پسرم را سربریدند، اما محکم ایستادم

به گزارش ایسنا، آنچه می خوانید گفت وگوی روزنامه «جوان» با مادر شهیدحسن حجاریان پیرامون فرزند شهیدش و فعالیت های جهادی که انجام می داد است: «زهراجعفرآقایی» مادر شهید «حسن حجاریان» علاوه بر اینکه مادر شهید است و پیکر فرزندش 34 سال مفقود بود، سراسر زندگی خودش را وقف پشتیبانی از جبهه و کارهای جهادی کرده بود. او که قبل از شهادت حسن در پشتیبانی از جبهه ها فعال بود، بعد از شهادت فرزندش تصمیم می گیرد تمام قد خود را وقف دفاع مقدس کند. به همراه تعداد دیگری از خانم ها گروهی را راه اندازی می کنند و خبر شهادت رزمندگان را به مادرانشان می رسانند و حتی همراه آن ها به معراج شهدا می روند تا مگر تسلی خاطری برای این مادران داغدار باشند. بانو جعفرآقایی هنوز هم به صورت افتخاری با بنیاد شهید همکاری می کند و فعالیت های جهادی خود را ادامه می دهد.

به عنوان یک مادر شهید و یک بانوی جهادی، داستان زندگی تان را از کجا آغاز می کنید؟
من دو ساله بودم که پدرم را از دست دادم. پنج تا بچه قد و نیم قد بودیم که مادرم دوتا از بچه هایش را از دست داد. زندگی سختی داشتیم. اما مادرم هیچ وقت حتی ذره ای ایمانش را از دست نداد. ما را هم در پرتو همین ایمان تربیت کرد. این ها را گفتم که بدانید ریشه تربیت های یک شهید در دامن یک مادر می تواند به سال ها قبل و زندگی آن مادر برگردد. اوضاع زندگی مان با خیاطی و قالی بافی مادرم می گذشت و ماهم از او این هنرها را یاد می گرفتیم. بعدها که من ازدواج کردم، خدا به من چهار فرزند داد که حسن آقا دومین فرزندم بود.

آن زمان معیار شما برای ازدواج چه بود؟
وقتی به سن ازدواج رسیدم، بنا به تربیت مادرم و چیزی که در زندگی دیده بودم، معیار و ملاک اصلی ام برای انتخاب ایمان، ادب و صداقت بود و انتخابم این معیارها را به نحواحسن داشت. همسرم شاید کمی از نظر مالی ضعیف بود، اما ایمانش همه چیز را پوشش می داد. خلاصه بگویم، خدا همانی که می خواستم را داده بود. با اینکه زندگی مشترکم هم آسان نبود. چون بعد از چندسال همسرم به دلیل بیماری شدید قلبی، از کار کردن منع جدی شد و من مجبور بودم هرجور که می توانم زندگی را بچرخانم. کلاس خیاطی می گذاشتم، گلدوزی یاد می دادم و...، اما با تمام اینها، همسرم را پاداش تمام سختی ها می دیدم. بد نیست در اینجا به نکته ای اشاره کنم. ما هرکجا در زندگی گیر می کردیم، همسرم دست به توسل و استغاثه می زد و جواب هم می گرفتیم. همسرم فرد با ایمانی بود. نزدیک پیروزی انقلاب با همسرم و بچه ها دوشادوش هم در تظاهرات شرکت می کردیم و شعار می دادیم. حسن که دومین فرزند و پسر ارشد خانواده بود، در بحث انقلاب فعال تر از همه ما بود. بعد از پیروزی انقلاب هم عضو بسیج شد و هرکاری می توانست در جهت کمک و پیشرفت انقلاب دریغ نمی کرد.

حسن آقا چطور به جبهه اعزام شد؟
از زمان تحصیلش در دبیرستان دوست داشت به جبهه برود. اما منتظر ماند تا دیپلم بگیرد. امتحاناتش را داد و دیپلمش را که گرفت عازم جبهه شد.

