از کابل تا طرابلس؛ حالا نوبت دمشق است؟!

به گزارش ایسنا، به نقل از نورنیوز: تحولات سوریه همچنان در کانون توجهات جهانی قرار دارد، اما آنچه در پس توجه جهانی به این رویداد رخ می دهد، کاهش تمرکز بر مسائلی چون فلسطین و اشغالگری رژیم صهیونیستی است. در این میان، رسانه های غربی با مطرح کردن دو سناریوی «افغانستانی سازی» و «لیبیایی سازی» سوریه، سعی در توجیه دخالت های خود دارند؛ اما این ادعاها پوششی بر واقعیت های تلخی است که ریشه در مداخلات و سیاست های سلطه جویانه غرب دارد.

افغانستان؛ دو دهه اشغال، دو دهه ویرانی

در سال 2001، آمریکا به بهانه پاسخ به حملات 11 سپتامبر، افغانستان را اشغال کرد و مدعی شد ثبات و رفاه را برای مردم این کشور به ارمغان می آورد. اما دو دهه حضور ناتو و صرف بیش از دو تریلیون دلار تنها منجر به گسترش فقر، افزایش تولید مواد مخدر، اختلافات قومی و نابودی زیرساخت های اجتماعی شد. در سال 2021، آمریکا شبانه افغانستان را ترک کرد و میراثی از بحران های انسانی، فساد و آوارگی بر جای گذاشت.

فاجعه فرودگاه کابل، نمادی از بی مسئولیتی غرب بود، جایی که به جای مقابله با تروریست ها، یک خانواده افغان با ده کشته، قربانی حملات هوایی آمریکا شد. این واقعیت ها نشان می دهد که آنچه افغانستان را به وضع کنونی رسانده، 20 سال اشغالگری و جنایات غربی هاست، نه عوامل داخلی.

لیبی؛ مداخله برای نابودی وحدت

در سال 2011، غرب با شعار حمایت از مردم لیبی، جنگی تمام عیار علیه این کشور آغاز کرد. نتیجه این مداخله، فروپاشی وحدت ملی و شکل گیری یک لیبی چندپاره بود که هر بخش آن تحت کنترل قدرت های استعماری قرار گرفت. ناتو نه تنها زیرساخت های لیبی را ویران کرد، بلکه زمینه ای برای فعالیت گروه های تروریستی فراهم آورد. امروز لیبی که زمانی نقش مهمی در جهان عرب و اتحادیه آفریقا داشت، به کشوری بی ثبات و فاقد انسجام تبدیل شده است.

تطهیر اشغالگری با نقاب ناجی گری

رسانه های غربی تلاش می کنند سرنوشت افغانستان و لیبی را به شرایط داخلی این کشورها نسبت دهند؛ از جمله ساختار قبیله ای یا توسعه نیافتگی. اما واقعیت این است که عامل اصلی بحران ها، دخالت مستقیم غرب بوده است. اکنون همان سیاست ها در سوریه در حال پیگیری است.

تکرار روایت افغانستان و لیبی در سوریه، صرفاً ابزاری است برای توجیه حضور نظامی و تحمیل دولتی دست نشانده در سوریه. غرب با پنهان سازی نقش خود در ویرانی این کشورها، مردم سوریه را بین دو گزینه ویرانگر «افغانستانی شدن» یا «لیبیایی شدن» قرار داده است.

توجه به ظرفیتهای ملی؛ تنها راه پیش رو

تجربه افغانستان، لیبی و سایر کشورهای تحت اشغال نشان می دهد که دخالت غرب نه تنها مشکلات را حل نمی کند، بلکه به ویرانی و نابودی منجر می شود. در مقابل توجه به ظرفیتهای ملی و اقدام بر اساس خواست اکثریت به عنوان راهکاری واقعی برای مقابله با سلطه جویی غرب، مسیر نجات ملت هاست.  تاریخ نشان داده دخالت خارجی هر چند در قالبهای زیبا و به ظاهر دموکراتیک اعمال شود ،سرانجامی جز نابودی، فقر و تفرقه به همراه نخواهند داشت.

کم توجهی مردم سوریه به حفظ وحدت و استقلال سرنوشتی جز تکرار فجایع افغانستان و لیبی را برای آنان رقم نخواهد زد.

*بازنشر مطالب دیگر رسانه ها در ایسنا به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می باشد.

انتهای پیام