سازگاری سگ های چرنوبیل با تشعشعات سمی نیروگاه هسته ای

خبرگزاری تسنیم، در سرزمین های متروکه اطراف نیروگاه هسته ای چرنوبیل، اتفاقی غیرمنتظره در حال وقوع است. در میان ساختمان های فروپاشیده و تشعشعات باقی مانده، سگ های چرنوبیل نه تنها زنده مانده اند، بلکه در حال سازگاری بیشتر با این شرایط هستند.

این سگ ها فرصتی منحصربه فرد برای دانشمندان فراهم کرده اند تا مشاهده کنند که زندگی چگونه در یکی از خصمانه ترین محیط های زمین سازگار می شود.

دکتر نورمن جِی. کلایمن، سرپرست این تحقیقات، در این زمینه اظهار کرد: «به طریقی، دو جمعیت کوچک از سگ ها توانسته اند در این محیط به شدت سمی زنده بمانند. یک گروه در نزدیکی رآکتورهای سابق چرنوبیل پرسه می زنند، در حالی که گروه دیگر در حدود 10 مایلی دورتر، در شهر چرنوبیل زندگی می کنند. این یافته نشان می دهد که این دو جمعیت تا حد زیادی مجزا هستند و به ندرت با هم آمیزش می کنند.»

آیا حادثه "قطار اوهایو" از "فاجعه چرنوبیل" خطرناک تر است!؟

تیم دکتر کلایمن تفاوت های ژنتیکی چشمگیری بین دو گروه از سگ های چرنوبیل کشف کرد.

چرنوبیل کجاست و چه اتفاقی افتاد؟

فاجعه چرنوبیل در تاریخ 26 آوریل 1986 رخ داد، زمانی که یک رآکتور در نیروگاه هسته ای چرنوبیل در اوکراین طی یک آزمایش ایمنی منفجر شد. این آزمایش برای شبیه سازی قطع برق طراحی شده بود تا مشخص شود آیا رآکتور می تواند بدون برق به طور ایمن عمل کند یا خیر. اما به دلیل ترکیبی از طراحی نامناسب، خطاهای اپراتورها و سوءتفاهم ها، این آزمایش به فاجعه ای بزرگ تبدیل شد.

پیامدهای این فاجعه بسیار شدید بود و دود رادیواکتیو در سراسر اروپا پخش شد و آن را به یکی از بدترین فاجعه های هسته ای تاریخ تبدیل کرد.

در ماه ها و سال های پس از حادثه، منطقه چرنوبیل به منطقه ای غیرقابل ورود تبدیل شد که با آسیب های گسترده زیست محیطی، مشکلات بهداشتی برای انسان ها، سگ ها و سایر حیوانات و ترس های مداوم از آلودگی هسته ای همراه بود.

در روزهای اولیه، میزان تشعشع به حدی بالا بود که گیاهان قهوه ای شدند و از بین رفتند، و جنگل های نزدیک به رآکتور نابود شدند. جنگل «قرمز»، که فقط یک مایل از نیروگاه فاصله داشت، به دلیل تابش های رادیواکتیو به این نام شناخته شد، زیرا درختان کاج در اثر تابش قرمز رنگ شدند و خشکیدند.

حیات وحش نیز در ابتدا به شدت آسیب دید و سطح بالای تابش باعث جهش های ژنتیکی، مشکلات تولیدمثلی و کاهش شدید جمعیت گونه ها شد. پرندگان و پستانداران کوچک در این منطقه به طور خاص تحت تأثیر قرار گرفتند و حیات آبزی در رودخانه ها و دریاچه های نزدیک نیز آسیب جدی دید.

با این حال، در طول زمان، عدم حضور انسان ها در منطقه ممنوعه چرنوبیل به طبیعت اجازه داد به طور شگفت انگیزی بهبود یابد و بدون دخالت انسان ها، بسیاری از گونه ها، از جمله گرگ ها، خرس ها، حیوانات کمیابی مانند اسب پرژوالسکی و سگ های چرنوبیل که در این مقاله به آن ها اشاره شده است، این منطقه را خانه خود کرده اند.

سگ های چرنوبیل بخشی دلخراش از میراث این فاجعه هستند. پس از انفجار رآکتور در سال 1986، بسیاری از ساکنان مجبور به تخلیه شدند و ناچار شدند حیوانات خانگی خود، از جمله تعداد بی شماری سگ، را پشت سر بگذارند. این سگ ها، که اکنون نسل هایی از سگ های به جامانده هستند، در منطقه ممنوعه چرنوبیل پرسه می زنند.

آن ها توانسته اند خود را با زندگی در محیطی خشن و پرتشعشع تطبیق دهند و زمستان های سخت، غذای محدود و تابش های ماندگار را تحمل کنند.

این سگ ها در اطراف روستاهای متروکه و نزدیکی نیروگاه هسته ای چرنوبیل زندگی می کنند و اغلب به خرده غذاهایی که از سوی کارگران و بازدیدکنندگان ارائه می شود، متکی هستند.

بسیاری از آن ها به طور شگفت انگیزی با انسان ها، به ویژه کارگران و دانشمندانی که هنوز در منطقه فعالیت می کنند، پیوند برقرار کرده اند.

سرنخ های ژنتیکی در یک محیط سمی

این مطالعه نخستین باری است که دانشمندان به بررسی ساختار ژنتیکی سگ های ولگردی که در نزدیکی نیروگاه هسته ای چرنوبیل زندگی می کنند، پرداخته اند.

با بررسی DNA این سگ ها، تیم تحقیقاتی 391 منطقه برجسته در ژنوم آن ها را شناسایی کرد که بین دو گروه تفاوت داشت. نتایج اولیه این تحقیق نشان داد سگ های نزدیک به نیروگاه توانایی بیشتر، شرایط جسمی بهتر و حتی در مهارت ارتباط با انسان نیز بهتر هستند.

محققان این پروژه با تاکید بر دستیابی به نتیجه نهایی و تحقیقات بیشتر می گویند: با کشف این که چه تغییرات ژنتیکی سگ ها را برای زندگی در چنین محیط خصمانه ای سازگار کرده، به نتایج دست خواهیم یافت که تأثیر عمیقی بر زندگی بشر خواهد داشت.

انتهای پیام/