هدیه ناتمام جهانگیر درویش به ایران دَرودی!

به گزارش ایسنا، این سخن ایران درودی است که گفته بود «امیدوارم همه هموطنان هنرمندم روزی در این موزه نمایشگاه بگذارند و یاد من را زنده نگه دارند. واقعا آرزو دارم که بتوانم به عنوان یک هموطن در مملکتم فرهنگ سازی کنم برای همین هم فکر می کنم باید زنده باشم تا آن مرکز فرهنگی که آرزو دارم را ایجاد کنم؛ مرکز تبادل فرهنگی ایران با کشورهای دیگر باشد.»

صدای رسا و لرزان و لحن قاطع این زن نقاش با مرور سخنان او به خاطر می آید؛ همچنین غم و اندوهی که مشکلات عدیده برایش به وجود آورده بود و بسیار از نزدیکانش معتقد بودند حاصل از تأخیر در ساخت این موزه است.

درودی بیش از 190 اثر به مردمِ ایران هدیه کرده بود تا در این مکان که قرار بود موزه فعال بین المللی در تهران باشد، به یادگار گذارد. به همین سبب هم بعضی آثار فروخته شده خود را در ازای پرداخت مبالغی از کلکسیونرهای خارجی خریده بود.

از راست
ایران درودی (هنرمند نقاش) - ناهید خدا کرمی (عضو دوره پنجم شورای شهر تهران) ـ پیروز حناچی (شهردار وقت تهران) - جهانگیر درویش (معمار و طراح موزه ایران درودی)

نقشه درویش برای هدیه به ایران درودی 

جهانگیر درویش (1312- 1403) معمارِ این موزه بود. درودی در مراسم کلنگ زنیِ این موزه ناتمام به او عنوانِ «فخر معماری ایران» را اطلاق کرده بود.

درویش نیز در جزییات طراحی این هدیه، شرایط آثارِ ایران درودی و تعداد آن ها را در طراحی در نظر گرفته بود و در این بین، همان طور که دَرودی می خواست جایگاهی را هم برای نمایش آثار دیگر هنرمندان اختصاص داده بود.

درویش در گفت وگویی با ایسنا اظهار کرده بود که «به دلیل سایز بزرگ تابلوها و همچنین تعداد زیاد آنها، به دیوارهای زیادی برای نصب نیاز داریم، پس شرایط لازم برای این کار را به وجود می آوریم. امیدواریم هرچه زودتر بتوانیم ساختمان موزه خانم درودی را که بابت این موضوع نگرانی بسیاری هم دارد آماده و تحویل دهیم.»

او درباره معماری این موزه هم گفته بود که «معماری این موزه در فضای باز است و وسط آن ستونی وجود ندارد. به همین دلیل به اصطلاح شکل زین اسبی برای آن تعبیه شده است. همچنین بخشی به عنوان آمفی تئاتر در زیر ساختمان موزه برای آن در نظر گرفته ایم.»

این ساختمان البته یاد معماری هویت مند ایران را هم زنده می کرد و متناسب با اهمیتی بود که ایران درودی، هنرمند سبکِ سورئال برای اصالت قائل می شد. بدون تزیینات بی هویت و سنگ نماهای امروزی، قرار بود بیرون آن یاد معماریِ اصیل و درونش یاد هنرِ ایران را زنده نگه دارد.

نمای بیرونی این موزه قرار بود مانند یکی از آثار شناخته شده درویش، ساختمان تلویزیون باشد؛ «نمای بیرونی موزه مثل ساختمان تلویزیون که سال ها پیش ساخته ام ساده، بتنی و همراه با شیارهای مخصوص است.»

در این زمینه بخوانید و تماشا کنید

روایت موزۀ هنرمندی که نور نقاشی می کرد

ایران درودی: دعا کنید برای افتتاح موزه زنده بمانم

به جای مجوز موزه، مجوز ورود به عرش را گرفته ام!

درویش که احتمالا اهداف درودی درباره ایجاد مکانی برای تبادل فرهنگ را هم در نظر گرفته بود، به اختصاص سالن کنفرانسی با ظرفیت بیش از 100 نفر هم اشاره کرده و گفته بود که با اجاره این سالن به انجمن ها و اجرای برنامه های مرتبط مختلف و غیره هزینه های موزه تامین خواهد شد. به نظر می رسد که این موزه با کمک طراحی قرار بود نه تنها به عنوان محلی برای تبادل فرهنگ و هنر مورد استفاده قرار گیرد که تحت شرایطی هم بخشی از هزینه های خود را تامین کند.

موزه ایران درودی اما ناتمام مانده است و این هدیه، نصفه کاره. دلیل بی نتیجه ماندن این موزه، کارشکنی باشد یا مشکلات اداری و... اما هنوز به بهره برداری نرسیده است. با این حال هر کجا نام ایران درودی و جهانگیر درویش به میان بیاید، یک نامِ ناتمام با اسمِ «موزه ایران درودی» طرح و بیان خواهد شد.

انتهای پیام