فلسفه حضور ایران در سوریه، از نبرد با داعش تا حفظ امنیت مردم

به گزارش مشرذق ، با سقوط دولت سوریه به دست مهاجمین مسلّح، سوالات و ابهامات زیادی ایجاد شد. دشمنان محور مقاومت که از سال ها پیش، به طور مستمر و سنگین، درباره ی حضور ایران در سوریه مشغول عملیّات روانی و رسانه ای بودند، فضای جدید را برای ورود به مرحله ی تازه ای از این عملیّات روانی و رسانه ای مهیّا دیدند و انواع و اقسام شبهات و اکاذیب ریز و درشت را به طور گسترده درباره ی محور مقاومت، حضور ایران در سوریه، چرایی و چگونگی این سقوط و موضوعات مشابه دیگر مطرح کردند.

رهبر معظّم انقلاب اسلامی چهارشنبه ی هفته ی گذشته در یک سخنرانی مهم درباره ی وقایع سوریه، «آنچه واقع شده و احیاناً سعی می شود از چشمها مخفی بماند» را تبیین کرده و در ادامه «وضع خودمان، حرکت خودمان، حرکت منطقه، آینده ی منطقه» را نیز ترسیم کردند.

در همین راستا، رسانه ی KHAMENEI.IR در گفت وگو با علی اکبر احمدیان دبیر شورای عالی امنیّت ملّی، به بررسی جزئی تر پرونده ی حضور مستشاری ایران در سوریه پرداخته است. منطق حضور و پیش شرط های آن، چرایی کاهش حضور ایران در سوریه ی پساداعش، تفاوت های داعش و مسلّحین حاکم بر سوریه، نحوه ی برخورد ایران با این مسلّحین در سال های گذشته و نوع نگاه به آن ها، چرایی عدم مداخله ی نظامی ایران در وقایع اخیر سوریه و بالاخره تأثیر این وقایع بر محور مقاومت و پشتیبانی از آن، از جمله ی موضوعاتی است که در این گفت وگوی تفصیلی به آن پرداخته شده است.

* بن مایه ی نظری نگاه جمهوری اسلامی و به تبع آن مجموعه های امنیّتی کشور که نقطه ی همگرایی همه ی آن ها دبیرخانه ی شورای عالی امنیّت ملّی است به مقوله ی «امنیّت ملّی» چیست؟

از نظر ما، مردم ستون امنیّت ملّی هستند. انقلاب اسلامی با مردم پیروز گرفت، با مردم ایجاد شد و با مردم باقی ماند. همه ی نظریّاتی که حول وحوش مسئله ی «امنیّت ملّی» مطرح می شود، ذیل ستون مردم است. «مردم» هم که عرض می کنم، یعنی همه ی مردم؛ چون همه ی مردم انقلاب کردند. این تصوّر که فکر کنیم یک گروه خاصّی در کشور انقلاب کردند، تصوّر درستی نیست. بله، در کارهای مختلف، سهم ها متفاوت بوده است در یک جایی یکی سهم بیشتری داشته است، در یک جای دیگری کس دیگری سهم بیشتری داشته است امّا همه ی ملّت ایران انقلاب کردند.

این دیدگاه هم در مبانی نظری و مواضع عملی رهبر انقلاب ریشه دارد. همین دو سه سال پیش بود که ایشان فرمودند جمهوری اسلامی بدون مردم معنا ندارد و بدون مردم هیچ است. این انقلاب از اوّل بنایش را بر این گذاشت که با مردم حرکت کند، قدرتش را در حضور مردم ببیند، قدرت مردم را قدرت خودش ببیند. به تعبیر حضرت آقا، «مردم سالاری دینی» یعنی اینکه بر اساس اسلام، «مردم»، سالار جامعه و امور خویش هستند و انقلاب این صدا را در دنیا هم بلند کرد. لذا هر جایی هم که انقلاب اسلامی رفته، شاخصه اش این است که مردم بالا آمدند، نه یک فرد.

