"آمریکا و اروپا" مسئول انتشار 77 درصد گازهای گلخانه ای دنیا

خبرگزاری تسنیم، زمین در حال گرم شدن است و زمان برای مقابله با این گرمایش غیرقابل برگشت به سرعت در حال سپری شدن. پیش از این جهانیان سعی بر محدود کردن افزایش دمای متوسط زمین به 1.5 درجه سانتی گراد داشتند چرا که افزایش دمای متوسط زمین به بیش از 1.5 درجه سانتی گراد به معنی ورود به نقطه ای است که اثرات تغییرات اقلیمی به شکل گسترده تر و شدیدتری رخ می دهند.

چالش پیشروی COP29؛ آیا ثروتمندان از تعهدات خود فرار می کنند؟

با عبور از این حد، خطراتی مانند ذوب بیشتر یخ های قطبی، بالا آمدن سطح دریاها، بروز شدیدتر پدیده های آب و هوایی مانند طوفان ها و خشکسالی ها، و نابودی اکوسیستم ها و گونه های زیستی افزایش می یابد. همچنین، با افزایش دما، تأثیرات منفی بر منابع آب، امنیت غذایی و سلامت انسان نیز شدیدتر خواهد شد. این سطح از گرمایش می تواند پیامدهای جبران ناپذیری بر زندگی انسان و محیط زیست داشته باشد.

حال به نظر می رسد که شرایط بسیار وخیم تر از افزایش 1.5 درجه سانتی گراد باشد و بر اساس گزارش جدیدی که توسط برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP) منتشر شده، دمای زمین تا پایان این قرن می تواند تا 3.1 درجه سانتی گراد افزایش یابد.

این فقط یک عدد انتزاعی نیست؛ بلکه تفاوت بین آینده ای قابل زندگی و جهانی در بحران است. اگر بشریت می خواهد از سطح فاجعه آمیز گرمایش جهانی اجتناب کند، باید اکنون کاهش های شدیدی در انتشار گازهای گلخانه ای ایجاد کند. گزارش سالانه جدید UNEP به وضوح این ضرورت را یادآوری می کند که باید اقدامات فوری برای محدود کردن گرمایش به سطح قابل مدیریت 1.5 درجه سانتی گراد انجام شود.

انتشار جهانی گازها و فاجعه اقلیمی

این گزارش می افزاید: وضعیت به همان اندازه که به نظر می رسد وخیم است، اما غیرقابل تغییر نیست. در مذاکرات پیش روی COP29 سازمان ملل در باکو، آذربایجان، کشورها با تصمیمات دشواری روبرو خواهند شد. این یک نشست با اهمیت بسیار بالا خواهد بود و کشورها تلاش می کنند تا استراتژی های اقدام اقلیمی خود را به ویژه با ارائه کمک های مالی به کشورهای در حال توسعه برای مقابله با تغییرات اقلیمی و کاهش فاصله انتشار گازهای گلخانه ای تقویت کنند.

آنتونیو گوترش؛ دبیرکل سازمان ملل، هشدار داد: «یا رهبران فاصله شدت انتشار گازهای گلخانه ای را کم می کنند یا با سرعت به سمت فاجعه ی اقلیمی پیش می رویم و در این بین، فقیرترین و آسیب پذیرترین افراد و کشورها بیشترین رنج را خواهند برد.»

معاهده پاریس و دمای جهانی

در توافقنامه پاریس در سال 2015، کشورهای سراسر جهان تعهد کردند که افزایش دما را به کمتر از 2 درجه سانتی گراد محدود کنند و در هدف بلندپروازانه ترِ محدود کردن گرمایش به 1.5 درجه سانتی گراد نسبت به دوران پیشاصنعتی را دنبال کنند. هرچند افزایش 1.5 درجه سانتی گراد نیز یک خطر است، اما به عنوان مرزی در نظر گرفته می شود که فراتر از آن، با شدیدترین تأثیرات تغییرات اقلیمی مواجه خواهیم شد.

گزارش UNEP نشان می دهد که انتشار گازهای گلخانه ای همچنان در حال افزایش است و در سال 2023 نسبت به سال 2022، 1.3 درصد رشد داشته است. همچنین، کارشناسان متوجه شده اند که 77 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای توسط کشورهای G20(19 کشور اتحادیه اروپا و ایالات متحده آمریکا) تولید می شود.

اگر سیاست های کنونی ادامه یابد، زمین به سمت گرمایش جهانی 3.1 درجه سانتی گراد پیش می رود. حتی اگر کشورها به برنامه های اقدام اقلیمی خود تا سال 2030 پایبند باشند، زمین شاهد افزایش دما بین 2.6 تا 2.8 درجه سانتی گراد خواهد بود.

