آمریکا در مقابل حمله هسته ای به شدت آسیب پذیر است

به گزارش ایسنا، «بن اولرنشاو» که متخصص در استراتژی هسته ای و مطالعات استراتژیک در برنامه امنیت بین المللی در دانشگاه مک کواری، سیدنی استرالیا است در تحلیلی در وبگاه realcleardefense می نویسد: «دان بیکن» از اعضای کنگره آمریکا و یکی از افسران ارشد بازنشسته نیروی هوایی این کشور معتقد است که ایالات متحده در برابر نخستین حمله هسته ای از سوی روسیه یا چین به شدت آسیب پذیر است.

بیکن یکی از اعضای کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان است که قبلا به عنوان ژنرال فرمانده در پست فرماندهی هوابرد آمریکا موسوم به LOOKING GLASS خدمت می کرد که در یک جنگ هسته ای، اگر پست فرماندهی زیرزمینی STRATCOM از بین برود، فرماندهی استراتژیک ایالات متحده را به دست خواهد گرفت.

هواپیمای هشدار هوابرد آمریکا موسوم به LOOKING GLASS

از 1961 تا 1990، عملیات LOOKING GLASS، هنگ دویست و چهل و هفت هوابرد نسبتا آسیب ناپذیر در برابر حمله، بهترین تضمین ممکن را برای نیروهای هسته ای آمریکا پس از اولین حمله ارائه کرد. (Looking Glass یا عملیات Looking Glass نام رمز تاریخی یک مرکز فرماندهی و کنترل هوابرد است که توسط ایالات متحده اداره می شود.)

با خاتمه جنگ سرد، تصمیم گرفته شد که هشدار هوابرد دیگر ضروری نباشد. در عوض، ناوگان کوچکتری از هواپیماها در حالت هشدار زمینی 15 دقیقه ای قرار گرفتند تا در صورت هشدار حمله، عملیاتی شوند. امروزه هم همینطور است.

به گفته بیکن، الان اما این احتمال خیلی زیاد است که روسیه یا چین هواپیماهای مستقر در آشیانه را همزمان با پست های فرماندهی زیرزمینی منهدم کنند و در نتیجه عملا ارتش ایالات متحده را ناکارآمد کنند.

ساختار هشدار زمینی 15 دقیقه ای دیگر کارآمدی ندارد

به گفته وی، دلایل زیادی وجود دارد که چرا هشدار زمینی 15 دقیقه ای که شاید در سال 1990 کاملا کافی بود، دیگر نمی تواند امروز توانایی آمریکا را برای مقابله به مثل با هشدارهای مشابه تضمین کند. ناکافی بودن در دفاع ملی یکی از این دلایل است.

وقتی که هشدار هوابرد در 1990 کنار گذاشته شد، اوضاع به این شکل پیش رفت؛ زیردریایی های مجهز به موشک بالستیک شوروی که در ساحل آمریکا گشت زنی می کردند، می توانستند ظرف کمتر از 8 دقیقه هواپیماهای آمریکایی در آشیانه را بزنند چون هواپیماها اصلا فرصت کافی برای فرار نداشتند. با این حال، موشک هایی که از زیردریایی پرتاب می شدند، در آن زمان برای حمله به اهداف جدی مانند ستاد فرماندهی هوایی استراتژیک (اکنون STRATCOM) در اوماها یا فرماندهی دفاع هوایی آمریکای شمالی (NORAD) در کلورادو مناسب نبودند.

نابود کردن این اهداف قوی با سطح بالایی از اطمینان مستلزم پرتاب موشک های بالستیک قاره پیمای زمینی از خاک روسیه بود که رسیدن آنها 30 دقیقه طول می کشید و بلافاصله پس از پرتاب توسط ماهواره های ایالات متحده شناسایی می شد. این سیستم تا حدی منطقی بود زیرا هواپیماهای هشدار زمینی و پست های فرماندهی زیرزمینی یکدیگر را پوشش می دادند.

کلاهک های هسته ای

اگر روسیه موشک های بالستیک پرتاب می کرد تا به پست های فرماندهی زیر زمینی برخورد کند، هواپیماها زمان کافی برای فرار داشتند در حالی که اگر روس ها موشک های بالستیک مستقر بر روی زیردریایی را برای هدف قرار دادن هواپیماها به فضا پرتاب می کردند، حداقل 15 دقیقه بین برخورد اولین کلاهک ها و انهدام پست های فرماندهی زیرزمینی باقی می ماند و طی آن می شد دستور مقابله به مثل را صادر کرد.

به هر حال، پیشرفت تکنولوژی در 1990 متوقف نشد. امروز، یک موشک مافوق صوت وجود دارد که می تواند ظرف 15 دقیقه از خاک روسیه به اهدافی در خاک آمریکا اصابت کند.

