کتابی که پس از حمله به بیمارستان المعدانی غزه متولد شد

خبرگزاری تسنیم، رتبه دوم بخش داستان کوتاه به کتاب «خاکستر گنجشک ها» در جایزه جهانی ادبیات فلسطین رسید. این اثر، روایتگر فاجعه ای انسانی از دل غزه است؛ جایی که بمباران ها و شهادت کودکان، در قالب 44 نامه به تصویر کشیده شده اند.

حامد عسکری با نثری شاعرانه و دردآلود، از پروازهای ناتمام و خاکستری که بر دل های سوخته به جا مانده است، می نویسد. این کتاب فریادی است علیه ظلمی آشکار که همزمان با بیان رنج، شعله ای از مقاومت و اعتراض را روشن می کند.

«خاکستر گنجشک ها» در کنار سایر آثار نامزد این دوره، نماینده ای از صدای مظلومیت و ایستادگی مردم فلسطین در عرصه جهانی است. این اثر که به تازگی به زبان عربی نیز ترجمه شد و با نام «رمادی العصافیر» در نمایشگاه کتاب بغداد حضور پیدا کرد و توانست نظر مخاطبان عرب زبان را نیز به خود جلب کند.

عسکری در ابتدای این اثر هدف از نگارش این کتاب را این طور بیان می کند: «بی مقدمه برای تاریخ: سال دو هزار و بیست و سه است، می شود هزار و چهارصد و دو هجری شمسی. من آن شب سر ضبط برنامه ای بودم. گفت وگو داشت خوب پیش می رفت. یک هو کارگردان کات داد و بعد نشست و چشم هایش خیس شد. گفتم: «چیه علیرضا؟ خوب بودیم که!» با اشک گفت: «به اهالی غزه گفته ن برید بیمارستان، می خوایم یه جاهایی رو بزنیم. مردم که رفته ن توی بیمارستان، بیمارستان و زده ن. تا الآن ششصد و پنجاه نفر… زانوهایم می لرزید. باورم نمی شد. حرامزادگی تا این حد؟! سرتاپا خشم و دندان قروچه بودم. همه تصویرهایم از این غصب 70 ساله در ذهنم مرور شد.

من عاشق فلسطین و مردمش بودم و هستم و این خبر پتکی بود بر سرم. دو سه تا سفر داشتم، لغو کردم و نشستم به نوشتن. وقت نداشتم. همیشه دیر است. این هایی که می خوانید را در همین ایام نوشته ام، همین ایامی که پشته پشته کشته از فلسطین خاکستر می شود و جفتگیری قورباغه ها در پاییز، برای یورونیوز ارزش خبری بالاتری دارد تا تیتر یک و عکس یک شدن، تا کشته شدن هفت هزار انسان که دوهزارتایشان کودک بوده اند. می فهمید؟ کودک!

دومین جایزه ادبی فلسطین برگزیدگان خود را شناخت

امروز که دارم این مقدمه را می نویسم، روز بیست ودوم جنگ است. غزه دریای خون است، ولی الآن که این کتاب را به دست گرفته اید، ممکن است کشوری به نام اسرائیل وجود نداشته باشد. راستش ما تا زنده بودیم، کشور نمی دانستیمش، ولی در زمان و جهان شما نمی دانم. ما همهٔ زورمان را زدیم و هرجور می توانستیم، از فلسطین حمایت کردیم. شاید شما یادتان نیاید، ولی ما حتی روز قدس هم داشتیم و آخرین جمعهٔ ماه رمضان را با زبان روزه بیرون می آمدیم و در گرما و سرما مرگ بر اسرائیل می گفتیم.

من این کتاب را نوشتم، با همه وجود و اعتقادم هم نوشتم. این هایی که می خوانید، نه داستانند با تعریف علمی و آکادمیک جهان که با عینک نقد داستان نگاهشان کنید، نه ناداستان، نه روایتند، نه گزارش. من با کلمه عکاسی کرده ام، هر عکس و فیلمی که این روزها دیده اید، یک فریم قبل یا بعدش را نوشته ام.

