یک مخمر پروبیوتیک، پیکی مطمئن برای تحویل داروی ضد سرطان

به گزارش ایسنا، سرطان های دستگاه گوارش شامل سرطان معده، کبد، روده بزرگ، مری و پانکراس هستند که بیش از یک چهارم موارد ابتلا به سرطان را در جهان تشکیل می دهند. دشواری در تشخیص زودهنگام این بیماری ها به دلیل پیچیدگی ساختار و موقعیت اندام های گوارشی از یک سو و محدودیت روش های درمانی از سوی دیگر، باعث مرگ و میر بالای آن ها شده است. بیماران معمولاً نیاز به ترکیبی از جراحی، شیمی درمانی و دیگر درمان ها دارند، اما اثربخشی این روش ها گاهی محدود است و عوارض جانبی زیادی نیز به همراه دارد.

پژوهشگران دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس با هدف یافتن راهکاری جدید برای این چالش، به سراغ استفاده از پروبیوتیک ها، یعنی میکروارگانیسم های مفیدی که در روده زندگی می کنند، رفته اند.

آن ها با استفاده از نوع خاصی از مخمر به نام «ساکارومایسس بولاردی» توانسته اند دارویی تولید کنند که مستقیماً در روده به محل تومور می رسد و سیستم ایمنی را برای مقابله با سلول های سرطانی فعال می کند.

در این پژوهش، محققان با مهندسی مخمر مورد استفاده، آن را به گونه ای تغییر دادند که مانند یک کارخانه کوچک، داروهای ایمنی درمانی تولید و ترشح کند. این داروها که به آن ها مهارکننده های ایمنی گفته می شود، به سیستم ایمنی کمک می کنند تا سلول های سرطانی را شناسایی کرده و از بین ببرد.

یکی از چالش های این روش این بود که این داروها باید از محیط سخت معده عبور کرده و به تومورها در روده برسند، اما استفاده از مخمر به عنوان حامل دارو، این مشکل را حل کرده است.

آزمایش های انجام شده روی موش های مبتلا به سرطان روده بزرگ نشان داد که استفاده از این پروبیوتیک به طور چشمگیری تعداد تومورها را کاهش داده است. در مقایسه با روش های معمول تزریق دارو، این رویکرد اثرات بهتری از خود نشان داد و عوارض جانبی کمتری نیز داشت.

نتایج این پژوهش نشان می دهند که استفاده از پروبیوتیک ها به عنوان ناقل دارو می تواند تحولی در درمان سرطان های گوارشی و شاید دیگر بیماری های مشابه ایجاد کند. علاوه بر این، این روش می تواند برای درمان بیماری های دیگر روده ای نظیر عفونت های مقاوم به آنتی بیوتیک نیز سازگار شود.

این تحقیق در مجله علمی معتبر Cell Chemical Biology منتشر شده است و پژوهشگران وابسته به دانشگاه واشنگتن دو ثبت اختراع نیز برای یافته های خود ارائه کرده اند. بی شک، موفقیت این روش، زمینه ساز پژوهش های بیشتری در آینده برای درمان بیماری های سخت درمان خواهد بود.

انتهای پیام