بدترین سناریو، خطر از سمت فضا است

البته شاید بدترین سناریو، خطر از سمت فضا باشد. در حالی که دولت واشنگتن با تمرکز بر پتانسیل سلاح های هسته ای برای مقابله با نابودی ماهواره های ایالات متحده، این تهدید را کم اهمیت جلوه داده است، چنین سلاح هایی می توانند مستقیما به ایالات متحده حمله کنند که با تولید پالس های الکترومغانطیسی برای از کار انداختن سیستم های فرماندهی و کنترل ایالات متحده و با خارج کردن ناگهانی از مدار صورت می گیرد.

بیکن، از اعضای کنگره آمریکا می گوید، آمریکا در هیچکدام از موارد ذکر شده نمی تواند هشدار قابل قبولی دریافت کند.

دکتر «مارک اشنایدر»، مدیر بخش سیاستگذاری نیروها در پنتاگون و کارشناس میدانی می گوید، چنین حملاتی احتمالا در حد توانمندی های کنونی روسیه قرار دارند.

تسلیحات فراصوت

علاوه بر این، بر خلاف هشدارهای دوران جنگ سرد، موشک های تقویت کننده مدرن و سامانه های بمباران مداری چندگانه (MOBS) دارای قابلیت هایی هستند که هم زمان سیستم هشدار زمینی و هم پست های فرماندهی مستحکم را نابود کنند که می تواند ایالات متحده را از بین ببرد و هیچکس را در فرماندهی تسلیحات هسته ای ایالات متحده برجای نگذارد.

به گفته بیکن، اگرچه حتی امروزه زمان 15 دقیقه ای هشدار زمینی کافی به نظر می رسد، اما نمی توان فقط به هشدار زمینی اکتفا کرد.

آمریکا مانند روسیه هرگز در پست های فرماندهی زیرزمینی سرمایه گذاری نکرد

بدتر از همه، ایالات متحده هرگز مانند روسیه در پست های فرماندهی زیرزمینی که برای بقا پس از حملات هسته ای ایجاد شده اند، سرمایه گذاری نکرد. در عوض، در طول جنگ سرد، ایالات متحده همیشه بر هشدار متکی بود. علاوه بر هشدار هوابرد که از سال 1961 تا 1990 ادامه داشت، یک مرکز فرماندهی متحرک زمینی جداگانه از دهه 1980 تا سال 2006 حفظ شد. از آنجایی که هر دو برنامه متوقف شدند، اکنون فقط هواپیماهای هشدار زمینی و پست های فرماندهی تقویت شده که به یک میزان آسیب پذیر هستند، باقی می ماند.

یک استدلال معروف درباره وضعیت کنونی این است که آمریکا می تواند فقط پیش از وقوع یک حمله هشدار استراتژیک دریافت کند. آمریکا در حمله به بندر پرل هاربر سورپرایز شد و 8 سال بعد هم در کره. در 1991، آمریکا یکسری هشدار استراتژیک درباره حمله عراق به کویت دریافت کرد اما آن را نادیده گرفت.

مرکز فرماندهی و کنترل جدید فرماندهی استراتژیک ایالات متحده

سال گذشته هم شاهد بودیم که با وجود همه توانمندی های فناوری مدرن، حماس توانست عملیات موفقیت آمیز طوفان الاقصی را انجام دهد و همه را شگفت زده کند.

دان بیکن می گوید: ناوگان کنونی آمریکا برای حفظ هشدار هوابرد به شدت بسیار کوچک است، خواه هشدار استراتژیک دریافت کند یا خیر. در نتیجه، هر تصمیم واشنگتن برای دستور هشدار موقت هوابرد پس از دریافت هشدار راهبردی می تواند با به تعویق انداختن حمله تا زمانی روبرو شود که هواپیما دیگر نتواند به پرواز ادامه دهد. به هر حال، آمریکا در یک بحران مداوم هسته ای یعنی جنگ اوکراین قرار دارد که بیش از 2 سال به طول انجامیده و هیچ نشانه ای از توقف آن هم نیست. در خلال این مدت، تهدیدهای هسته ای روسیه علیه ناتو همچنان ادامه دارد و تکرار می شود.

همه این استدلال ها ممکن است نادیده گرفته شوند، اگر هزینه های تضمین یک سیستم فرماندهی و کنترل بسیار بالا باشد. با این حال، برعکس این موضوع هم می تواند صادق باشد؛ هزینه بازگرداندن هشدار هوایی، بخش کوچکی از بودجه دفاعی قابل توجه ایالات متحده خواهد بود.

