داستان یک اصفهانی که در همۀ میدان ها ستاره شد

فیلم مستند «روزگار احمد» به کارگردانی محسن اردستانی رستمی و نویسندگی و پژوهش هانیه کمری شب گذشته در اصفهان به نمایش درآمد و جزء آثار برگزیدۀ سینما حقیقت قرار دارد. این فیلم، بیننده را در 80 دقیقه از دل ماجراهای آشنا به زوایایی از زندگی احمد کاظمی می برد که شاید کمتر برایمان گفته اند یا سال های مدید همه را در کلمۀ «شهید» خلاصه کرده اند.

زندگی شهید کاظمی که همواره نامش با عباراتی چون نابغه و فاتح میدان های رزم پیوند می خورد، در مستند «روزگار احمد» از جایی آغاز می شود که موهای ژولیده و مشکی قشنگی دارد! جوانی است که برای ایستادن در برابر حرف زور و بیدادگری سر پرشوری دارد و بی دلیل نیست که ساواک به حسابش می رسد و پایش به زندان شاه باز می شود.

همین جوان به سال 1358 شمسی، یعنی در آستانۀ 20 سالگی، نه برای جنگیدن، بلکه برای آموختن و تبحر در جنگ های نامنظم سر از سوریه و سپس جنوب لبنان درمی آورد. پایان دورۀ آموزشی در خارج از کشور و بازگشت به وطن شروع جنگ های پی درپی و واقعی است.

احمد از همان آغاز جنگ هشت ساله که صدام حسین خیال قادسیه در سر دارد، لباس پیکار به تن می کند. و دیگر از تن به در نمی کند تا آن زمستان سردی که پیش از رسیدن به 50 سالگی در دی ماهش آسمانی شد و به رؤیای شهادت دست یافت.

«روزگار احمد» به تک تک عملیات هایی که کاظمی در آن ها نقش داشته، نظر دارد و مخصوصاً به سراغ بیت المقدس می رود. در این نبرد، لشکر هشت نجف اشرف نیز که ترکیبی از رزمندگان نجف ‎آباد، خمینی شهر، کاشان و چند شهر دیگر بود، به فرماندهی کاظمی حضور دارد. به گواه مورخان و صاحب نظران، عملیات طاقت فرسای بیت المقدس بدون جان فشانی این لشکر سرانجامی نداشت و آن صدای نوستالژیک آزادی در سوم خرداد 1361 به گوش نمی رسید: «شنوندگان عزیز توجه فرمایید، خونین شهر، شهر خون آزاد شد.»

کاظمی نه فقط بعد از آزادسازی خرمشهر و در سال های جنگ که در دوران پس از تابستان 1367 نیز به میدان آمد. شاید مهم ترین آن ها از میان بردن پایگاه اشرف در عراق و عقب نشینی مجاهدین خلق از این کشور باشد. او که فرماندهی نیروهای هوایی و زمینی را در کارنامۀ خدمت خود دارد، با ارتقای کیفی و کمی این دو نیرو و حضور در برهه های حساسی چون زلزلۀ بم نشان داد که یک فاتح همیشگی است.

در این مستند از میان خاطرت شهید کاظمی که به همت هم رزمان دیروزش روایت می شود، واکاوی سبک مدیریتی او برای مخاطب، خصوصاً برای اصفهانی ها شنیدنی است. به گواه هم رزمان شهید کاظمی یکی از علل موفقیت های همیشگی او دقت نظر و هوشمندی اش در مدیریت غذا و تدارکات بود، آن هم در روزهایی که نیروها از این منظر در وضعیتی بحرانی به سر می بردند. مدیریت این وضعیت از دست هر فرماندهی بر نمی آمد و راویان و ناقدان بدشان نمی آید که این کامیابی کاظمی را با نسبت اصفهانی اش مرتبط بدانند!

مستند «روزگار احمد» در جایی به پایان می رسد که کاظمی موهای سپید، مرتب و متینی دارد و خواننده روی تازه ای از زندگی آن شهید دیده و بی تردید لبخند رضایت بر لبانش می نشیند. با این همه، تردیدی نیست که می توان به خود اثر و از برخی زوایا خرده گرفت.

حضور کمرنگ لوکیشن های اصفهان و ذکر نام این دیار، خصوصاً نجف آباد یکی از آن خرده ها است که احتمالاً مخاطب اصفهانی بیشتر آن را درک می کند. غیبت زنان در مستند و نبود روایتگرانی از خانواده، فامیل و دوستان غیرنظامی شهید کاظمی نقد دیگری است که نمی توان به آسانی از آن گذاشت.

در خلاصۀ مستند «روزگار احمد» این گونه می خوانیم: «فیلم روایت مستندی از زندگی «شهید احمد کاظمی». روایت هایی از ابتکارات و فعالیت های ایشان، قبل و به خصوص بعد از انقلاب، در برهه های زمانی مختلف و در مسئولیت هایی که بر عهده داشتند.»

به گزارش ایسنا، برخی از آثار برگزیدۀ هجدهمین دورۀ سینما حقیقت (جشنوارۀ فیلم مستند ایران) شامگاه دوشنبه (3 دی 1403) در سینما سوره اصفهان اکران شد. این آثار هم زمان با اصفهان برای اولین بار در شهرهای رشت، آبادان، بوشهر، اهواز، شیراز، بندرعباس، کرج، گرگان، قم و اراک نیز به نمایش درآمد.

انتهای پیام