هنرمندان از صدای خاطره ساز رادیو گفتند

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی معاونت صدا، میکائیل شهرستانی از پیشکسوتان بازیگری، گویندگی و کارگردان و مدرس تئاتر از خاطرات سال های بسیار دور همکاری با ژاله علو این چنین گفت: ژاله علو جزو معدود بازیگران رادیو بود که در مدیوم های مختلف چه تصویر و چه صدا و صحنه کارنامه درخشانی داشت. از این رو با خیلی از هم سن و سالان خودش متمایز بود. خانم علو عقبه کارگردانی هم می کرد و افتخار این را داشتم که در سال های آغازین همکاری ام با رادیو به دفعات در خدمت او باشم. او خیلی متواضع بود و فروتن که اجازه می داد کنارش یاد بگیریم. فخرفروشی نمی کرد و به ما آموخت درخت هر چه پربارتر افتاده تر باید باشد.

مینو جبارزاده: از دست دادن یک بانوی تمام عیار

مینو جبارزاده از هنرمندان توانمند رادیو زنده یاد علو را بانویی تمام عیار توصیف و بیان کرد: او از لحاظ اخلاقی و رفتاری نمونه بود و من از او آموختم. ما یک هنرمند بزرگ را از دست دادیم، یک بانوی تمام عیار. بی راه نیست بگوییم که یک ستاره از آسمان کم شد. من تعداد زیادی با او کار کردم که کارگردان نمایش بود و افتخار داشتم کنار او بیاموزم. او بسیار با سواد و اهل شعر و شعرخوانی بود. بانو علو با عشق در گردهمایی های ادبی، هنری و ... شرکت می کرد.

نازنین مهیمنی: من مادرم دوم خود را از دست دادم

نازنین مهیمنی از بازیگران، دوبلورها و کارگردان های اداره کل نمایش های رادیویی است که از دهه هفتاد وارد این عرصه شده و در برنامه های مختلفی با مرحومه علو همکاری داشت. او بانو علو را همچون مادر و استادی بی نظیر توصیف کرد و گفت: متاسفانه من مادرم دومم را از دست دادم. در این شرایط صحبت کردن در مورد بانوی فرهیخته هنر سخت است. خانم ژاله تکیه گاه و استادم بود و هست.

وی که نقش آفرینی در کار و زندگی اش را مدیون صدای ماندگار رادیو می داند، ادامه داد: بیشتر مواقع مکالمات خودمان را ضبط و برای خودم تکرار می کردم. هر روزی که با هم حرف می زدیم و منزل او می رفتم، برایم کلاس درس بود. خیلی مدیون او هستم تا ابد. بانو علو همه انرژی خود را برای آموختن به من و همکاران می گذاشت و همیشه از او به نیکی یاد می شد.

شهین نجف زاده: اسطوره را از دست دادیم

شهین نجف زاده هنرمند رادیو نیز بیان کرد: از ژاله گفتن هم سخت است و هم سهل چون واقعا نماد بزرگی، شرافت، زیبایی و هنرمند بود. وجودش نعمت بود، نعمتی که تا ابد برای همه ما جاری است. برخی آدم ها اگر دویست سال هم زندگی کنند باز هم رفتنشان خیلی سخت و به نظر زود می آید. انرژِی، عشق، معنویت، زیبایی درون و بیرون و منبع الهام بخش بودنش برای همه ساری و جاری بود. خانم ژاله خیلی شوخ بود و در عین حال بسیار مقتدر، حریمی داشت که هیچکس اجازه ورود به آن را نداشت. خانم ژاله به اندازه ای نازنین بود که می توانم بگویم ما اسطوره ای را از دست دادیم. البته برای همیشه در قلب و تاریخ و هنر این مملکت همیشه زنده است.