خودرأی هلاک خواهد شد

محسن اسماعیلی در یادداشتی نوشت: هر کس از زاویه ای به کار ها می نگرد و تبادل نظر موجب همه جانبه نگر شدن آدمی است. آدمی هر قدر هم که زیرک و خردمند باشد باز نمی تواند همه چیز را در همه وقت در خاطر خود آماده داشته باشد.

به گزارش ایکنا، محسن اسماعیلی، حقوق دان و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران در یادداشتی با عنوان درسی از نهج البلاغه نوشت؛


اگر قرار باشد یک نفر را در میان انسان‏ ها «عقل کل» بنامیم، بی ‏تردید کسی جز پیامبر بزرگ اسلام‏(ص) انتخاب نخواهد شد. «او بنده و فرستاده خداست و منتخب و گزیده او. هیچ آفریده‏ ای را در فضیلت به پایه او نتوان آورد و فقدان او را جبران نتوان کرد». با این همه خداوند مهربان به او نیز فرمان داده است که در کار با مردم مشورت کند و ناگفته پیداست که پیروان او نیز باید از این سنّت سر نپیچند و در کارهای خود با یکدیگر مشورت کنند. 
گرچه انگیزه و دلیل رایزنی پیامبر با انگیزه و دلیل ما، در برخی موارد متفاوت است، امّا برای بندگانی چون ما طبیعی است که «مشورت کردن سرچشمه هدایت و راهنمایی‏ هاست». هر کس از زاویه ‏ای به کار ها می‏ نگرد و تبادل‏ نظر موجب همه‏ جانبه‏ نگر شدن آدمی است. آدمی‏ هر قدر هم که‏ زیرک و خردمند باشد باز هم نمی‏ تواند همه چیز را در همه وقت در خاطر خود آماده داشته باشد. نشانه ‏اش هزاران بار افسوسی است که حتماً همه ما تا به حال تجربه کرده ‏ایم و با گزیدن لب به دندان گفته‏ ایم: «اگر این را زودتر به من گفته بودند آن کار را نمی‏ کردم» اگر چنین است، چرا باید منتظر ماند که دیگران به سراغ ما بیایند؟ چرا ما به دنبال خردمندانِ خیرخواه و صادق نرویم و خود را در فهم و عقل آنان شریک نکنیم؟

این جمله آسمانی از مولای فرزانگان است که فرمود: «هر که خود رأی گردید به هلاکت رسید و هر که با مردمان رأی برانداخت، خود را در خِرد آنان شریک ساخت». اگر هیچ چیز از رایزنی با دیگران نصیب ما نشود، دست‏ کم در عزم خود استوارتر می‏ شویم و مشاوران نیز به حسن تدبیر ما پی‏ ‎ خواهند برد و این، هر دو، از درون و برون مشوق و پشتیبان ما در انجام کاری است که انتخاب کرده ‏ایم. برای همین باید پذیرفت که «هیچ دلگرمی و پشتیبانی، مطمئن‏ تر از مشورت نیست».

انتهای پیام

نظرات

captcha