در مورد سوریه هم اگر یک بحث هایی راجع به این موضوع می شود، مسئله این است که دولت سوریه را ما بالا نیاوردیم؛ دولت خاندان اسد قبل از ما بود، محکم هم بود و به دلیل وجه اشتراک بزرگ و ستودنی در سازش ناپذیری با رژیم صهیونیستی و مقاومت در برابر آمریکا و اسرائیل، یک تعاملاتی با هم داشتیم و حمایت متقابل داشتیم.

دوّمین نکته ی مهم که ما رعایت می کنیم، نظریّه ی رهبر معظّم انقلاب مبنی بر «آرمان گرایی واقع بینانه» است. ایشان در برابر دوگانه ی رایج «آرمان گرایی» یا «واقع بینی»، این نظریّه را مطرح فرمودند و تأکید کردند که آرمان گرایی بدون واقع بینی توهّم است و واقع بینی بدون آرمان هم روزمرّگی است.

* در یک دهه ی اخیر و با شدّت گرفتن رشد گروه های تروریستی در منطقه، جمهوری اسلامی ایران هم برای انجام عملیّات نظامی ضدّتروریستی، اقدام به حضور مستقیم نظامی یا مستشاری در خارج از مرزهای رسمی کشور کرده است. حضور نظامی و مستشاری ایران طبعاً تابع اصول و ضوابط خاصّی است. این ضوابط چیست؟

حضور جمهوری اسلامی ایران در هر جایی، حتّی آنجا که این حضور منشأ آرمانی داشته است، تابع یک اصولی بوده است. استثنائاً ممکن است یک جایی خطایی هم شده باشد، امّا مبنا همواره این اصولی بوده که ذکر می کنم:

اصل اوّل دفاع قاطعانه از کشور، مردم و منافع ملّی، در برابر بیگانه است. در این اصل، هیچ گاه تردیدی نبوده است. این دشمن چه آمریکا بوده است، چه اسرائیل، چه کشور کوچکی بوده است، چه یک همسایه، این اصل همواره مبنای عمل بوده.

اصل مهمّ دیگر اینکه آغازگر تهاجم به هیچکس نبوده است. رهبر معظّم انقلاب واقعاً به این اصل مقیّد بوده اند. خیلی اوقات، دیگران موردی را تا پای تصمیم آورده اند امّا وقتی به سطح رهبری رسیده است، ایشان مانع شده اند و کم کم به سایر مسئولان هم این را آموخته اند.

اصل سوّم عدم دخالت در امور سایر کشورها است. انقلاب اسلامی با همه ی شعارهای آرمان گرایانه و بعضاً دارای جنبه ی جهان وطنی ای که دارد، امّا در هیچ کشوری به واسطه ی آن آرمان ها یا حتّی به خاطر منافع ملّی دخالت نکرده است که این مصداق همان واقع بینی است مگر با سه شرط:

اوّل اینکه باید دولت رسمی آنجا رسماً درخواست کرده باشد. هم در سوریه، هم در عراق، ما برای حضور، درخواست رسمی دولت وقت این دو کشور را داشتیم. به عنوان نمونه، اگر یادتان باشد، در ماجرای ترور و شهادت شهید سلیمانی، نخست وزیر عراق گفت که ایشان را من به عراق دعوت کرده بودم. در زمان حضور ما در مقابله با فتنه داعش، آقای مالکی (نخست وزیر وقت این کشور) از ما برای مقابله با داعش درخواست کرد. بنابراین، درخواست رسمی حتماً از لوازم بوده است.

دوّم، عدم تقابل با مردم است. هر کسی ما را دعوت کند که امروز برویم آنجا مثلاً به نفع او با مردمِ آنجا درگیر بشویم، حتماً چنین کاری نخواهیم کرد و این از اصولی است که به آن دقّت می شود.

سوّم، وجود منافع یا آرمان قطعی است. در آنجا، ما یا باید یک منافع ملّی قطعی داشته باشیم یا یک آرمان قاطع؛ مثلاً «دفاع از مظلوم» که از آرمان ها و اصول ما است. اگر یک ملّتی مورد ظلم قرار بگیرد و در کنارش دو شرط دیگری که عرض کردم وجود داشته باشد، دلیلی ندارد ما ورود نکنیم، چون تکلیف دینی و انسانی بر گردن ما می آید. البتّه یک وقت دفاع از مظلوم ممکن نیست، که در این صورت کاری نمی توانیم بکنیم و تنها با زبانمان برائت می جوییم؛ امّا یک وقت شرایط فراهم است و مردم مورد ظلم قرار گرفته اند و دولتش هم کمک می خواهد در اینجا دلیلی وجود ندارد که ما کمک نکنیم، آن هم با رعایت اصل کمک، نه جایگزینی؛ یعنی باید خود آن ملّت مبارزه کند و در میدان باشد تا ما هم به آن ها کمک کنیم.

