شادی برای تعرض به میهن؟

به گزارش ایسنا، نیوشا طبیبی‏ گیلانی، روزنامه ‏نگار در یادداشتی در هم میهن نوشت:

امروز روزگاری است که اگر حرف وطن خواهانه ای بزنید باید منتظر حمله و فحاشی عده ای باشید که خود را صاحب و مالک ایران می دانند و در خارج نشسته و از بودجه ها و امکانات دشمنان قسم خورده ایران استفاده می کنند.

من نه تحلیل سیاسی می نویسم و نه در این حوزه قلم زده ام. تحصیلاتم علوم سیاسی است اما برای خودم صلاحیتی برای آنکه تحلیل و یادداشت سیاسی بنویسم قائل نیستم. این یادداشت را هم از سردرد می نویسم. دردی آمیخته به شرمساری از اینکه عده ای که فقط به فارسی حرف می زنند و می نویسند و هیچ نشان دیگری از ایرانی بودن در آنها پیدا نیست، در این چند روز، آنچه می توانستند بر علیه ایران و ایرانی بر زبان آوردند و انجام دادند.

می توان منتقد بود، می توان ناراضی و حتی مخالف وضع موجود بود؛ چنانکه بسیاری هستند، اما گذشتن از سرزمین مادری و شادی و پایکوبی کردن در تجاوز دشمنی که نیستی و نابودی ایران را می خواهد، هر چه هست، شرافتمندانه که نیست، هیچ، از خصایل یک انسان معمولی هم هزار فرسنگ فاصله دارد.

چطور ممکن است آدمی برای برخورداری از اندک نانی و بروبیایی راضی به تجاوز دشمنان به میهنش بشود؟ چطور ممکن است از مرگ هزاران انسان در غزه و لبنان حمایت کند؟ چطور ممکن است از تجاوز و تحریم دفاع کند و نشانی بدهد که بهتر است اینجا و آنجا را بزنید؟ چطور ممکن است حیات مردمی را به مخاطره افکند، بر طبل جنگ کوبید درحالی که هزاران کیلومتر آن سوی جهان نشسته و از جانب مردم ایران سخن می گویند؟

مخالفت با این جریانی که از آن گفتم البته بی هزینه نیست. صدایشان چنان بلند است و چنان در ناسزاگویی و تنگ کردن عرصه گستاخ و بی پروا هستند که در باور نمی گنجد. در همین انتخابات ریاست جمهوری اخیر، سه چهار نفری جلوی سفارت ایران در مادرید پلاکارد و عکس و شعار دست گرفته بودند و به هر کس که وارد سفارت می شد، فحاشی می کردند. خود من هدف ناسزاگویی های بی شرمانه شان قرار گرفتم.

امروز روزگاری است که اگر حرف وطن خواهانه ای بزنید باید منتظر حمله و فحاشی عده ای باشید که خود را صاحب و مالک ایران می دانند و در خارج نشسته و از بودجه ها و امکانات دشمنان قسم خورده ایران استفاده می کنند. پیش از این ها و در دوره جوانی با گروه های مخالف جریان اصلاح طلبی بحث و گفت وگو داشتیم، آنها هم خود را مالک دین و مذهب می دانستند و نمی توانستند قبول کنند که خدا، خدای همگان است، اما شهادت می دهم که این تمامیت طلبی با آن تمامیت طلبی هزار فرسنگ فاصله دارد.

مضایق بی جهتی که به کار خبررسانی تحمیل شده، مرجعیت رسانه را از ایران خواهان گرفته و به رسانه هایی رسمیت داده که دشمن ایران و ایرانی هستند. از مضایق که بگذریم، آشفتگی در وضعیت خبررسانی از سوی مراکز و مراجع رسمی هم به بی اعتمادی مردم دامن زده است. در همین حادثه چند روز پیش کشته شدن امام جمعه کازرون، ظرف یکی دو ساعت از سوی فرماندار و ستاد نمازجمعه و چند مقام و دستگاه دیگر صد حرف متناقض زده شد.

امام جمعه کازرون به احتمال زیاد به دلیل اختلافی غیرسیاسی کشته شد، ضارب هم چنانکه از تصاویر مشخص است، مرد نسبتاً سالمند عصا به دستی بود که به احتمال زیاد  انگیزه های ضدامنیتی و سیاسی نداشته است، اما خبر همین حادثه با لاپوشانی های بی دلیل و مخفی کاری چنان بازتاب پیدا می کند که هزار شک و شایعه را می توان بر آن سوار کرد. کشته شدن مرحوم امام جمعه، آیا خلأ قدرت در کازرون به وجود می آورد که باید مخفی نگه داشته می شد؟ در موضوع سقوط بالگرد رئیس جمهور فقید هم همین داستان پیچیده و بی دلیل تکرار شد. مثل هزار بار دیگر.

رفع مضایق خبررسانی و در کنار آن تبری جستن خبرنگاران و روزنامه نگاران ایران دوست، از همکاران سابق و از وطن دست شسته شان، شاید بتواند اندک اندک آن بی اعتمادی به رسانه ها و اخبار منتشرشده از داخل را کم کند. ای کاش روزنامه نگاران میهن دوست دست به یک شوند و توماری بنویسند و از هر چه که به بوی حمایت از تجاوز و دشمن ایران و ایرانی می دهد تبری بجویند و یک بار موضع شان را درباره رسانه های ضدایرانی فارسی زبان روشن کنند و شمه ای از دروغ های آشکار آنان را بازگویند.

انتهای پیام