«طوفان الاقصی»؛ محصول بیش از 7 دهه اشغالگری در اراضی فلسطینیان

به گزارش مشرق ، بعد از عملیات طوفان الاقصی در هفتم اکتبر 2022 بسیاری این سوال را مطرح کردند که چرا حماس و گروه های فلسطینی دست به این اقدام زدند. واقعیت های میدانی در غزه و به صورت کلی تحولات فلسطین در چند دهه گذشته نشان از این دارند که این رژیم صهیونیستی است که برای مدت طولانی دست به قتل و کشتار فلسطینیان زده و به عبارتی نمی توان فلسطین را به عنوان شروع کننده این جنگ در نظر گرفت.

کشتار و اسارت فلسطینیان

اداره مرکزی آمار فلسطین در می 2024 به مناسبت هفتاد و ششمین سالگرد نکبت آماری را منتشر کرد که نشان می دهد از سال 1948، حدود 134 هزار فلسطینی شهید شده اند. سیاست کشتار این رژیم با آغاز انتفاضه دوم از سال 2000 به یک سیاست اعلام شده و واضح در مبارزه علیه فلسطینیان تبدیل شد. تل آویو برای اولین بار در نوامبر 2000 به عملیات کشتار اذعان کرد. برخی از اقدامات این رژیم در سرکوب انتفاضه الاقصی کاملا از پارادایم اجرای قانون متفاوت بوده است. واضح ترین این شیوه، عملیات کشتار هدفمند بود که در آن تل آویو بدون تلاش برای دستگیری، فلسطینیان را هدف قرار داده است.

فقدان تلاش این رژیم برای دستگیری به جای کشتن، مشهود است. در سال 2002 یک بمب افکن اف 16 صهیونیستی با یک بمب یک تنی یک ساختمان آپارتمانی در غزه را بمباران کرد که در آن علاوه بر یک رهبر نظامی حماس، چهارده غیرنظامی به قتل رسیدند. رژیم صهیونیستی در سیاست کشتار خود از خشونت زیاد در عملیات های زمینی و هوایی و ابزارهایی از جمله هلیکوپتر، تانک ها و هواپیماهای جنگنده استفاده کرده است.

پایگاه داده Statista تعداد شهدای فلسطینی در سال های 2020-2008 را حدود 5590 اعلام کرد. در حالی که این تعداد برای صهیونیست ها 251 نفر اعلام شد. پس از اینکه در پایان سال 2022 کابینه ائتلافی نتانیاهو تشکیل شد و چهره های راست افراطی مانند اسموتریچ و بن گویر که به اقدامات نژادپرستانه علیه فلسطینیان مشهورند، روی کار آمدند، حملات علیه فلسطینیان نیز بیشتر افزایش یافت. علاوه بر سیاست کشتار، زندانی کردن فلسطینیان یکی دیگر از اقدامات رژیم صهیونیستی است. قبل از آغاز طوفان الاقصی، 5200 فلسطینی در زندان های این رژیم حبس بودند. بیانیه حماس بعد از آغاز طوفان الاقصی به آزادی اسرا از زندان های اشغالگران به عنوان یکی از مهم ترین سرفصل های ملی، سیاسی و بشردوستانه این گروه اشاره داشت.

نادیده گرفتن حق بازگشت آوارگان

مساله آوارگان از ابتدای تاسیس رژیم صهیونیستی یکی از مهم ترین موضوعات حقوق بشری پیرامون فلسطین است که عمق مشکلات آنها را نشان می دهد. آوارگان فلسطینی افرادی هستند که محل سکونت آنها فلسطین بوده و در نتیجه درگیری های 1948 خانه های خود را از دست دادند. تعداد آوارگان فلسطینی از 5 میلون نفر تجاوز می کند. نزدیک به یک سوم از آنها یعنی بیش از 1.5 میلیون نفر، در 58 اردوگاه آوارگان فلسطینی به رسمیت شناخته شده در اردن، لبنان، سوریه، نوار غزه و کرانه باختری زندگی می کنند. تعداد آوارگان بعد از جنگ 1967 و اشغال کرانه باختری و نوار غزه افزایش یافت. عضویت رژیم صهیونیستی در سازمان ملل متحد به شرط حل دو مساله پذیرفته شد که یکی از آنها بازگشت آوارگان به موطن اصلی خود بود.