* روابط نظامی و امنیّتی ایران و سوریه محدود به یک دهه ی اخیر نبوده است. فلسفه ی این روابط و همچنین دلیل حضور ایران در سوریه و بعد، علّت کاهش حضور نظامی ایران چه بوده است؟

از زمانی که دولت سوریه در زمان حافظ اسد، صادقانه از انقلاب اسلامی حمایت کرد و در جنگ، با وجود آنکه حزب حاکم بر عراق هم حزب بعث بود، باز هم از ما حمایت قاطع کرد، تعاملات رسمی و میدانی را گسترش دادیم. یکی از دلایل نزدیکی سوریه به ایران هم این بود که مصر و اردن با رژیم صهیونیستی سازش کرده بودند، امّا سوریه زیر بار این سازش نرفته بود و لذا احساس نوعی تنهایی و خطر می کرد.

امّا از طرفی نظام حکمرانی در سوریه مثل بقیّه ی نظام های عربی منطقه بود. وجه مثبت و متمایز خاندان اسد این بود که انصافاً در برابر همه ی فشارهای بین المللی، منطقه ای، دوستان، آشنایان، دشمنان، از مسئله ی مقاومت در برابر اسرائیل و دفاع از حقوق مردم فلسطین کوتاه نیامدند. اگر اندکی کوتاه آمده بودند، با هیچکدام از این حوادث مواجه نمی شدند و لذا همه ی آنچه اتّفاق افتاد تاوان آن مقاومت بود. امّا ضمن ضدّصهیونیستی بودن نظام، رفتارهای ناپسندیده ای در بخشی از سیستم موجود در دولت سوریه با مردم آن کشور به چشم می خورد و این ها یک شکافی را بین دولت و بخشی از مردم سوریه به وجود آورده بود. بخشی از مردم، واقعاً نظام را می خواستند، امّا بخش هایی هم نه؛ نظراتی داشتند، مخالفت هایی داشتند که این هم باز از دوره ی حضور جمهوری اسلامی ایران شروع نشده. از طرفی، بین دولت حافظ اسد با بعضی جریانات فکری موجود در جهان اسلام، از جمله اخوان المسلمین، یک چالش بسیار قدیمی وجود داشت و مجادلاتی با هم داشتند. جمهوری اسلامی ایران از ابتدا، از زمان حافظ اسد، مرتّباً توصیه و تلاشش این بود که آنجا را به سمت همگرایی اجتماعی و مردمی هدایت کند. دلیلش هم این بود که اعتقاد به اینکه مردم یک کشور تعیین کننده اند، در جمهوری اسلامی همواره وجود داشته.

بعداً یک پدیده ی سوّمی آنجا پیش آمد و آن ظهور داعش بود؛ فتنه ی داعش. ما باید رفتار جمهوری اسلامی ایران در دوره ی داعش را با دوره ی قبل از آن، کلّاً از هم تفکیک کنیم. بله، ما با داعش قاطعانه وارد جنگ شدیم، همان طور که در سوریه و عراق با داعش جنگیدیم. امروز هم داعش اگر با همان مختصّات و ویژگی های قبلی اش در اطراف ما حضور پیدا کند که بتواند تعدّی ای به ما در آینده داشته باشد، طبعاً در همان جا او را سرکوب می کنیم؛ البتّه با رعایت همان شروط بالایی که عرض کردم. امّا داعش چه ویژگی هایی داشت که ما را به این جمع بندی رساند؟

اوّلاً داعش یک جریان سرویس ساخته بود. ما مطّلع بودیم و می دانستیم این ها را کجا و از کدام زندان آزاد کردند، چه کسی با آن ها کار کرد، کجا بردند، چه جوری درستشان کردند و قیافه ی خیلی موجّه به آن ها دادند. اوایل کار، داعش سعی داشت چهره ای موجّه از خود بُروز بدهد و خواستند بدلی بزنند به کلّ جریان انقلاب اسلامی. بنابراین، داعش اصالت هویّتی ای از خودش نداشت.

