قصه آموزگاری که برای ده ها دانش آموز اوتیسم مادری می کند

به گزارش ایسنا، روز مادر بهانه ای شد تا به سراغ مریم یوسفی، یکی از آموزگاران مدارس استثنایی شهرستان بوئین زهرا برویم، مادری که فعل خواستن را به معنای واقعی کلمه صرف کرد و با همت و پشتکارش امروز نه تنها درمانگر فرزند اوتیسمی خود است بلکه برای ده ها دانش آموز اوتیسمی مادری می کند.

مریم معتقد است داستان زندگی اش از تولد فرزند دومش شروع می شود، وی در گفت وگو با ایسنا می گوید: به محض آنکه فرزند دومم به دنیا آمد چون یک بار تجربه مادر شدن داشتم، متوجه تفاوت های او با سایرین و اختلالات پسرم شدم.

وی ادامه می دهد: به دوستان و اطرافیانم درباره تفاوت های پسرم و نگرانی هایی که در این باره داشتم می گفتم اما آنها سعی داشتند که من را زیادی حساس جلوه بدهند.

این مادر اظهار می کند: اطرافیان می گفتند چون فرزندت پسر است تمام روند رشد او با تأخیر مواجه شده چراکه پسرها در تکلم و راه رفتن گاهی دیرتر از دخترها رشد می کنند، با این حال دل من طاقت نیاورد و یک روز به سراغ یک پزشک مشاور رفتم.

مریم با بیان اینکه اصلاً فکر نمی کردم پسرم اوتیسمی باشد، بیان می کند: وقتی با پزشک صحبت می کردم، او هم مانند من متوجه تغییرات و تفاوت های پسرم با سایرین بود، اما راستش را بخواهید حتی خود مشاور هم فکر نمی کرد که اختلال پسر من از طیف اوتیسم باشد و بیشتر او را به یک فرزند بیش فعال نسبت می داد.

وی ادامه می دهد: در همان مطب پزشک یک کتاب در خصوص بیش فعالی بود که آن را به امانت گرفتم چهار صفحه آخر آن کتاب در خصوص اوتیسم اطلاعاتی داده بود، به نشانه ه نگاه می کردم و رفتار و حالات پسرم را به یاد می آوردم و آنجا بود که خودم متوجه این موضوع شدم که او اختلال اوتیسم دارد.

مریم می گوید: مواجهه با این موضوع که فرزندت دارای اختلال و مشکل است بسیار سخت است، برای مدتی ناامید بودم گریه می کردم و پذیرش این موضوع برایم بسیار سخت بود؛ اما یک آن به خودم آمدم و گفتم مریم تو مادری و باید قوی باشی.

وی ادامه می دهد: مراکزی برای گفتار درمانی و کاردرمانی کودکان اوتیسم وجود دارد که من هم مانند بسیاری از خانواده های دیگر فرزندم را به این مراکز بردم اما مدت زمان حضور هر فرد در این مراکز محدود و تقریباً می توان گفت که نیم ساعت است.

این مادر قزوینی بیان می کند: وقتی دیدم که فرزندم با نیم ساعت آموزش، پیشرفتی ندارد تصمیم گرفتم آموزش او را خودم در دست بگیرم از مشاوران زیادی برنامه می گرفتم، در این باره کتاب می خواندم و زندگیم را وقف آگاهی در خصوص اوتیسم و آموزش به پسرم کردم .

وی می گوید: روزانه بیش از 10 ساعت برای آموزش پسرم وقت می گذاشتم و بعد از مدتی دیدم که تلاش هایم نتیجه بخش است، درست زمانی که پیشرفت را در پسرم دیدم متوجه شدم مادر امروزی نیاز به سواد دارد. آن زمان دیپلمه بودم، تصمیم گرفتم به دانشگاه بروم و طی پنج سال توانستم کارشناسی ارشد خود را در رشته روانشناسی بگیرم.

مریم بیان می کند: پیشرفت پسرم در آموزش به قدری خوب بود که مراکز اوتیسم من را به عنوان یک الگو و مشاور به خانواده ها معرفی کرد و ادامه کار من این بود که در کنار آموزش به پسرم، به سایر بچه های اوتیسم هم در منزلم به صورت رایگان آموزش دهم و کم کم خودم هم به این کار علاقه مند شدم.

وی می گوید: با بهزیستی مشورت کردم و در یکی از مراکز توانبخشی زیر نظر بهزیستی مشغول به کار شدم و به بچه ها آموزش می دادم، البته همانطور که می دانید آموزش یک موضوع دو طرفه است من از بچه ها یاد می گرفتم و آنچه خودم بلد بودم را به آن ها آموزش می دادم.

مریم که خود را همراه همیشگی پسرش می بیند بیان می کند: وقتی سن پسرم به مدرسه رفتن رسید، از کار در مراکز کاردرمانی به کار در مدرسه مشغول شدم و در یک مدرسه غیردولتی مشغول به تدریس شدم و سپس آزمون استخدامی دادم و جذب آموزش و پرورش شدم.

وی تصریح می کند: پس از قبولی در آزمون استخدامی به من پیشنهاد شد که به دلایل شرایط خاص پسرم به مدرسه کودکان استثنایی بروم و در آنجا خدمت کنم و حالا 9 سال است که سابقه تدریس دارم و سه سال است که در مدرسه کودکان نیازهای ویژه در شهرستان بوئین زهرا خدمتگزاری می کنم.

مریم بیان می کند: امروز که آموزگار ده ها کودکان اوتیسمی هستم، زندگیم را برای آن ها صرف می کنم بدون آنکه زمان برایم معنا داشته باشد. من موظف هستم به خاطر مشکل پسرم، 12 ساعت در هفته کار کنم اما همانطور که گفتم زمان برایم معنا ندارد و در هفته بالای 24 ساعت کار می کنم بدون آنکه از آموزش و پرورش اضافه کار دریافت کنم.

وی در پایان می گوید: امروز با کار کردن در میان بچه ها آرامش پیدا می کنم و بچه ها نیز به من خیلی وابسته هستند به همین خاطر نمی توانم، ساده از کنار آموزش به آن ها بگذرم؛ راه سخت و پرپیچ و خمی را طی کردم و تمام این مسیر تنها حمایت همسرم بوده است که از من یک زن قوی ساخته است.

انتهای پیام