به عنوان مثال، در سال 1989 در حالی که هشدار هوابرد هنوز در جریان بود، ناوگان فرماندهی و کنترل ایالات متحده متشکل از 44 هواپیما بود. در بدترین سناریوی غیرواقعی، با فرض اینکه تمامی 20 هواپیمای موجود فورا از بین رفته و ناوگان از صفر به 44 فروند بازسازی شود، ممکن است حدود 13 میلیارد دلار یا تقریبا 1.5 درصد از هزینه های دفاعی سالانه آمریکا برای این کار هزینه داشته باشد. البته خرید یک مرکز فرماندهی زمینی متحرک شاید هنوز گزینه ای ارزانتر باشد. در سال 1985 زمانیکه هشدار هوابرد هنوز در جریان بود، هزینه مجموع تمامی برنامه های کنترل و فرماندهی استراتژیک آمریکا شامل هشدار هوابرد و موارد دیگر چیزی حدود یک درصد از کل بودجه دفاعی آمریکا بود.

زمان آن فرا رسیده که یک سیستم هشدار زمینی متحرک یا هوابرد یا هر دو فعال شود

به باور بیکن جمهوری خواه، زمان آن فرا رسیده که یک سیستم هشدار زمینی متحرک یا هوابرد یا هر دو فعال شود.

«سث مولتون»، از اعضای برجسته نیروهای استراتژیک در کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان آمریکا که یک دموکرات است هم با ایده فعال شدن هشدار زمینی متحرک و هوابرد موافق است.

در این تحلیل آمده است: «با توجه به حقایق ذکر شده در بالا و هزینه نسبتا ناچیز رفع مشکل، دشوار نیست که بفهمیم چرا نباید به این موضوع توجه فوری شود. اصل ماجرا این است که اگر دشمنی بتواند نخستین حمله موفقیت آمیزی را انجام دهد، پس تمامی بودجه دفاعی آمریکا هدر می رود چون در چنین سناریویی، نیروهای هدف آمریکا که بیش از 90 درصد هزینه ها را تشکیل می دهند، به طور موثری توسط تعداد نسبتا کمی کلاهک هسته ای فلج می شوند. برای همین است که یک سیستم فرماندهی و کنترل ایمن، فراتر از هرگونه تردید منطقی، باید اصلی ترین و مهمترین نیاز هر استراتژی دفاعی معقول باشد.

متاسفانه، خشنودی و رضایت دولت کنونی آمریکا از این مساله اصلا درست نیست. نزدیک به 2 سال است که آمریکا از واکنش یا حتی اذعان به کناره گیری روسیه از توافق نیواستارت طفره می رود و این مساله به روسیه اجازه می دهد تا به طور کامل و دقیق برای نخستین بار در تاریخ از تسلیحات هسته ای استراتژیک آمریکا سبقت بگیرد.

ایالات متحده ذخایر بزرگی از کلاهک های هسته ای یدکی را به عنوان حفاظی در برابر این احتمال نگهداری می کرد و آن کلاهک ها هنوز در انبار هستند.

موشک کروز پرتاب شونده از دریا

دولت واشنگتن همچنین از تامین مالی برای موشک کروز پرتاب شونده از دریا هم طفره می رود؛ برنامه ای هدفش بازیابی حداقل توانایی تاکتیکی هسته ای بود که دولت اوباما به صورت یکجانبه در سال 2010 آن را متوقف کرد که البته در لحظات آخر با دخالت کنگره حفظ شد.

در این میان، قابل پیش بینی است که روسیه و چین بدون وقفه به توسعه و نوسازی نیروهای هسته ای خود ادامه داده اند. با این سیاست آگاهانه خرابکاری و آسیب زدن، ما به بدترین وضعیت رسیده ایم؛ تشدید مداوم جنگ در اوکراین جرقه یک بحران هسته ای بی سابقه با روسیه را برانگیخته است، همانطور که خلع سلاح یکجانبه زرادخانه هسته ای آمریکا را نسبت به روسیه ضعیف تر کرده است. به بیان ساده، این یعنی خودتخریبی است.

وضعیت فرماندهی و کنترل کنونی حتی تحت سیاست حداقل بازدارندگی دولت، قابل توجیه نیست. مهم نیست که شما فکر می کنید ایالات متحده چقدر سلاح هسته ای باید داشته باشد، باید کسی زنده بماند تا آنها را شلیک کند. ناکامی در اصلاح مشکل به منزله یک قمار بی پروا است. خطر موجود، بقای ملت است. در هیچ زمان دیگری در تاریخ، ایالات متحده چنین موضع تهاجمی در سطح بین المللی اتخاذ نکرده است، در حالی که از موضع ضعف عمدی و خودخواسته عمل می کند. اگر قمار بد پیش برود، این مردم آمریکا خواهند بود که رنج می برند و می میرند. بنابراین اکنون این بر عهده مردم آمریکا و نمایندگان منتخب آنهاست که در مورد این وضعیت کاری انجام دهند.»

انتهای پیام