ارتش سری ضدفرهنگ ها

به گزارش ایسنا، فرهیختگان نوشت: اتفاق مهمی که در دنیای پیرامون ما درحال وقوع است هیچ ربطی به دفاع از یا مخالفت با حقوق جنبش های هویت طلب جنسی ندارد و مراد دنیای غرب نیز چنین نیست. آنها به عنوان صحنه گردان اصلی ماجرا، از کشورهای جنوب جهانی و فرهنگ شان هویت زدایی می کنند تا به این واسطه کسب وکار مادی شان را پیش ببرند. سینما، موسیقی، تلویزیون و دیگر مدیوم های هنری در این راه نقش بازوهای تسهیل کننده را ایفا می کنند و هر چیزی را که در مخیله انسان نمی گنجد در قالب امور روزمره و عادی جای می دهند. جهانی سازی فرآیند پیچیده ای است که ظاهر فریبنده و دلربایی دارد و پیام مثبت آن حتی می تواند سیاستمداران را هم فریب دهد. ما اینجا قصد نداریم درمورد همجنسگرایی، دگرباش ها و هویت های مختلف جنسی که به صورت روزافزون از زیر بته به عمل می آیند بحث کنیم، بلکه می خواهیم عنوان کنیم که چرا ایده های ناب در آثار هنری، اکستریم و حتی گونه ژانر در سینما تا این حد به پای همجنسگرایان ریخته می شوند و آنها را هدر می دهند؟ آیا سیطره پروژه نفوذ و منکوب کردن فرهنگ ها و خرده فرهنگ های هنجارمند ارزش این را دارد که باعث شود سینما از موضوعیت بیفتد یا اینکه عادی سازی از مفهوم همجنس خواهی پروژه ای بلندمدت است که با فروکش کردن اعتراض ها راه خودش را پیدا می کند و بنای تجارتش را می سازد؟ تعداد آثاری که همجنسگرایی را محور بحث قرار می دهند یا از آن در قالب روایت قبح زدایی می کنند در سینمای حال حاضر دنیا کم نیستند و ما تنها می توانیم به بخشی از آنها بپردازیم.

شورش استون وال و دری که روی همجنسگرایان باز شد 

28 ژوئن 1969 را باید سرآغاز جدیدی در تحول زیست جنبش های جدید جنسی قلمداد کرد. در آن روز تعداد زیادی از افسران پلیس با یورش به بار استون وال به عنوان پاتوق همجنسگرایان که توسط مافیا اداره می شد مانع از فروش مشروبات غیرقانونی الکلی شدند و این اتفاق را به طور ناخواسته به سرآغاز حرکتی تمام قد علیه آنچه همجنسگراهراسی نامیده می شد، بدل کردند. همجنس بازان برخلاف آنچه از آنها انتظار می رفت با نیروهای پلیس مقابله کردند و مسیر تاریخ را از آن روز به بعد به نفع خود تغییر دادند. یک سال بعد در سالگرد شورش استون وال همجنسگرایان این اجازه را پیدا کردند که در شهرهای سانفرانسیسکو، نیویورک، لس آنجلس و شیکاگو بیرون بیایند و در قالب رژه افتخار از گرایش جنسی شان بدون هیچ مخالفتی پرده برداری کنند، حتی در ادامه سینمای آمریکا هم فضا به سمت عوض شدن پیش می رفت و فیلم هایی ساخته می شد که ضمن ارائه تصویری خاکستری از این جماعت چندان هم به پروپای آنها نمی پیچید و به عادی سازی رفتار همجنس بازان در میان مردم آمریکا می پرداخت. برای نمونه فیلم «گشت زنی» ساخته ویلیام فریدکین به صورت عادی زیست شبانه همجنس بازان در کلاب ها را به مخاطبانش نشان می داد و برای آرامش خاطر مردم شخصیت بد ماجرا یا همان آدم کش سریالی داستان را در قامت یک همجنس باز به تصویر درمی آورد. حرکت دوربین و نورپردازی تند فریدکین در این اثر به گونه ای بود که تماشاگران به هیچ عنوان احساس نمی کردند درحال تماشای یک فیلم با مضامین ضدهمجنسگرایانه اند. سینما به مرور داشت از تمام تصاویری که پیش تر در مورد همجنس بازها در ذهن جامعه نقش بسته بود، خدشه وارد می کرد و هیچ کس یارای مقاومت دربرابر این تصمیم را نداشت.