این روزها به چشم های حضرت موسی فکر می کنم که خیس است و خون از دست قومش. به قبر مخفی و پنهانش در صحرای سینا می اندیشم که شن پوش ریگ های بیابان است و به این فکر می کنم که این تفکر کودک کش اگر واقعاً پیرو موسی بود که این همه سال قبرش این حال و روز را نداشت! دلم می گوید موسی از محمد(ع) شرمسار است که قوم جعلی اش دارند با قوم محمد آن می کنند که می بینیم و می شنویم. موسی از محمد که چه عرض کنم، انسان از انسانیت شرمسار است، چه رسد به آن وجودهای مبارک و آسمانی!

من این صفحات را نوشتم که اگر فردای قیامت با بچه های پرپر غزه چشم درچشم شدم، رویم بشود به چشم هایشان زل بزنم و بگویم من شما را نوشتم، شما را داد زدم و… شما را دوست داشتم.

خدایا، به حق خون به ناحق ریخته  بچه های فلسطینی، آن قدر به من عمر بده که آزادی فلسطین را ببینم و دو رکعت نماز در مسجدالاقصی بخوانم و بعدش اگر مُردم هم مُردم. خدایا، تو می دانی از تمام وجودم می گویم من عاشق فلسطین مظلومم.»

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

«بچه ها سر کلاس راجع به این که برای جشن هالووین چه در سر دارند، صحبت می کردند. او می شنید و در ذهنش تصورشان می کرد. اسمیت با شور و اشتیاق می گفت: «خانم، من یه لباس زامبی خفن دارم که می خوام روز هالووین بپوشمش.» امیلی گفت: «من دندون مصنوعی شبیه دندون ببر و یه لباس شبیه لباس خفاش خریده م. می خوام روش رنگ قرمز بریزم و بیام مدرسه.» فردی گفت: «من یه ماسک جادوگر زشت و پیر از پدربزرگم هدیه گرفته م، همون و می پوشم و از جاروی مدرسه استفاده می کنم. به نظرم باحال می شه.» جودی گفت: «من یه لباس مترسکی پُرخون دارم با یه اره برقی که فقط صدای وحشتناک می ده و می خوام بیام توی مدرسه، دنبال بچه ها کنم.»

معلم با دقت به ایده های بچه ها گوش می کرد و برای ترسناک ترشدنشان نظر می پرسید. کلاس را هیاهوی بچه ها برداشته بود و همه لحظه شماری می کردند که هالووین از راه برسد، ناجی اما ساکت بود. یکی دو بار که معلم پرسید لباس تو چیست و او گفت هنوز ایده ای ندارم. وقتی هم از بچه ها خواست برای لباس او ایده بدهند، ناجی لب ولوچه اش را آویزان کرد که نه، خوشم نمی آید.

صبح روز جشن فرا رسید. در حیاط چند دوربین کاشته بودند برای فیلمبرداری از جشن. حیاط غلغله بود. چشم همه به در بود برای تماشای یک لباس و گریم جدید. بچه ها یکی یکی می آمدند و همه ذوق زده نگاهشان می کردند. ناجی از راه رسید تک وتنها. یک دست لباس سبز ارتشی پوشیده بود با پوتین هایی که توی پایش لق می زدند و دست هایی که با رنگ قرمز شده بودند تا خونی به نظر برسند. همهٔ مدرسه ساکت بود. معلم در میکروفون بی سیمش داد زد: «ناجی هم اومد بچه ها.»

همه بهت زده نگاهش می کردند. معلم با میکروفون به سمتش رفت: «خب، بگو ببینیم ناجی، این چه لباس و گریمیه که ما قراره ازش بترسیم؟»

ناجی مقتدر و محکم جواب داد: «خانم، اجازه، این لباس یه سرباز اسرائیلیه.»...

«کتاب خاکستر گنجشک ها» در دی ماه سال 1402 به چاپ رسید و در اردیبهشت ماه سال 1403 چاپ دوم آن به بازار نشر عرضه شد.

انتهای پیام/