فیلم| حماسه آذر 1312 نیروی دریایی ایران و خروج انگلیسی ها از خلیج فارس

تاریخ هر سازمانی از جمله عناصر اصلی سازنده هویت آن سازمان محسوب می شود. اگر در تاریخ یک سازمان؛ به ویژه سازمان نظامی، شجاعت، شهامت و ایثارگری پیشینیان وجود داشته باشد، هویت آن سازمان دارای عناصری از شجاعت، شهامت و ایثارگری خواهد بود.

با توجه به این مسئله، پرداختن به تاریخ سازمان های نظامی دارای اهمیت فراوان از بعد ایجابی و ضرورت از بعد سلبی خواهد بود.

این روزها نود و یکمین سالگرد اخراج استعمار بریتانیا از جزیره قشم و گرامیداشت یاد و خاطره دریابان غلامعلی بایندر فرمانده شجاع و شهید نیروی دریایی نوین ایران است.

همان افسر دلاوری که علاوه بر داشتن روحیه سلحشوری و نظامی و تسلط بر چندین زبان، نویسنده و پژوهشگر نیز بود و در خصوص خلیج فارس کتابی از خود بر جای گذاشته است.

به دستور او بود که نیروی دریایی نوین ایران در سال 1312 با ناو پلنگ به فرماندهی ناوبان جعفر قضاوتی با ورود به بندر باسعیدو جزیره قشم و در اقدامی مبتکرانه و غیر منتظره و بدون کسب اجازه از رضا شاه، ضمن پایین آوردن پرچم انگلستان، اقدام به برافراشتن پرچم ایران کرد.

انگلیسی ها در سال 1217 هجری قمری باسعیدو را تصرف کردند و در آنجا برای ذخیره کردن ذغال سنگ و اسکان دادن سربازان خویش قلعه و انبار های متعددی ساختند و تعدادی سرباز و چند عراده توپ در آنجا قرار دادند.

بنابر اعتقاد سدیدالسلطنه قلعه با سعیدو معروف به قلعه «کرتو» و «محمدحاجی» از آثار پرتغالی هاست و «مستر کلارک» انگلیسی ابتدا در آن مقیم شد و بعد در بنگله «در کولی» یا «سرکوهی» که پنج مایل دورتر از با سعیدو است و ساختمان آثار آن هنوز باقی می باشد اقامت گزید.

شجاعت و وطن پرستی بایندرها همچنان ستودنی و مورد احترام است. بر خلاف اکثریت غالب نظامیان رضا شاهی که در شهریور 1320 در مواجهه با قوای اشغالگر انگلیس و شوروی فرار را برقرار ترجیع دادند، بیان مجاهدت 2 برادری که به فاصله یک روز، یکی در شمال کشور در برابر اشغالگران شوروی و دیگری در جنوب در برابر مهاجمان استعمارگر انگلیسی به شهادت رسیدند، با درک شرایط روزهای ابتدایی شهریور 1320 و روزگار ایران زخم خورده، اهمیت مقاومت آن ها را بیش از پیش روشن خواهد ساخت.

دریابان غلامعلی بایندر که فرمانده نیروی دریایی بود در جریان درگیری های میان قوای ایران و انگلستان در جریان جنگ جهانی دوم در شهریور 1320 به شهادت رسید.

وی فرزند دوم علی اکبر بایندر ملقب به دبیر دربار از سران طایفه بایندر بیجار گروس (کردستان) بود که در سال 1277 در تهران متولد شد.

وی تحصیلات متوسطه خود را در مدرسه دارالفنون به پایان رساند و سال 1299 از مدرسه نظام مشیرالدوله با درجه ستوان دومی فارغ التحصیل شد و بخاطر رشادت و فداکاری در نبرد شکریازی، نشان ذوالفقار که عالی ترین نشان نظامی ایران بود را دریافت کرد و از سال 1310 فرمانده نیروی دریایی ایران شد.

پس از شهادت درجه او به دریابانی ارتقا یافت و یکی از ناوشکن های نیروی دریایی نیز به یاد او نام گذاری شده است.

همچنین ناوسروان یدالله بایندر پسرعلی اکبر بایندر ملقب به دبیر دربار از سران طایفه بایندر بیجارگروس بود که در سال 1320 مسئولیت کفالت فرماندهی نیروی دریایی در دریای خزر را بر عهده داشت.

این افسر شجاع نیروی دریایی ارتش در برابر حمله روس ها در جنگ جهانی دوم به شمال ایران، نقشی اساسی داشت و در این نبرد شهید شد و پس از شهادت طبق مقررات و آیین نامه ارتش، درجه ناخدا سومی به او تعلق گرفت.

بایندر در چهارم شهریور 1320 در بندر انزلی به شهادت رسید و مزارش هم اکنون در محوطه باراندازهای مجتمع بندری انزلی است.