گویا شما در زمان جنگ فعالیت های جهادی داشتید. چه کارهایی انجام می دادید؟
من اوایل انقلاب عضو جهاد دانشگاهی شدم. همین کار جهادی به طور بسیار پررنگ تر در دوران جنگ اتفاق افتاد. زمان جنگ در ابتدا بساط خیاطی ام را جمع کردم و بردم و تمام هنرم از خیاطی را خرج رزمندگان در جبهه می کردم. اورکت می دوختم، لباس می دوختم و هرکاری که به خیاطی مربوط می شد انجام می دادم. اما فقط همین نبود؛ هرکاری از دست مان برمی آمد انجام می دادیم. برای افراد بی بضاعت خوراک و پوشاک تهیه می کردیم. فعالیت های مان باعث شد ما را به پشت خط مقدم در مناطقی مثل دهلران و اهواز ببرند. دوماه در اهواز در هلال احمر لباس اتاق عمل می دوختم.

با توجه به اینکه خودتان در فضای پشتیبانی از جبهه حضور داشتید، چطور با شهادت فرزندتان رو به رو شدید؟
قبلش بگویم که من شهادت پسرم را در خواب دیده بودم. از وقتی که عازم شده بود مدتی از او بی خبر بودم. یک روز تلفن زد و با ما صحبت کرد و توضیح داد عازم چذابه است و امکان نوشتن نامه یا تماس تلفنی نیست. مدتی بعد شبی خواب دیدم حسن با لباس خیس در حیاط ایستاده است. به او گفتم مادر چشم به راهت بودم. نکند فرار کرده ای؟ خندید و گفت: نه مادرجان من دیگر برای همیشه آمده ام. از خواب پریدم و زدم زیر گریه. همسرم گفت صلوات بفرست و بخواب چیزی نیست. خوابیدم و دوباره خواب دیدم جنازه حسن خون آلود در ایوان خانه روی چفیه ای قرار دارد. خانمی سیاه پوش او را با خود برد. صبح آن روز مطمئن شده بودم که حسن شهید شده است و جنازه اش دیگر بر نمی گردد. همین هم شد. از آن خواب تا برگشت پیکر حسن 33سال وچهارماه طول کشید. سال 60 در 19سالگی شهید شد و سال 94 برگشت.

شهید تا مدت ها مفقود بودند، خطر قطعی شهادتش را چه زمانی به شما دادند؟
16روز از خوابی که دیده بودم می گذشت و کسی به من نمی گفت چه اتفاقی برای حسن افتاده است. وقتی رفتیم پرس وجو کردیم گفتند شهید شده است. اما نمی توانیم جنازه اش را بیاوریم. گفتند پیکرهای شهدا در یک گودال به صورت دسته جمعی ریخته شده و به مرور زمان آن ها را به عقب می آورند.

چگونه با این خبر کنار آمدید؟
فقط بازگشتش نبود. وقتی فهمیدم پسرم سر در پیکرش نیست، در لحظه به مادر وهب فکر کردم. ایشان را الگوی خودم قرار دادم تا محکم بایستم. هرچند بینهایت به حسن وابسته بودم. او هم بسیار به من وابسته بود هرکمکی می توانست در خانه به من می کرد. پسر بود، اما حتی در خیاطی به من کمک می کرد. وقتی اعزام شده بود مدام به همه می گفتم انگار بخشی از خودم را گم کردم.

