نا گفته هایی از جنایات ضد انقلاب در بانه

خبرگزاری تسنیم از زنجان، فاطمه حیدری| دفاع مقدس دوره‎ای از تاریخ کشور عزیزمان است که با گذشت سال ها از آن زمان، حرف‎های ‎های زیادی برای گفتن دارد، دفاعی که هفت سال و 11 ماه طول کشید اما به اندازه هزاران سال انسان ساز بود و آموزنده. دوران طلایی‎ای که مدرسه ی عشق بود و آموزشگاه اخلاق!

آن روزها به ویژه برای نسل های بعدی ای چون ما، شاید فقط به معنی جنگ باشد و دفاع از تجاوزهای ناجوانمردانه به میهن. اما وقتی پای صحبت های مردان آن دوران می نشینیم، روزهای سخت دهه 60 برایشان چیزی فراتر از یک جنگ و حضور در جبهه بوده است.

دلاوران و فداکارانی که پای پرچم برافراشته میهن اسلامی مان از جان خود گذشتند، همان ها که شجاعتشان نشات گرفته از شرف و حماسه ملی و عطر معنویت بود و غرور و افتخاری برایمان به ارمغان آوردند که تا ابد در تاریخ ثبت شده است.

کسانی که رسالت خود را پاسداری از ارزش ها و پایداری برای آرمان ها می دانستند. چه زیبا و دلنشین است وقتی الگویی از سلحشوری های آن روزها را مقابل خود ببینی و با لذتی وصف نشدنی از جبهه هایی سخن به میان بیاورد که مبدأش اخلاص بود و مقصدش ایمان! در نهایت این تویی که به این نتیجه می رسی که آنها جهاد را در یک کلام و پای سجاده های نماز شبشان معنا کرده اند.

"علی بیات" یکی از همان مردانی است که روزها و سال ها دل از دنیای خود بریده و به ایمانش می بندد و در راه میهن و انقلاب اسلامی، وارد مدرسه انسان سازی و جبهه های حق علیه باطل می شود. مدرسه ای که هنوز هم برایش مقدس است و به یاد تک تک رفقای شهیدش چشمه جوشان سرازیر شده از دو گوی پر از حسرتش را از ما پنهان می کرد و لبخند تلخی بر لبانش جاری می ساخت.

علی بیات که در سال 1347 در روستای "قزل تپه" منطقه زنجانرود در یک خانواده مذهبی به دنیا آمده است. وی از بچگی در شهر مشغول به کار می شود و از سال 1360 خانواده به خاطر وی از روستا نقل مکان می کنند.

در زمان آغاز جنگ تحمیلی علیه جمهوری اسلامی ایران، با اینکه سنی نداشته، با دوستانش قول و قرار می گذارد به صورت داوطلب و بسیجی پای در جبهه های نبرد حق علیه باطل بگذارد.

آنقدر مشتاق بودند که بین خودشان مسابقات دوو میدانی می گذاشتند تا آمادگی حضور در جبهه را پیدا کنند، پس از چند بار پیگیری بالاخره، شناسنامه اش را دستکاری می کند تا به جبهه اعزام شود.

به هر ضرب و زوری بود رضایت پدر و مادر را جلب می کند و دوره آموزشی را در پادگان مالک اشتر زنجان در سال 1361 می گذراند. اما کم سن و سالی او که از چهره اش مشخص بوده، باعث می شود زمان تقسیم نیروها، با حضورش مخالفت شود و در نهایت با اصرار خودش سوار اتو بوس شده و راهی تهران می شود.

زمان تقسیم نیروها، دوباره اجازه اعزام در پادگان امام حسن (ع) به وی داده نمی شود اما او به قول خودش با هر هزار فن مسئولان را راضی می کند و به بانه اعزام می شود.

این فرمانده شجاع زنجانی در گفت وگو با خبرنگار تسنیم درباره حضورش در بانه اینگونه می گوید: «ابتدا ما را به سنندج بردند، شب را در سنندج ماندیم، صبح زود نیروها را سوار اتوبوس هایی کردند و چندین خودروی تویوتا آن هم مسلح ما را همراهی کردند.

