فتوتیتر | امامت امام عصر(عج) در کودکی

شهید سید محمدباقر صدر، از مراجع بزرگ اسلام در بخشی از کتاب پژوهشی درباره امام مهدی(عج) نوشته است: اکنون به سؤال سوم می رسیم: آماده سازی راهبر منتظَر چگونه به انجام رسیده است، حال آن که وی تقریباً تنها پنج سال در زمان پدرش امام عسکری(ع) زیسته است؟ یک. امامت پیشوایان اهل بیت نهادی از نهادهای قدرت و نفوذ نبود که با وراثت از پدر به پسر منتقل شود و نظام حاکم از آن پشتیبانی نماید، مانند آن چه در پیشوایی خلفای فاطمی و خلافت عباسیان وجود داشت. امامت اهل بیت(ع) وفاداری پایگاه های گسترده مردمی خویش را از طریق نفوذ معنوی و اقناع فکری آن پایگاه ها نسبت به شایستگی این امامت برای پیشوایی و راهبری اسلام بر پایه های روحی و فکری، به دست می آورد… دو. این پایگاه های مردمی از صدر اسلام بنا نهاده شد و در دوره امامان باقر(ع) و صادق(ع) شکوفا گشت و گسترش یافت… سه. شرایط تعیین امام و شناخت شایستگی فرد برای امامت که این مکتب و پایگاه های مردمی آن در جامعه اسلامی به آن ها ایمان داشتند و تقید می ورزیدند، شرط هایی دشوار بودند؛ زیرا اینان باور داشتند که یک فرد تنها در صورتی امام است که عالم ترین فرد دوره خود باشد… چهار. این مکتب و پایگاه های مردمی آن در راه پایداری بر عقیده خویش در موضوع امامت، فداکاری های بزرگی می نمودند؛ زیرا در نگاه خلفای وقت، آن ها دست کم از لحاظ فکری دشمن قلمداد می شدند… پنج. امامانی که این پایگاه های مردمی به امامت ایشان ایمان داشتند، از مردم خود کناره نمی گرفتند و همچون حکمرانان که در برج عاج می نشینند، با ملت رفتار نمی کردند. ایشان هرگز از مردم چهره نمی پوشاندند… شش. دستگاه خلافت معاصر با امامان علیهم السلام به ایشان و راهبری معنوی و پیشوایانه آن ها به عنوان سرچشمه خطری بزرگ برای وجود و سرنوشت خود می نگریست و براین اساس، همه تلاش خویش را به کار می بست تا این راهبری را از میان بردارد. اگر این شش نکته را که حقایق تاریخی تردیدناپذیر هستند به دقت بنگریم، می توانیم به یک نتیجه دست یابیم: پدیده امامت زودهنگام یک پدیده واقعی بود و در شمار اوهام به شمار نمی رفت؛ زیرا امامی که به صحنه پای می نهاد و در سن کودکی خود را پیشوای معنوی و فکری مسلمانان می خواند و همه آن جریان گسترده، ولایت و امامت وی را می پذیرفتند، می بایست مقدار روشن و قابل مشاهده و بلکه عظیمی از دانش و معرفت و افق دید گسترده را می داشت و در فقه و تفسیر و عقاید چیره دست می بود؛ چراکه اگر چنین نبود، آن پایگاه های مردمی به امامتش رضایت نمی دادند.

منبع: کتاب پژوهشی درباره امام مهدی(عج) نوشته شهید سید محمدباقر صدر، صفحه 6۱-64 (با تلخیص) انتهای پیام