چگونه به خطوط مقدم رفتید؟
آن روزی که بعد از دیدن خواب بیدار شدم، روزی بود که حدوداً صدنفر شاگرد آمده بودند تا بهشان خیاطی یاد بدهم. حال عجیبی داشتم. می خواستم خودم را مانند حسن وقف اسلام کنم. شاگردهایم را مرخص کردم و از همان سال60 درخواست دادم که بتوانم بیشتر و از نزدیک تر به دفاع مقدس خدمت کنم. همراه با جمعی از مادران شهدا گروهی تشکیل داده بودیم برای خبردادن به خانواده هایی که فرزندشان شهید شده بود. یا هربار شهیدی را به معراج می آوردند، ما مسئول آوردن خانواده هایشان بودیم. یادم است هیچ کدام از خانم ها همراه مادران شهدا به سردخانه برای شناسایی نمی رفت، اما من در تمام آن لحظات همراهشان بودم. در بخش دیگری از فعالیت ها، خانم هایی که توان و تمایل داشتند، گاهی برای اعزام به مناطقی مثل اهواز و سایر مناطق نزدیک به خطوط مقدم اعزام می شدند. من چند مرتبه توفیق داشتم که با آن ها در این مناطق همراه باشم. در آنجا هم مثل پشت جبهه و مساجد و حتی خانه ها، هرکس بنابه شرایط هرکاری می توانست انجام می داد. گاهی زخمی ها را در حد توان مداوا می کردیم. گاهی لباس ها را می شستیم. گاهی هم تجهیزاتی که می توانستیم را جابه جا می کردیم.

همسرتان با این فعالیت ها و دوری گاه به گاه شما از خانه مخالفت نداشتند؟
خیر. پدر شهید تشویقم می کردند. اما می گفتند مراقب باش چیزهایی نبینی که نتوانی تاب بیاوری. نهایتاً هم خادم افتخاری بنیاد شدم. هنوز هم به لطف خدا فعالیت هایم را دارم.

با توجه به داغ فرزندتان و سختی هایی که کشیدید، چطور به چنین بینشی رسیدید؟
کسی که در سبک زندگی اش الگوهای اسلامی را مد نظر قرار دهد، سختی ها را تحمل می کند. چون می داند پاداش بزرگ تری در انتظارش است. همسرم سال 70 فوت کرد، اما با تمام علاقه ام، مجبور شدم محکم تر بایستم. با همه این سختی ها، تا همان سال 70 که همسرم از دنیا رفت، حتی بعدش هم از بنیاد حقوق نگرفتم. تا اینکه رئیس بنیاد با من دعوا کرد که شما انقدر افتخاری کار می کنید چرا حقوق نمی گیرید؟ گفتم، چون پسرم هم حقوق نگرفت. به حسن یک جفت چکمه داده بودند، حتی نمی خواست چکمه ها را قبول کند. بعد 33سال وچهارماه که پیدا شد، بند چکمه اش را به پلاکش وصل کرده بود. انگار کار خدا بود که همین بند، پلاک او را نگهدارد و شناسایی شود.

این روزها همچنان مشغول مددکاری هستید؟
بله اگر خدا قبول کند. فقط 20روز برای معالجه بیماری قلبی ام بیمارستان بستری بودم. این روزها به مشکلات مادران شهدا رسیدگی می کنم و به آن ها سر می زنم و برای سخنرانی می روم. هرچند که دکتر گفته کمتر سخنرانی کن، اما نمی توانم. دلم می خواهد از حسن بگویم.

خاطره ای است که دوست داشته باشید تعریف کنید؟
سال 93 برای روایتگری رفته بودیم راهیان نور. چذابه در لیست نبود. خیلی ها ناراحت بودند و می گفتند کاش خانم حجاریان در محل شهادت فرزندش برای ما حرف بزند. قرار بود برویم فکه، چون باران شدیدی آمده بود کنسل شد. قرار شد به جای فکه برویم چذابه. در چذابه بعد از سخنرانی، از دلم برآمد و به درختی اشاره کردم و گفتم پسر من را هم مثل امام حسین (ع) همچین جایی زنده زنده سربریدند. قیامت شد! نمی توانم بگویم چه حالی حاکم بود. معلوم نشد، آن روز دل چه کسی سوخت و دعا کرد که نهایتاً تیرماه سال 94 پیکر حسن برگشت.

انتهای پیام