آن موقع اصلا در منطقه بانه امنیتی وجود نداشت و احتمال کمین ضد انقلاب ها بالا بود. توی مسیر سقز، تعدادی از بانوان کنار دیوار دور هم نشسته بودند، وقتی ما از کنارشان عبور می کردیم با علامت دست روی گردنشان خطی کشیدند به این معنی که "سرتان بریده خواهد شد".

توی بانه که تقسیم شدیم، من به همراه تعدادی از دوستانم به پایگاه "شوی" در محور "ساوان" با عنوان تک تیرانداز منتقل شدم چهار ماه آنجا بودم تا اینکه در سال 1362 در قالب طرح "لبیک" به جنوب اعزام شدم».

بانه سرزمین مجاهدت های خاموش

جنگ در کردستان جور دیگری بود، دشمنانمان نه انصاف داشتند و نه ایمان! گروهک هایی که سر می بریدند و زن و بچه ها را به اسارت می بردند. همان ها که داخل دیگ های بزرگ پاسدارها و بسیجی ها را زنده زنده می سوزاندند تا ترس و و وحشت به دل جوانان ایرانی بیندازند، اما نمی دانستند رشادت و جانفشانی شهدا خودش الگو و درسی می شود برای استقبال جوانان به ویژه شیر مردان زنجانی از حضور در کردستان!

مروری بر جنایات ضد انقلاب در بانه

علی بیات، فرمانده گردان شهید محوری بانه گوشه ای از خاطرات خود را اینگونه بیان می کند: « جنگ در بانه و کلا منطقه کردستان، شبیه جنگ در جنوب نبود، خیلی وقت ها دشمن را روبرویمان نمی دیدیم، تاکتیک های خاص خودشان را داشتند. همواره با کمین مواجه می شدیم. آن ها خیلی وقت ها در روستاها نفوذ می‎ کردند و اهالی از حضورشان اذیت می شدند. خیلی از فرماندهانی را که شناسایی کرده بودند برای سرشان جایزه می گذاشتند.

یادم هست؛ بعد ازعملیات پاکسازی منطقه "سیاحومه" و روستاهای "حمزه لان، برده رش، ویسک و ورچک" ما بین سردشت- بانه در سال 1366 ضد انقلاب ها جایگاه خودشان را در خاک ایران از دست داده و ضربه محکمی خورده بودند.

ما بعد از پاکسازی مناطق آلوده از منافقین، پایگاه های استقراری را احداث کردیم و به نیروها تحویل دادیم و به شهر برگشتیم. چند روز بعد از سوی اطلاعات خبر آمد که به علت شکست منافقین در عملیات چند روز پیش، گروهک ها در نظر دارند در محور "شوی" عملیاتی انجام دهند.

توی این محورهم پایگاه های زیادی بودند از جمله "شوی، ساوان، عمرشال، صدبار، خشکه دره و نژو". با بررسی به عمل آمده، احتمال داده شد به پایگاه "صدبار" حملاتی صورت گیرد. به همین خاطر از مخبرهای منطقه اطلاعات لازیم را به دست اوردیم و با سازمان عملیاتی سپاه هماهنگی لازم به عمل آمد تا اگر درگیری به وجود آمد پشتبانی لازم را کرده باشند. نیروهای گروهان عملیاتی همراه تعدادی از نیروهای گردان شهید محوری حوالی بعد از ظهر به طرف محور "شوی" حرکت کردیم و در پایگاه نژو مستقر شدیم.

بعد از نماز مغرب و عشاء سریعا به منطقه مورد نظر حرکت کردیم تا قبل از آمدن گروهگ "دموکرات" در منطقه کمین زده باشیم. از تاریکی شب استفاده کردیم و به منطقه عملیاتی رسیدیم و کمین را اجرا کردیم.

همه نیروها را توجیه کردم، از بس همه آن ها در کمین و درگیری شرکت کرده بودند، برای خودشان کاربلدی بودند. تا ساعت 12 شب بدون سر و صدا آنجا ماندیم. خبری از دموکرات ها نشد. بعضی دوستان از جمله شهید حاج طهماسب نوروزی که بعنوان جانشین گردان شهید محوری بودند نظرشان بر این بود که «ضد انقلاب ها آنجا نمی آیند».