ثانیاً داعش فاقد سرزمین بود؛ یعنی نکته ی بسیار مهمّ این بود که داعش به هیچ سرزمینی تعلّق نداشت؛ یعنی هیچ جا نبود که بگوییم این کشورِ این ها است، جغرافیای این ها است، مردم این سرزمین هستند و ما در اینجا این ها را به رسمیّت بشناسیم؛ نه، این ها اصلاً فاقد سرزمین بودند؛ یعنی در هر سرزمینی ما با این ها می جنگیدیم، سرزمین آن ها نبود.

ثالثاً این ها همه جا را سرزمین خودشان می دانستند؛ یعنی سرزمین دیگران را ملک خودشان می دانستند، بقیّه ی ممالک اسلامی و کشورهای منطقه را هم متعلّق به خودشان می دانستند. پس معارض همه ی کشورهای منطقه، از جمله ایران بودند.

رابعاً تفکّر تکفیری نسبت به همه ی فِرَق اسلامی داشتند. اساس داعش بر تکفیر بنا نهاده شده بود، آن هم نه فقط تکفیر شیعه، بلکه تکفیر همه جز خود.

خامساً ترور جمعی مردمی داشتند. داعش با هر معیاری تروریست بود؛ یعنی اساساً حربه ی اصلی اش ترور بود، کمااینکه امروز هم همین است. تروریسمِ آن هم علیه مقامات سیاسی یا نظامی نبود، علیه جمعیّت بود، علیه عامّه ی مردم بود. ماجرای انفجار کرمان را همه به خاطر دارند. داعش اطّلاعیّه داد که مجاهدان شهادت طلب عملیّات موفّق انجام دادند! خودش عنوان کرد. هنوز هم هر روز دنبال همین کارها است. دستگاه های امنیّتی ما به طور مداوم دارند تیم های مختلفی را که می فرستند داخل کشور دستگیر می کنند و یک جنگ دائمی و پنهان در جریان است؛ گاهی مثلاً بیست گروه از آن ها را در کشور دستگیر می کنند.

جریان داعش که پیدا شد، دیگر جای تأمّل نبود. البتّه بعضی از همان معارضین دولت سوریه به ظهور یک چنین جریانی به نوعی کمک کردند یا بعداً با پیوستن به آن، این جریان را تقویت کردند که ما با آن ها هم بالاجبار درگیر شدیم. در این داستان البته ما از اوّل، مرز بین داعش و معارضین را تفکیک کردیم. الحمدللّه داعش با عملیّات های پی درپی و متر به متر، هم در عراق و هم در سوریه برچیده شد؛ امّا در مورد سایر معارضین که در قضایای حلب، در دمشق، در غوطه ی شرقی و غربی، در درعا و سویدا در جنوب، عمدتاً همین گروه های معارض بودند جمهوری اسلامی ایران سعی کرد که بین دولت و آن ها وساطت کند. البتّه اگر جایی به ما حمله می شد، از خودمان دفاع می کردیم. در همین جاهایی که برای مقابله با داعش حضور داشتیم، مثلاً ما آن موقع فرودگاه حلب یا مسیرهایی مثل اتوبان حلب دمشق را نیاز داشتیم، آنجا خطّ دفاعی داشتیم، اگر کسی به ما حمله می کرد، بالاجبار باید دفاع می کردیم یا حتّی گاهی کمی آن ها را عقب می راندیم. امّا اینکه بنای ما این باشد که این ها را مثل داعش ریشه کن کنیم، هیچ گاه چنین نبود. حتّی وقتی در محاصره بودند و قرار شد تخلیه شوند، امنیّت آن ها را تأمین کردیم که از این نقاط مختلف به ادلب منتقل شوند. در حلب، بعضی از دوستان ما جان خودشان را گذاشتند که خانواده ی همین معارضین را که در بخشی از حلب بودند، منتقل کنند به همین منطقه ی ادلب. بعد هم در همه ی توافقات سیاسی، ما از این موضوع حمایت کردیم که این ها یک جایی داشته باشند برای خودشان، مستقر بشوند، آنجا منطقه ی رفع تنش باشد و کسی با آن ها برخورد نکند.

