تعامل راهبردی ایران و چین و روسیه برای آمریکا هراس آور است

به گزارش مشرق ، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: اکونومیست با بیان این که این چهار قدرت، آمریکا را می ترسانند، نوشت: خطرات ناشی از همسویی هرچه بیشتر این چهارگانه، نیاز به بزرگنمایی زیاد یا پیش بینی های دور در آینده ندارد تا موجب نگرانی شود. همین حالا نیز آنها به اندازه کافی نگران کننده هستند. وزیر امور خارجه آمریکا، در بازدید اخیر خود از اروپا به طور غیرمعمولی صراحت داشت و گفت: «یکی از دلایلی که پوتین قادر به ادامه این تجاوز است، حمایت هایی است که از جمهوری خلق چین دریافت می کند. چین بزرگ ترین تأمین کننده ابزارهای ماشینی و بزرگ ترین تأمین کننده میکروالکترونیک هاست که همه اینها به روسیه کمک می کند تا پایگاه صنعت دفاعی خود را حفظ کند». در مقابل، روسیه به چین فناوری های نظامی مانند زیردریایی، موشک و دیگر تجهیزات ارائه داده است. همچنین آمریکا می گوید که ایران در حال ارسال صدها موشک بالستیک کوتاه برد به روسیه بوده است.

این افشاگری ها، نمونه هایی از روابط رو به رشد نظامی- صنعتی میان چین، ایران، کره شمالی و روسیه است. آنها با یک نفرت مشترک از نظام تحت رهبری آمریکا متحد شده اند و مشتاق به تعمیق روابط اقتصادی و صنعتی- نظامی خود هستند. یک مقام ارشد دولت آمریکا می گوید، روابط آنها به نوعی «تعامل راهبردی» تبدیل شده است.

برای درک عمق همکاری های کنونی، به سه مبادله توجه کنید: تبادل فناوری نظامی و دانش فنی، تهدید بلندمدت تری برای امنیت غرب و توانایی آن در بازدارندگی دشمنان به شمار می رود. گفته می شود که کره شمالی و ایران صدها موشک از جمله بیش از 200 موشک بالستیک کوتاه برد فاتح-360 را به روسیه منتقل کرده اند. آنها پیش تر، میلیون ها گلوله توپ و هزاران پهپاد تهاجمی ارسال کرده بودند، حمایت صنعتی به همان اندازه مهم بوده است. اگرچه چین سلاحی ارسال نکرده اما به گفته معاون وزیر امور خارجه آمریکا، ذخایر عظیم قطعات دارای کاربرد دوگانه چینی «مستقیماً در زرادخانه روسیه به کار گرفته شده اند». چین 90درصد از واردات میکروالکترونیک روسیه و 70درصد از ابزارهای ماشینی آن را تأمین می کند. این ورودی ها به روسیه امکان داده اند تا موشک های کروز و پهپادها را به طور مداوم تولید کند.

تبادل فن آوری هم، به همان اندازه مهم و البته کمتر شناخته شده است؛ مبادله مغزها. جنگ های اوکراین و خاورمیانه فرصت های فراوانی برای مبادله دانش فنی ایجاد کرده اند. اوکراین به عنوان «آزمایشگاهی برای دانش و یادگیری» ایران عمل می کند. ایران در زمان واقعی از کارایی تسلیحات خود در برابر دفاع های غربی آگاهی پیدا می کند، در حالی که روسیه از مشاوران ایرانی یاد می گیرد که چگونه حملات هوائی با ترکیبی از پهپادها و موشک ها را انجام دهد. بر اساس گزارش مرکز مطالعات منع گسترش جیمز مارتین، روسیه اطلاعاتی را درباره اختلال در کنترل پهپادها و سیگنال های GPS با ایران به اشتراک می گذارد و همچنین تجهیزات غربی را که به دست آورده است به جمهوری اسلامی ارسال می کند تا احتمالاً برای بررسی های فنی مورد استفاده قرار گیرد.

جریان های فناوری به طور فزاینده ای فراتر از این ترتیبات موقت و در چارچوب تعامل های بلندمدت گسترش یافته اند. همکاری چین و روسیه، که زمانی به دلیل بی اعتمادی متقابل محدود بود، در حوزه هایی مانند زیردریایی ها، هوانوردی و موشک ها به سرعت پیش می رود. بر اساس گزارش بازوی تحقیقاتی نیروی هوائی آمریکا، روسیه مایل است به چین در ساخت سامانه های هشدار و دفاع موشکی کمک کند. آنها معتقدند که اکنون بین مسکو و پکن همکاری های قابل توجهی نیز در فضا وجود دارد. این همکاری ها تنها به چین محدود نمی شود. روسیه به برنامه فضائی ایران کمک می کند که به طور گسترده به عنوان پوششی برای توسعه موشک های بالستیک قاره پیما در نظر گرفته می شود.

این چهارگانه با وجود محدودیت هایش، از هم اکنون در حال فراهم آوردن دردسرهایی برای غرب است و به نظر می رسد که این دردسر تشدید هم خواهد شد. نیروهای مسلح آمریکا، که برای مقابله با یک جنگ بزرگ سازماندهی شده اند، اکنون به گرفتن تصمیمات دشوار و پذیرش ریسک های تجاری بر سر منابع محدود خود مجبور شده اند.

این مسئله به وضوح در کمبود گلوله های توپ 155 میلی متری در سال گذشته نمایان شد؛ زمانی که در ژانویه آمریکا از ذخایر اضطراری خود در اسرائیل برداشت کرد تا آنها را به اوکراین ارسال کند اما در ماه اکتبر مجبور شد مسیر خود را تغییر دهد و گلوله هایی را که برای اوکراین در نظر گرفته شده بود به اسرائیل منتقل کند. به همین ترتیب، هر موشک ضدهوائی که توسط کشتی های غربی به سوی پهپادهای حوثی ها در دریای سرخ شلیک می شود، به این معنی است که یک موشک کمتر برای دفاع از تایوان موجود است. البته اوضاع می تواند بسیار بدتر باشد: این چهار کشور هنوز در زمینه تسلیحات هسته ای با هم هماهنگی نداشته اند و یا کارزارهای نظامی مشترک انجام نداده اند. خطرات ناشی از همسویی هرچه بیشتر این چهارگانه، نیاز به بزرگنمایی زیاد یا پیش بینی های دور در آینده ندارد تا موجب نگرانی شود. همین حالا نیز آنها به اندازه کافی نگران کننده هستند.