«قضیه تفنگ چخوف» یک امر ناممکن لذت بخش است

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از مدیر رسانه پروژه، نشست نقد و بررسی نمایش «قضیه تفنگ چخوف» با حضور محمدحسن خدایی، رضا بهکام، محمد میرعلی اکبری، اشکان پیردل زنده (کارگردان) و احسان بدخشان (نویسنده) با همراهی عوامل و جمعی از تماشاگران شب گذشته شنبه 21 مهر در تئاتر هامون برگزار شد.

اشکان پیردل زنده در ابتدا این برنامه، گفت: ایده کار از آنجا شروع شد که اگر مشاهیر جهان فرصت برگشت به دنیا را داشته باشند، چه اتفاقی می افتاد و اینکه آیا کاری که ما امروز می کنیم بعدا به نام هنر ثبت می شود!؟ ما سعی کردیم با نگاه موقعیتی با مشاهیر جهان کمی شوخی کنیم. این اثر کاملا شخصی و سلیقه ای است و قصدی برای توهین به مشاهیر نداشته و نداریم.

وی ادامه داد: خیلی از اتفاقات جذاب نمایش را بازیگران و حتی عوامل با شناخت درستی که از فضای کار داشتند، در این یک سالی که بسیار زحمت کشیدند، شکل دادند.

احسان بدخشان، نویسنده اثر نیز عنوان کرد: تئاتر و پذیرفتن قواعد آن مسئله ای برای من بود. من دقیقا می خواستم جفنگ را به حد اعلا برسانیم تا تقابل هنر والا و مبتذل شکل بگیرد اما پایان بندی اثر براساس ترس من به شکل دیگری پیش رفت.

محمد میرعلی اکبری، کارگردان مهمان حاضر در این نشست گفت: این نمایش کار سخت و پرزحمتی بود. اینکه در سالنی مثل هامون چنین دکوری داشته باشی، قابل ستایش است. اشکان پیردل زنده کارگردان خلاقی است و گروه بسیار خوبی دارد که با انگیزه و عشق به تئاتر برای صحنه تلاش می کنند. این کار فضای انیمیشنی زیبایی دارد و شبیه کارهای اولیه من است. به همین دلیل با این کولاژ بیگانه نیستم.

وی درباره بازیگری این کار، گفت: من فکر می کنم هرچقدر بازیگر به درون خود برود و برای دیده شدن تلاش نکند، بیشتر رشد می کند و برای زندگی کردن یک نقش روی صحنه می آید.

رضا بهکام، منتقد تئاتر بیان کرد: کار به سبک شگفت انگیزی روی ژانر فانتزی ایستاده و جلو می رود. به نظر من نویسنده به خوبی فانتزی را می شناسد. این گونه فانتزی به فانتزی بنکسی نزدیک می شود. فانتزی بنکسی مربوط می شود به زندگی پس از مرگ شخصیت های معروف و این اتفاق در این نمایش نیز افتاده است. در نمایش «قضیه تفنگ چخوف» به شکل تصادفی این شخصیت ها تعاملی را آغاز کرده و به انتها می رسانند.

وی افزود: فانتزی در پیوندهای سیاسی، تاریخی و ادبی ملل مختلف با زمان های ترتیبی و غیرترتیبی شکل می گیرد. این نمایش هم در زمان غیرترتیبی سبک خیلی خاصی را مطرح کرده و از نظر محتوا بسیار قابل تامل و تخصصی است. رز ماری جکسون فانتزی را ژانری مربوط به امر خارق العاده می داند که ناگفته های جامعه کنونی را از منظر سیاسی به سبب تغییرات زمانه ممکن می کند. «قضیه تفنگ چخوف» نیز لایه درونی دارد که این موضوع را انجام می دهد. کار فانتزی این است که امر ناممکن را برای مخاطب لذتبخش کند و این اتفاق برای این نمایش افتاده است.

وی ادامه داد: هر کدام از شخصیت ها، خرده پیرنگ هایی دارند و این خرده پیرنگ ها در کار فانتزی، امر ناممکن را برای مخاطب لذتبخش می کند. این نمایش هم این کار را کرده است اما در بخش هایی از منظر پیرنگ بیرونی به سمت سخت فهمی پیش می رود.

محمدحسن خدایی این اجرای نمایشی را پست مدرن دانست و گفت: ما در اجرای پست مدرن، به تاریخ به مثابه یک گفتار رو به جلو توجه می کنیم که قرار است سیر تطور اتفاقات، داستان ها و خود تمدن را برای ما معرفی کند؛ در جهان پست مدرن، علیه کلان روایت ها شورش می شود و دچار ساخت شکنی می شوند تا از نو توسط خودارجاعی یا شوخ طبعی دوباره تعریف شوند. این نمایش هم کم و بیش همین کار را می کند و این خود ارجاعی از این بابت است که می خواهد جهانی التقاطی و هیبریدی بسازد.

این منتقد بیان کرد: رویکرد پست مدرنیستی این اثر، از طریق شوخ طبعی و ساختارشکنی جهانی تازه آفریده است تا اجرا در قبال تقابل بین هنر والا و هنر مبتذل قرار بگیرد. اجرا در مقابل مکانیزم های خود نیز کم و بیش به توضیح می پردازد. این اجرا می تواند هر فردی را از هرجا توسط استبدادی به نام ویل دورانت احضار کند.

محمد معتضدی بازیگر نقش مولیر نیز در پایان، گفت: خوشبختانه برآیند نمایش نشانگر این است که اثر مورد نظر تماشاگران بوده است و خوشحالم که با این گروه همراه بودم.