با پایان یافتن قضیه داعش، منطقه به ارتش سوریه سپرده شد و دیگر حضور کامل ما موضوعیّت نداشت. البتّه، دولت بشّاراسد هم به خاطر حضور ایرانی ها تحت فشار شدیدی قرار داشت؛ هم از جانب عرب ها، هم اسرائیل، هم آمریکا. شانتاژ می کردند که ایران سوریه را فتح کرده است و مانند این حرف ها! خب نتیجه این شد که تقریباً عمده ی قوای ما از آنجا برگشت و فقط آن بخشی باقی ماند که برای مقاومت نیاز بود یا برای کمک هایی که به ارتش سوریه یا دولت سوریه می شد.

* تحلیل هایی هست که گروه های مختلفی که در شمال غرب سوریه بودند، قبل از هجوم اخیر، تحرّکاتی داشتند. آیا ایران اطّلاعاتی از این تحرّکات به سوریه نداده بود؟

هر کدام از این گروه ها خاستگاه های مختلفی دارند، نظرات مختلفی هم نسبت به ترکیه، سوریه، ایران، شیعه و اسرائیل دارند؛ پس مواضع مختلفی دارند. از این نظر، یک جمعِ به هم ریخته ای هستند امّا با هم در حال توافق بودند که چنین اقدامی را انجام بدهند. این تحرّکات به دولت سوریه مکرّر گفته شد، خود آن ها هم توان اطّلاعاتی بدی نداشتند، آن ها هم می دانستند. امّا اینجا دو نکته وجود داشت. اوّل اینکه دولتمردان و ارتش سوریه باور نداشتند این ها بتوانند یک حرکت عمده ای را انجام بدهند. دوّم اینکه به ارتششان و دستگاه امنیّتی شان متّکی بودند؛ فکر می کردند این ها اگر تحرّکی هم بکنند، اوضاع یک کمی بالا و پایین می شود، امّا نهایتاً آن را سد می کنند؛ لذا خطر این ها هیچ گاه از سوی دولت سوریه به طور جدّی ادراک نشد. البته فکر هم نمی کردند چنین ظرفیّت فروپاشی ای در ارتش سوریه وجود داشته باشد!

در نهایت، عملیّات این ها آغاز شد و باز هم مرتّباً به ارتش سوریه گفته شد که در این جاها می توانی بایستی و راهشان را سد کنی چون ما معتقد بودیم حتّی اگر بخواهد با این ها گفت وگو هم بکند، بالاخره باید یک موضعی را تثبیت کند امّا اراده ی جنگ و میل به مقاومت در ارتش سوریه وجود نداشت؛ لذا مناطق سوریه یکی یکی سقوط کرد و نهایتاً رسید به دمشق. گفت وگوهایی را هم در این مدّت با بشّاراسد و با ارتشی هایشان داشتیم، مشاوره هایی به آن ها دادیم و باز هم تلاش کردیم که روند سیاسی فعّال شود. سفر ترکیه ی آقای عراقچی برای همین بود، سفر دوحه برای همین بود، موفّقیّت هایی هم داشت. «بیانیّه ی هشت کشور» به نظرم بیانیّه ی خوبی بود که بالاخره پنج کشور عرب منطقه هم به آن پیوستند و اظهار نگرانی کردند، درخواست حلّ سیاسی کردند، امّا سرعت فروپاشی به این تلاش هم فرصت نداد.

* یک ابهام بزرگ در میان افکار عمومی داخل کشور، ابهام در مورد عدم حضور مستقیم ایران در برابر این هجوم است. آیا کشور ما برای این موضوع به جمع بندی رسیده بود که مداخله ی مستقیم نداشته باشد یا اتّفاق دیگری افتاد؟

ایران هیچ گاه قرار نبود که به جای ارتش سوریه بجنگد، آن هم در برابر جریانی که تهدید قاطعی برای جمهوری اسلامی نیست. اگر توان آماده ای وجود داشت یا فرصت و امکان انتقال نیرو و تجهیزات بود و فروپاشی به سرعت اتّفاق نمی افتاد، به شرطی که مردم و ارتش سوریه می ایستادند، حتماً ما هم می ایستادیم؛ ضمن اینکه دولت سوریه تا روزهای آخر اصلاً چنین درخواستی از ما نکرد.

