بازی خطرناک، بازیگران آماتور

به گزارش ایسنا، محمدحسین مهدوی زادگان در یادداشتی در وطن امروز نوشت: جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا و کی یر استارمر، نخست وزیر انگلیس اخیرا رایزنی هایی را با هدف تعیین حدود و ثغور کمی و کیفی ارسال موشک های دوربرد به کی یف صورت داده اند. نتیجه این رایزنی ها کماکان مبهم است، هر چند واشنگتن و لندن هر دو نسبت به واکنش روسیه در صورت تجهیز اوکراین به موشک های جدید بیمناک هستند.

بایدن و استارمر مدعی شده اند کی یف به جای درخواست موشک های دوربرد باید بر توقف پیشروی روسیه در شرق اوکراین تمرکز کند. فراتر از آنچه در ابعاد میدانی جنگ اوکراین می گذرد، ملاحظاتی فرامتنی و راهبردی وجود دارد که نمی توان به سادگی از کنار آنها گذشت. نخستین و مهم ترین این ملاحظات، معطوف به احتمال تغییر ماهیت نبرد است. تاکنون مناقشه نظامی میان روس ها و اوکراینی ها تحت عنوان «جنگ اوکراین» مورد توجه افکار عمومی دنیا قرار گرفته اما ممکن است عمق، دامنه و دربرگیری این جنگ به واسطه اقدامات تحریک آمیز 2 سوی

نباید فراموش کرد اوکراین در حال حاضر عضو پیمان آتلانتیک شمالی نیست، با این حال نقطه کانونی جنگ محسوب می شود. این نقطه کانونی در آینده نزدیک می تواند محو شود یا به مرکز یک چندضلعی خونین و خطرناک بدل شود. بسیاری از استراتژیست ها و تحلیلگران حوزه امنیت بین الملل به بایدن هشدار داده اند ارائه موشک های دوربرد از سوی واشنگتن به کی یف، خطر جنگ مستقیم میان روسیه و ناتو را در پی خواهد داشت. در این صورت آتلانتیکی ها که هنوز بر سر تاکتیک های جنگی در اوکراین با یکدیگر اختلاف نظر دارند، با پرونده پیچیده تر و جنگی مستقیم مواجه می شوند.

بی دلیل نیست که برخی اعضای ناتو به صورت آشکار و پنهان نارضایتی خود را درباره ورود ناتو به مناقشه موشکی روسیه و اوکراین ابراز کرده اند. 29 عضو پیمان آتلانتیک شمالی از ابتدا  رویکرد واحدی در قبال مدیریت بحران ناشی از جنگ اوکراین نداشته اند. برخی کشورهای عضو این پیمان معتقد به پایان جنگ، برخی معتقد به حفظ توأمان میدان جنگ و مذاکره و برخی دیگر، قائل به تبدیل جنگ به یک منازعه دائم و پیوسته در محیط پیرامونی روسیه هستند. در این میان نگرانی دیگری نیز از سوی آمریکا وجود دارد که معطوف به مختصات نبرد در منطقه «دونباس» است. روس ها در حال تسلط بر شهر راهبردی پروفسک بوده و حتی بخشی از مناطق جنوب اوکراین را نیز هدف حملات خود قرار داده اند.

قبلا نیز روس ها در جریان تصرف شهرهای باخموت و آودیوکا نشان داده اند بازپس گیری مناطق مذکور از آنها ناممکن یا شدیدا هزینه بر است. روسیه تمرکز میدانی خود را بر شرق اوکراین گذاشته است، زیرا گسترش دامنه تصرفات روس ها در این مناطق منجر به امتیازگیری بیشتر آنها از کی یف در هرگونه پیمان آتش بس یا صلح احتمالی خواهد شد.

از این رو استفاده اوکراین از موشک های دوربرد ساخت آمریکا، انگلیس و فرانسه در جنگ اوکراین منجر به تحمیل 3 هزینه همزمان به غرب خواهد شد:

نخست تغییری در مختصات میدان نبرد در شرق اوکراین اعمال نکرده  و روس ها را نسبت به تصرف مناطق جدیدی از دونباس منصرف نخواهد کرد. همان نکته ای که بایدن و بلینکن نیز درباره آن دغدغه دارند.

دوم منجر به پاسخ متقابل روس ها به اوکراین با استفاده از سلاح ها و موشک های متعارف یا حتی نامتعارف خواهد شد. به عبارت بهتر، هرگونه کنش اوکراینی ها در این آوردگاه طبیعتا واکنشی در پی خواهد داشت!

سوم منجر به گسترش عمق جغرافیایی و استراتژیک جنگ اوکراین و به قول ولادیمیر پوتین، تغییر ماهیت این نبرد خواهد شد. این بدترین سناریوی ممکن برای اعضای پیمان آتلانتیک شمالی محسوب می شود، زیرا برخی اعضای ناتو را در گام نخست و برخی دیگر را در مراحل بعد درگیر نبرد مستقیم خواهد کرد.

همان گونه که مشاهده می شود، با ترکیب یک بازی خطرناک و بازیگرانی آماتور در غرب مواجه هستیم. بایدن و استارمر در آستانه خلق مناقشه ای هستند که قدرت تحلیل تبعات آن را ندارند، چه رسد به آنکه بخواهند با عواقب و تبعات این آتش افروزی جدید مقابله کنند. آژیر خطری که امروز در ناتو به صدا درآمده، بیش از آنکه معطوف به ساختار فرسوده و مناسبات نامتوازن امنیتی در این مجموعه باشد، معلول خودبزرگ پنداری دولت های آماتور و درک نازل آنها از فرصت ها و تهدیدات گذشته، جاری و آتی در حوزه روابط بین الملل است. هزینه های بازی آتلانتیکی ها با آتش را باید ملت هایی در آمریکا و اروپا تحمل کنند که طی سال های اخیر روز به روز از سیاستمداران خود دورتر شده اند.

انتهای پیام