اما من گفتم باید تا روشن شدن هوا آنجا باشیم. بعد از ساعاتی متوجه حضورشان شدم. ابتدا نیروهای به اصطلاح پیشروی خودشان را فرستاده بودند تا از وجود نیروهای جمهوری اسلامی اطلاعاتی جمع آوری کنند.

در صورتیکه نیروهای ما هم توجیه شده بودند تا دستوری ندادم تیراندازی نکنند. پیشروها به روستا رسیدند، دیدیم گروهگ بدون سر و صدا می آیند، تا نصف ستون از کمین ما گذشته بودند که درگیری شروع شد.

تعدادی زیادی از ضدانقلاب در این عملیات کشته شدند و تعدادی هم به اسارت ما درآمدند. ما بدون حتی یک مجروح به طرف پایگاه برگشتیم. نزدیک اذان صبح بود بعد از صحبت هایی درباره عملیات و خواندن نماز، مشغول استراحت شدیم. یک دفعه دیدم بیسیم چی بیدارم کرد. فرمانده سپاه بانه شهید حاج قاسم نصرالهی پشت خط بود.

داشت اعلام می کرد که صبح زود یکی از پایگاه های ما را هواپیمای عراقی زده است از من خواست سریع خودم را برسانم. ما 17 تا پایگاه استقراری در گردان شهید محوری داشتیم که یک پایگاه هم در داخل پادگان قرار داشت و در حال حاضر اسمش را به پادگان شهید نصرالهی تغییر داده اند.

چون بانه شهر مرزی بود هواپیماهای عراق از همان ابتدای ورودشان به مرز ایران، بانه را بمباران می کردند و پس از عبور از بانه به شهرهای دیگر می رفتند. باز هم اگر از بمب ها مانده بود موقع برگشتشان آنها را سر مردم بانه تخلیه می کردند.

توی پایگاهی که عراق زده بود، 20 نفر نیرو با یک پدافند هوایی داشتیم. به خاطر اینکه راحت بتوانند شهر را بمباران کنند پایگاه و پدافند را زده بودند ما با دو خودرو از نیروها حرکت کردیم.

به شهید طهماسب (جانشین فرمانده گردان) گفتم که بقیه‎ نیروها را به گردان ببرد. همین که از هم جدا شدیم من خواستم از تپه بالا بروم که هواپیماهای عراقی بالای سرمان ظاهر شدند.

تصمیم گرفتم در آنجا تاتیک رزم را اجرا کنم یعنی نخستین اقدام در این شرایط حفظ سلامتی رزمنده است. ماشین را خاموش کرده و درست کنار پرتگاه روی دنده گذاشتم و پایین پریدم. علی پیرمحمدی که آن موقع مسئول اعزام نیرو بود آمده بود تا ببیند چه اتفاقی برایم افتاده است. ماشین توی سرازیری مانده بود، دوباره پریدم توی ماشین و رفتیم بالا به پایگاه رسیدیم.

وارد که شدم دلم فرو ریخت، همه بچه ها مجروح و شهید شده بودند، یکدفعه دیدم یک نفر از پشت خاکریز آمد بیرون. حنیفه لو مسئول پایگاه بود که سالم مانده بود.

پایگاه را تخلیه و مجددا بازسازی اش کردیم. نیروهای جدید که وارد پایگاه شدند کمی اوضاع سر و سامان گرفت».

آری؛ حکایت حضور ضد انقلاب ها در منطقه کردستان، حکایت جنگ و زمان جنگ نیست، این گروهک ها حتی بعد از دوران دفاع مقدس هم در نقاط مختلف کردستان یکه تازی می کردند و در آن دوران نابسامان، حضور قهرمانانی از سراسر کشور به ویژه رزمندگان زنجانی بود که دست منافقین و ضد انقلاب ها را از میهن اسلامی مان کوتاه کرد.

اما در این میان و درست در دنیای امروز که کم کم ارزش ها در پس ظواهر فریبنده پنهان می‎شوند بر ماست که قلم به دست گرفته و برای آرمان ها و ارزش هایمان بجنگیم. آرمان ها و ارزش هایی که روزی جوانانمان به خاطرش جان دادند و امروز با جنگ نرمی که دشمن به راه انداخته به سمت فراموشی می روند.

انتهای پیام/