نکته ی مهمّ دیگر این است که ما بعد از اتمام حکومت داعش، با تمایل دولت سوریه قوای خود را تخلیه کرده بودیم و در منطقه حضور عملیّاتی نداشتیم که تصمیم بگیریم همراهی بکنیم یا نه. امکان تقویت سریع نیز وجود نداشت، مگر آنکه ارتش سوریه مقاومت می کرد. بنابراین، در مورد اینکه میگویند ایران عرصه را رها کرد، ما اصلاً آنجا نبودیم که بخواهیم رها کنیم.

* برخی رسانه های معاند سعی دارند چنین القا کنند که حضور و هزینه ی ایران در سوریه در گذشته، بدون فایده بوده است. نظر شما درباره ی این ادّعا چیست؟

ما از هزینه ای که کردیم هیچ پشیمان نیستیم. این حرف را به شکل تبلیغاتی عرض نمی کنم؛ پشیمان نیستیم، زیرا حضور و هزینه ی ما برای امنیّت خودمان بود و دستاوردهای مورد انتظار هم به دست آمد. اگر داعش در سوریه و عراق تمام نشده بود، امروز ما باید با ده ها برابر هزینه در داخل کشور با داعش می جنگیدیم. فکر نمی کنم کسی باشد که این را باور نداشته باشد که اگر دولت داعش در عراق و سوریه مستقر شده بود، ما مجبور بودیم امروز در مرز و داخل کشور و لبه های مرز عراق با او بجنگیم. خود آن ها رسماً این را می گفتند که هدف ما ایران است! خب این هدف که نابودی داعش بود محقّق شد و دستاورد بزرگی بود که نقشه و طرح آمریکایی ها را کلّاً بر باد داد و سرمایه گذاری چندساله شان را بی نتیجه گذاشت. دوستان شاید جزئیّات را ندانند. آن ها واقعاً یک ارتش درست کردند! به قول خودشان، در برابر انقلاب اسلامی دولت سازی کردند، جامعه سازی کردند و فکر می کردند موضوع را تمام کرده اند. با اقدام جمهوری اسلامی ایران، این نقشه جمع شد و همین یک دستاورد برای هزینه ی آن حضور کافی است.

ضمن اینکه ما بالاخره توانستیم فلسطین و حزب اللّه را تقویت کنیم و دست آن ها را عمیقاً پُر کنیم، به نحوی که دیگر به ما وابسته نباشند. امروز حزب اللّه یک گروه کاملاً مستقل و متّکی به خود است. در مورد غزّه، شما می بینید که در داخل تونل، مثلاً دارند راکت و موشک برای خودشان تولید می کنند. حتماً حزب اللّه که سرزمین وسیع تری دارد، از این جهت قدرت بیشتری دارد و مجهّزتر شده است. حزب اللّه قدرت سیاسی پیدا کرد، قدرت فرهنگی پیدا کرد. می بینید که امروز با همه ی این تخریب ها، چه استقبالی از حزب اللّه در داخل لبنان می شود! مردمی که ضربات سنگین به زندگی شان خورده است، همه با پرچم حزب اللّه برمی گردند. این ها برکات و عمق راهبردی و فرهنگی انقلاب اسلامی است. حزب اللّه این چنین وضعی در لبنان دارد. کسی نمی تواند حماس و جهاد و حزب اللّه را حذف کند، کسی نمی تواند انصاراللّه را حذف کند. این ها به متن مردم تبدیل شده اند؛ مردمی که مجهّز و بالغ شده اند و صاحب دانش و فنّاوری برای ساخت تجهیزات مورد نیاز برای دفاع از خود هستند.