استراتژی هایی برای محدود کردن افزایش دما

UNEP برای جلوگیری از گرمایش جهانی فاجعه آمیز پیشنهادهایی دارد. اولین گام، کاهش 42 درصدی انتشار گازهای گلخانه ای تا سال 2030 و 57 درصدی تا سال 2035 است. این اعداد تصادفی نیستند و این کاهش ها از نظر علمی ممکن هستند و با افزایش ظرفیت انرژی های تجدیدپذیر، بهبود کارایی انرژی و فاصله گرفتن از سوخت های فسیلی محقق می شوند.

این برنامه همچنین شامل حفاظت و بازسازی زیستگاه های طبیعی مانند جنگل ها و جنگل های حرا است که نقش حیاتی در جذب کربن دارند.

ضرورت کاهش انتشار گازها

آنتونیو گوترش در تشریح واقعیت سختی که انسان ها با آن روبرو هستند، گفت: «ما به اتحاد جهانی علیه گرمایش جهانی نیاز داریم آن هم در مقیاسی که تاکنون سابقه نداشته است؛ این اتحاد باید از همین حالا و قبل از دور بعدی تعهدات اقلیمی شروع شود وگرنه هدف 1.5 درجه سانتی گراد به زودی از دسترس خارج شده و هدف زیر 2 درجه به مرحله مراقبت ویژه خواهد رفت.»

او بر ضرورت کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، ترک اعتیاد به سوخت های فسیلی، تسریع در پذیرش انرژی های تجدیدپذیر و پایان دادن به جنگل زدایی تأکید کرد.

گوترش همچنین به تعیین اهداف مالی جدید برای COP29 اشاره کرد تا منابع قابل توجهی برای کشورهای در حال توسعه به منظور مقابله با تغییرات اقلیمی آزاد شود.

کاهش تغییرات اقلیمی از طریق فناوری

نوآوری های فناوری در کنار چالش های تغییرات اقلیمی امیدبخش هستند. پیشرفت ها در انرژی های تجدیدپذیر مانند خورشیدی، بادی و آبی، وابستگی به سوخت های فسیلی را کاهش می دهند. بهبود ذخیره سازی باتری ها و فناوری شبکه هوشمند، مدیریت توزیع و مصرف انرژی را بهبود می بخشد.

فناوری هوش مصنوعی و تحلیل داده بهینه سازی مصرف انرژی و کاهش هدررفت انرژی را ممکن می سازند، در حالی که فناوری های جذب کربن انتشار گازهای صنایع را کاهش می دهند.

این نوآوری ها نیازمند سرمایه گذاری های قابل توجه و همکاری جهانی هستند تا به موفقیت برسند و بر اهمیت مشارکت های بین المللی و به اشتراک گذاری دانش تأکید می کنند.

اقدامات فردی و اجتماعی

در حالی که سیاست های دولتی و پیشرفت های فناوری نقش مهمی در مبارزه با تغییرات اقلیمی دارند، اقدامات فردی و اجتماعی نیز بخش مهمی از این پازل هستند و با انتخاب های آگاهانه مانند کاهش مصرف انرژی، کم کردن هدررفت و استفاده از گزینه های حمل و نقل پایدار، افراد می توانند ردپای کربنی خود را کاهش دهند.

حرکت های محلی مانند باغبانی شهری، کاشت درخت و ایجاد تعاونی های انرژی محلی به ایجاد انگیزه های مردمی برای تغییرات محیطی کمک می کنند. این جنبش های محلی به مردم قدرت می بخشند و فرهنگ پایداری را تقویت می کنند و یادآور این نکته هستند که هر اقدام کوچک مهم است و تلاش های جمعی تأثیرات زیست محیطی چشمگیری دارند.

جلوگیری از گرمایش جهانی فاجعه آمیز

کشورها نیاز به اقدامات شدید برای جلوگیری از فاجعه اقلیمی دارند. به گفته اینگر اندرسن؛ مدیر اجرایی UNEP، حتی اگر کشورها از هدف 1.5 درجه سانتی گراد عبور کنند، بشریت باید برای جهانی با کربن خالص صفر، پایدار و شکوفا تلاش کند.

اندرسن گفت: «حتی اگر جهان از 1.5 درجه سانتی گراد عبور کند که احتمال آن هر روز بیشتر می شود، ما باید برای جهانی با کربن خالص صفر، پایدار و شکوفا تلاش کنیم.»

او افزود: «هر درجه جزئی که اجتناب شود، به معنای جان های نجات یافته، اقتصادهای حفاظت شده، خسارت های کاهش یافته، حفظ تنوع زیستی و توانایی سریع تر کاهش هر افزایش دما خواهد بود.»

انتهای پیام/