستند قبل از ضبط چند بار جملات را بخوانند. چه بر من گذشت از استرس واکنش ایشان نسبت به متن. بعد از مواجهه اول با متن چند ثانیه سکوت بود و تأمل ایشان. با اضطراب چشمم دوخته شده بود به چشم و دهان ایشان. سر بالا کردند و گفتند: «این صدا را تماشاگر قبل از شروع نمایش می شنود؟» گفتم: «بله بانو». گفتند: «کاش آن قسمت هنگام اجرای نمایش از عکسبرداری و فیلمبردای … هرچند جمله خوب شروع می شود بی شک شما آگاه هستید... هیچی. ضبط کنیم ولی هنگام گفتن جملات، من باید صدای خودم را بشنوم». یکی از آرامش بخش ترین نفس های زندگی ام را کشیدم بعد شنیدن این جمله از زبان ایشان.
و بعد وسواس بود در ادای جملات و گوش دادن و انتخاب. به کلمه، کلمه و نحوه ادای هر کلمه در جمله دقت می کردند و خاضعانه از من سوال می کردند که رضایت بخش بود و من زبانم بند بود و صورتم از خجالت سرخ که چرا این سوال را می کنید؟ این صدا تجسم نوایی است برای من که انگار زمان را در خیال نگه می دارد و به مکان فضایی قدسی می دهد.
آن روز ثبت شد. به این شکل که هر بار از خیابان هانری کربن می خواهم به خارک بروم تنها انتخابم کوچه شهرود است به عشق دیدن آن خانه با تمام خاطرات آن نیم روز رویایی و بی مثال که در کنار تمام تصاویر ماندگارش با یک صدا جاودان ماند. صدای بانو «ژاله علو» …»
{{name}}
{{content}}