* با شرایط فعلی، به نظر می رسد که حمایت از مقاومت سخت تر می شود؛ این طور نیست؟

بله، سخت تر می شود. البتّه در خیلی از مقاطع، کار ما سخت تر شده، در بعضی مقاطع هم راحت تر شده؛ این مسئله طبیعی است، از اوّل تا حالا هم همین طور بوده است. امّا نکته ی اوّل این است که حزب اللّه، حماس و جهاد، امروز به پشتیبانی مستقیم و فیزیکی ما خیلی وابسته نیستند. ببینید! مگر ما در طول این مدّت، با حماس در غزّه ارتباط مستقیم داشتیم؟ هیچ گاه نداشتیم، همیشه هم حاجزهای اسرائیلی و هم پیمانان وی داشتند اوضاع را کنترل می کردند. مگر ما الان با یمن ارتباط ارضی مستقیم داریم؟ مسیر دریایی اش هم که محاصره است. امّا خود مردم یمن هر روز یک چیزی رو می کنند و موشک هایی با برد هزار کیلومتر می سازند! این واقعاً از عجایب است. خود ما یک دوره ی طولانی را طی کردیم و مدّت ها طول کشید تا موشک ساز شدیم، امّا یمنی ها ظرف مدّت کوتاهی به اینجا رسیدند که این هم از برکات و افتخارات انقلاب اسلامی است که بر مبنای باورهای الهی، هر جا پا می گذارد، مردم آن کشور را رشد می دهد و آن ها را بالغ و عزّتمند می کند؛ نه آنکه به سبک فرعونی، آن ها را وابسته و ضعیف کند. فرعون این گونه بود: فَاستَخَفَّ قَومَهُ فَاَطاعوه؛ (4) قومش را ضعیف و خفیف می کرد تا اطاعتش کنند؛ یعنی همان کاری که امروز آمریکا با اقمارش می کند. امّا انقلاب اسلامی مانند حضرت موسیٰ و انبیای الهی، دیگران را رشد می دهد. سوریه قبل از ما چند سال با شوروی سابق متّحد بود؟ دوره ی طولانی ای بود، امّا حتّی فنّاوری ساخت یک قطعه ی تانک را هم به او نداده بودند تا خودش بتواند بسازد! امّا به برکت ارتباط با انقلاب اسلامی، موشک ساز شد. به هرحال، مقاومت برای ادامه ی حیاتش به ما وابسته نیست. ضمن اینکه ارتباط ایران با مقاومت و حزب اللّه هم هیچ وقت قطع نخواهد شد.

* یکی از ابهامات مهم، وضعیّت ایران در منطقه است. این ابهامات که بعضاً به مرز اتّهام به جمهوری اسلامی هم می رسد، وضعیّت ایران در شرایط فعلی منطقه را افتادنِ ایران در یک چرخه ی تضعیف تحلیل می کند. تحلیل شما از وضعیّت فعلی ایران در منطقه چیست؟

این، عملیّات روانی دشمن است. کار شیطان ترساندن است: اَلشَّیطانُ یعِدُکُمُ الفَقرَ وَ یأمُرُکُم بالفَحشاء. (5) استراتژی اسرائیل القا ضعف و تحقیر است. امّا متأسّفانه می بینم که برخی در داخل کشور هم در این عملیّات روانی دشمن افتاده اند. یعنی بدون توجّه، مرتّباً همان کاری را که اسرائیل می خواهد انجام می دهند؛ یعنی القا ضعف؛ این کمک به تحقّق استراتژی دشمن است.

برخی هم با نیت مخرب و بعضی هم با اهداف خاص سؤالاتی مطرح می کنند که مثلاً وعده ی صادق سه چه شد، الان می زنی یا فردا می زنی! خب مسئله روشن است؛ این موضوع، منطق نظامی دارد؛ هر وقت که لازم و مناسب باشد می زنیم، هر وقت که دشمن بیشتر دردش بیاید می زنیم، هر وقت که به منافع ملّی ما کمک کند می زنیم. با احساسات که نمی شود و نباید عملیّات کرد. در فاصله ی بین وعده ی صادق یک و دو، ضعف های ضربه ی اوّلمان تجزیه و تحلیل شد؛ یک تجزیه و تحلیلی هم از ظرفیّت های دشمن شد که در نتیجه، دفعه ی دوّم بهتر شد. این ها تابع عقل و تدبیر و منطق و همان واقع بینی ای است که به آن اشاره شد.

