مادرانی که عشق را پشت پنجره می جویند

در دل شهر کوچک و آرام هیدج، خانه ای هست که هر آجرش را اشک ها و لبخندهای مادران ساخته اند. خانه سالمندان هیدج، جایی است که مادرانی که عمری را به پای فرزندان خود ریخته اند، امروز در سکوتی گاه سنگین، اما همراه با خاطرات شیرین زندگی شان، روزگار می گذرانند.

این خانه، مکانی است پر از حکایت. حکایت مادرانی که زمانی صدای خنده های شان، خانه را روشن می کرد و دست هایشان سرشار از قدرت عشق بود. اینجا، هر مادر گویی کتابی است که پر از قصه هایی از فداکاری، مهرورزی و عشق بی پایان است.

روز مادر است و تصمیم گرفتم به خانه سالمندان هیدج بروم، جایی که مادرانی با چهره های پر از چین وچروک و قلب هایی آکنده از خاطرات، روزگارشان را می گذرانند. اینجا، روز مادر رنگ و بوی دیگری دارد؛ نه خنده های کودکان و نه آغوش گرم خانواده، تنها سکوتی سنگین که گاه با زمزمه خاطرات شکسته می شود.

مادران چشم انتظار

با نزدیک شدن روز مادر، خانه سالمندان هیدج حال و هوایی متفاوت به خود می گیرد. شاخه های گل روی میزها چیده می شوند، کارت های تبریک رنگارنگ به دیوار نصب می شوند و صدای تبریک های پرستاران فضای خانه را پر می کند. اما نگاه مادران، چیزی فراتر از این ظاهر را بازگو می کند. آنها چشم انتظارند.

با خودم گل و شیرینی آورده بودم. وقتی آن ها را به مادران دادم، لبخندهای محوی بر چهره شان نقش بست. یکی از مادران گفت: هدیه ات زیباست، اما زیباترین هدیه برای من دیدن فرزندانم است و انتظار، سنگین ترین کلمه ای بود که من امروز در این خانه حس کردم.

یکی از این مادران، که چشمانش عمق دریاها را به یاد می آورد، می گوید: ما اینجا خوب هستیم، مهربان هستند، اما چیزی در قلبمان کم است؛ دلتنگ صدای فرزندانمان، نوه هایی که حتی برخی از آنها را ندیده ایم و دلتنگ گرمای خانه ایم.

این سخن، تلنگری است که یادمان بیندازد هیچ چیزی نمی تواند جای خالی حضور خانواده را پر کند. روز مادر، فرصتی است برای بازگشت به ریشه ها، برای بوسیدن دستانی که روزی پشتوانه زندگی مان بودند و برای سپاس از قلب هایی که بی دریغ عشق ورزیدند.

مادر؛ قهرمان خاموش

در این روز خاص، بیایید فراموش نکنیم که مادران، حتی اگر در خانه سالمندان زندگی می کنند، هنوز همان شمع های روشنی هستند که زندگی مان را با عشق نورانی کرده اند. یک تماس، یک دیدار، یک لبخند می تواند دنیای آنها را تغییر دهد.

خانه سالمندان هیدج، بیش از هر زمانی، در ایامی از این قبیل نیازمند ما است. مادرانی که در آنجا زندگی می کنند، قهرمانانی بی صدا هستند که عمری برای ما جنگیده اند. بیایید در این روز مادر، دست در دستشان بگذاریم، به آنها بگوییم که فراموش نشده اند و هنوز هم در قلب ما جایگاه ویژه ای دارند.

شاید روز مادر برای بسیاری از ما فرصتی باشد برای خریدن گل و هدیه، اما برای مادران خانه سالمندان هیدج، این روز معنای عمیق تری دارد. برای آنها، این روز نه از جنس مادیات، بلکه از جنس احساسات است؛ از جنس لمس دوباره دست هایی که سال ها نوازش کرده اند و دیدن چهره هایی که روشنایی چشم هایشان بوده اند.

پرستاران این خانه، که خود به نوعی فرشته های زمینی هستند، سعی می کنند این مادران را شاد نگه دارند. آنها جشن می گیرند، شعر می خوانند و خاطرات خوش گذشته را زنده می کنند. اما حتی لبخند این مادران در میان جشن ها، گویی چیزی کم دارد. هر خنده، هر نگاه و هر کلامشان، انتظار و امیدی نهفته را در خود جای داده است؛ امید به بازگشت لحظه هایی که در کنار فرزندانشان سپری شده بود.

یکی از پرستاران خانه می گوید: ما اینجا همه تلاش مان را می کنیم، اما هیچ چیز جای محبت و حضور فرزندان شان را نمی گیرد. مادران، هر چقدر هم که قوی باشند، باز هم به عشق فرزندان شان زنده اند.

دوستت دارم مادر

تصور کنید، مادری که سال ها زحمت کشیده، شب ها بیدار مانده و برای فرزندش دعا کرده، حالا پشت پنجره ای نشسته و به جاده ای خیره شده است که شاید روزی فرزندانش از آن بیایند. این تصویر، قلب هر انسانی را به لرزه درمی آورد و یادآوری می کند که ما مدیون مادری هستیم که حتی در تنهایی، باز هم برای خوشبختی ما دعا می کند.

روز مادر، فرصتی است برای ساختن لحظه هایی که مادران در خانه سالمندان هیدج به آن نیاز دارند. نیازی که نه با گل و هدیه، بلکه با نگاه گرم، حضور و یک «دوستت دارم» صمیمانه پاسخ داده می شود.

بیایید با خود عهد کنیم که هیچ مادری را تنها نگذاریم، به ویژه آنها که سال های آخر عمرشان را در سکوت و دوری از فرزندانشان سپری می کنند. امروز، حتی یک دیدار کوتاه می تواند لبخند را به چهره مادری بازگرداند که سال ها با لبخند خود ما را از غم و درد دور نگه داشته است.

خانه سالمندان هیدج، با همه تلاش هایش، تنها یک مأمن است؛ خانه ای برای مراقبت از جسم. اما روح و قلب این مادران، تنها با عشق فرزندانشان زنده می ماند. روز مادر، یادآور این است که آنها، فرشتگانی زمینی اند که شایسته بهترین ها هستند.

بیایید امروز، این فرشتگان را به پرواز درآوریم، با حضورمان، با عشقمان و با یادآوری این که هنوز هم برای ما مرکز عالمند.

گزارش از: زهرا فتحی

انتهای پیام