رژیم صهیونیستی به عضویت سازمان ملل درآمد و بیش از 60 سال از آن زمان می گذرد، اما هنوز آوارگان فلسطینی به وطـن خود بازنگشته اند. مجمـع عمـومی سازمان ملل از دسامبر 1948 تا سال 2015 حدود ۴۹ قطعنامه را به تصویب رساند که در تمام آنها بر حق فلسطینیان برای بازگشت به موطن تاکید شده است. رژیم اشغالگر بازگشت آوارگان فلسطینی را موضوعی مرتبط با امنیت داخلی خود دانسته و به همین دلیل از بازگشت آنها ممانعت کرده است. در دوره های نخست وزیری نتانیاهو در رژیم صهیونیستی از جمله در دوره 2021-2009 و بعد از سال 2022 نیز اقدامات سخت گیرانه به ویژه در قبال اردوگاه های آوارگان در کرانه باختری افزایش یافته است.

غیرمجاز دانستن تاسیس دولت فلسطینی

یکی دیگر از اقدامات رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان مخالفت با تاسیس دولت فلسطینی است. بیش از سه دهه از زمان طرح رسمیت دولت مستقل فلسطین در سال 1988 می گذرد و رژیم صهیونیستی به همراه ایالات متحده مهم ترین مخالفان تشکیل این دولت هستند. نتانیاهو در ژانویه 2024 در گفت و گو با بایدن رئیس جمهور آمریکا گفت: «نیازهای امنیتی اسرائیل جایی برای تشکیل کشور مستقل فلسطینی باقی نمی گذارد. پس از نابودی حماس، اسرائیل باید کنترل امنیتی غزه را حفظ کند تا اطمینان حاصل شود که غزه دیگر تهدیدی برای اسرائیل نخواهد بود.» موضع دولت آمریکا نیز بر آن است که تشکیل کشور مستقل فلسطین تنها با توافق رژیم صهیونیستی و فلسطینیان امکان پذیر است و واشنگتن، سازوکارهای دیگر غیر از آن را مورد قبول نمی داند.

تشدید شهرک سازی ها

رژیم صهیونیستی قبل از دهه 1970 با سوءاستفاده از فضای سنگین جنگ سرد، در سرزمین های عربی وارد درگیری های نظامی شد و بخش هایی از آنها را به اشغال در آورد. با عبور از دهه 1970 از آنجا که توسعه طلبی این رژیم از طریق زور از نظر جامعه جهانی قابل پذیرش نبود، لذا توسعه طلبی را از طریق انتقال یهودیان به مناطق اشغالی 1967 و اسکان آنان در قالب شهرک سازی ادامه داد تا بتواند بافت جمعیتی این سرزمین را تغییر دهد. ساخت شهرک های یهودی نشین در سراسر کرانه باختری در سال 1996 با فراخوان شارون نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی آغاز شد. طبق اظهارات مدیر سابق انجمن نقشه فلسطین که توسط رژیم اشغالگر تعطیل شد، در کرانه باختری 252 و در قدس شرقی 10 شهرک یهودی نشین وجود دارد.

طبق داده های سازمان «صلح اکنون»، وسعت شهرک ها بیش از 13 درصد از مساحت کرانه باختری است. با اینکه شورای امنیت در سال 2016 با صدور قطعنامه 2334 هر ساخت وساز رژیم صهیونیستی در سرزمین های اشغالی فلسطین را غیرقانونی اعلام و بر ضرورت تخلیه تمام شهرک های صهیونیستی کرانه باختری تاکید کرد، شهرک سازی در دوره نتانیاهو افزایش داشته است. کابینه این رژیم سه ماه قبل از آغاز طوفان الاقصی ساخت چهار هزار و 500 واحد مسکونی صهیونیست نشین را در کرانه باختری به تصویب رساند. برخی افزایش شهرک سازی ها را به حضور پررنگ احزاب دینی و حریدی در کابینه این رژیم مربوط می دانند که بسیاری از آنها در همین شهرک های کرانه باختری ساکن هستند و اعتقادشان نیز بر اشغال کامل این منطقه قرار دارد. بعد از طوفان الاقصی نیز این روند با گسترش بیشتر دنبال شد.

نتیجه

بعد از هفتم اکتبر و طوفان الاقصی بحث های مختلفی در مورد چرایی این عملیات از سوی حماس مطرح شده است. در این میان، نکته ای که به نظر می رسد باید بیشتر به آن توجه شود، اعمال فشارهای رژیم صهیونیستی بر جامعه فلسطینی است که عملیات طوفان الاقصی برآیند آنها است.