یکی از بازی های جنگ روانی دشمن این است که فشار بگذارند: «آقا اگر نمی زنید، حتماً ترسیده اید»! بعد، عدّه ای از خود ما شروع کنند بزرگان ما در داخل کشور را کسانی را که دیروز در میدان شهادت بودند، امروز هم هر روز در معرض شهادت هستند و پشت سرهم دارند شهید می شوند متّهم کنند به اینکه ترسو هستند! این مطالبه گری نیست؛ این افتادن ناخواسته در بازی عملیّات روانی دشمن است، زیرا نتیجه اش تحقّق همان خواسته ی دشمن، یعنی القا ضعف و ترس است. ما اگر می ترسیدیم، مثل همه ی دیگران، در برابر اسرائیل و آمریکا نمی ایستادیم و آرمان ها و منافع ملّت خودمان را به آن ها می فروختیم. در هر برهه ای، شرایط فرق می کند، وضعیّت ها فرق می کند؛ باید این ها را دید و تصمیم گرفت.

بنظرم اولاً ما امروز در میدان عملیّات روانی و رسانه ای، به جای پدافند و دفاع، باید در موضع تهاجم باشیم. واقعیات این را می گوید که امروز اگر تجاوزی به ما بشود، حتّی خیلی از آن هایی که به اصطلاح مخالف نظام هستند و یا زاویه دارند، به میدان می آیند و از کشورشان دفاع می کنند.

ثانیاً، از منظر راهبردی چه کسی شکست خورده است؟ در این چهارصد پانصد روز پس از طوفان الاقصیٰ، ببینید وضع رژیم صهیونی چگونه است. اسرائیلی که یک دولت جعلی امّا رسمی در جهان می نمود، امروز شده است رژیم اشغالگر، نسل کش و آپارتاید که نخست وزیر آن تحت تعقیب است. به عکس، مردم فلسطین به عنوان ساکنان اصلی این سرزمین و به عنوان نهضت آزادی بخش در مبارزه با اشغالگری شناخته شدند. افکار عمومی جهانی و حتّی خیلی از دستگاه های رسمی مجبور شدند از این دفاع کنند که فلسطین مال فلسطینی ها است و این اسرائیل است که هفتاد سال اشغالگری کرده.

واقعیّت موضوع این است که امروز اسرائیل مستأصل است، هنوز با همه ی این اقداماتی که کرده است امنیّت ندارد، مشروعیّت ندارد، اختلافاتش به شدّت افزایش پیدا کرده است و از نظر اقتصادی وضع بدی دارد. برخی غربی ها می گویند این کودکان غزّه و لبنان یا یحییٰ سنوار می شوند، یا سیّدحسن نصراللّه می شوند. بنابراین، حرکت عمومی حرکت پیروزی جبهه ی مقاومت و انقلاب اسلامی است، حرکت قدرت یافتن انقلاب اسلامی و ضعف و حقارت اسرائیل است.

* با این تفاسیری که شما از قدرت و تقویت جبهه ی مقاومت دارید، یعنی اتّکای اصلی جمهوری اسلامی در مبارزه با رژیم اسرائیل، قدرتمند کردن مردم و جهان اسلام و مقاومت برای مبارزه با این رژیم است، نه صرفاً مبارزه ی نظامی.

بله، همینطور است ملّت فلسطین باید قدرت دفاع از خودشان را داشته باشند، باید بتوانند تهاجم به خود را پاسخ بدهند. اسرائیل، ذاتاً و ماهیّتاً، استعداد لازم و کافی برای فروپاشی را دارد. اسرائیل استعداد ماندن ندارد، چون جعلی است. حوادث یک سال گذشته به خوبی این مسیر را نشان داد. اسرائیل در اذهان همه ی مردم جهان فروپاشید و افکار جهانی عوض شد. امروز کسی نیست که اسرائیل را رد نکند، کسی در جهان نیست که نامشروع بودن اسرائیل و حقّانیّت فلسطین را تأیید نکند. اسرائیل مشروعیّت و مقبولیّت قلّابی خود را از دست داده است و واقعیّت اشغالگری، نسل کشی و آپارتاید آن ظاهر شده است. جریان عمومی این است.