همجنسگرایی؛ جزیره ثبات جدید 

جهان آبستن حوادث ریزودرشت است و بانیان آن بدون اینکه ترسی از مجازات داشته باشند روزبه روز دامنه جنایت و آدمکشی خود را گسترده تر می کنند و اگر کسی بخواهد دربرابرشان قرار بگیرد از سوی جامعه خوش خط وخال جهانی به دفاع از تروریسم محکوم می شود. روسای دولت کشورهای پیشرفته همگی هم قسم شده اند که با دفاع از رژیم کودک کش صهیونیستی از باغ اروپا دربرابر باغ وحش شرق محافظت کنند تا مبادا گزندی به لایف استایل دگرباش های جنسی برسد و این صنعت را با چالش مواجه کند. این یک درگیری طبیعی بر سر آب وخاک نیست و اختلافات شرق و غرب را باید در سطح تمدنی موردبررسی و کنکاش قرار داد. این مقدمه را ذکر کردم تا بگوم ادعای دنیای مدرن در حمایت از همجنسگرایان و اقلیت های قومی و نژادی هیچ سنخیتی با پیرامون ما ندارد. از هفت اکتبر 2023 تاکنون بسیاری از زنان، مردان و کودکان غزه کشته و آواره شده اند ولی کک دنیای آزاد نه تنها از توحش صهیونیست ها نمی گزد، بلکه آنها این اقدام را در قالب دفاع مشروع عادی جلوه می دهند. آن چیزی که برای دنیای مدرن و پست مدرن غرب اهمیت دارد سیطره تمام قد بر جزءبه جزء شئونات زندگی مردم غیرباورمند به آزادی های صریح و یواشکی و تهی کردن مدل زیست آنها از معنای واقعی است و حتی شبح ترور، خونریزی و جنایت لجام گسیخته بر سر دیگری نباید به دلیل قانع کننده ای برای برداشتن توجه از همجنسگرایی درنظر گرفته شود. آنها اگر خواهان یک جهان سالم بودند باید در وهله اول برای ثابت کردن برادری شان جلوی اسرائیل را می گرفتند و در ادامه با قبول تفاوت های فرهنگی، همجنس بازی را با آب وتاب و بخشیدن جلوه های زیبا برای افکار عمومی دیگر نقاط دنیا عادی نشان نمی دادند ولی موضوع فقط به استانداردهای دوگانه برنمی گردد و غرب حتی در بازنمایی کاراکتر و نحوه حضور همجنسگرایان در مدیوم سینما، موسیقی و تلویزیون هم صداقت ندارد و دلش به حال این جماعت نمی سوزد. غرب اگر پیش تر برای اجرای سیاست های فرهنگی و اقتصادی خود از میان سرسپردگانش «ژاندرام منطقه » انتخاب می کرد، اکنون زمین بازی را عوض می کرد و با در اختیار گذاشتن تمام امکانات مادی و تکنولوژیکی فرهنگ را در وسعت جهانی به زیر می کشید. دفاع از هویت های تازه دست وپا درآورده جنسی نیاز به یک محلل دارد و آن هم استفاده از مدیوم های صنعتی شده هنری است.

دنیای زیبای کودکان را خراب نکن

سیطره نگاه همجنسگرایانه فقط مختص به آثار بلند سینمای داستانی نیست و ابعادش بیخ گلوی دیگر مدیوم ها و قالب های تصویری را نیز گرفته است. به گزارش مشرق شرکت والت دیزنی از بزرگ ترین شرکت های حوزه سرگرمی در سال 2022 اعلام کرد قصد دارد به طور چشمگیری حضور شخصیت های نامتعارف جنسی را در محصولاتش افزایش دهد! این حمایت به قدری وسیع بود که کری برک، مدیر بخش محتوای سرگرمی عمومی کمپانی دیزنی از تصمیم این شرکت برای افزایش حمایت از هویت های جنسی جدید و اقلیت های نژادی صحبت کرد و گفت 50 درصد از شخصیت های آثار جدید دیزنی به این افراد اختصاص پیدا می کند.

داستان اسباب بازی 4 یکی از همین نمونه ها به شمار می آید که گنجاندن یک صحنه حاوی انحراف جنسی در آن باعث شد انجمن خانواده آمریکا به مخالفت با این اقدام بپردازد و دربرابر دیزنی قرار بگیرد، حتی مادران آمریکایی برای تحریم این انیمیشن به خط شدند و امضا جمع کردند. آنها خواستار توقف بهره برداری از کودکان خویش توسط رسانه هایی نظیر دیزنی بودند و به عادی جلوه دادن گرایش های منحرف کننده و خطرناک جنسی به سختی واکنش نشان دادند. یکی از تکنیک های دیزنی در ترویج همجنسگرایی حمله به ضمیر ناخودآگاه کودکان است. این کمپانی با قرار دادن صحنه های همجنس خواهانه در پس زمینه روایت صحنه های مربوطه را از دید والدین بچه ها محفوظ نگه می دارد و به تمرکز آنها نسبت به مفاهیم موجود در متن اثر خدشه وارد می کند. پیگیری چنین رویکردی موجب می شود بچه ها بسیار راحت تر موارد منتهی به همجنسگرایی را درک و درنتیجه قبول کنند. حمله به ضمیر ناخودآگاه یکی از تاکنیک های اصلی کمپانی والت دیزنی برای قبول همجنسگرایی به عنوان یک پدیده کاملا عادی در میان بچه ها محسوب می شود که صدای بسیاری از مادران آمریکایی را درآورده است.

شیوع و همه گیری کرونا در سراسر دنیا بر تولید فیلم های همجنسگرایانه صحه گذاشت و روند ساخت و عرضه آنها را در قالب سرویس استریم نتفلیکس به سرعت گسترش داد، حتی اعتراض ها نسبت به این قبیل فیلم ها نیز موجب نشد آمریکایی ها برای سرگرم کردن مردم سراسر دنیا راه دیگری را انتخاب کنند و با وجود کاهش ارزش سهام نتفلیکس فکری به حال خویش و دم ودستگاه مالی عظیم شان کنند. آش آنقدر شور شد که دولت ترکیه مانع از ساخت سریال if only در این کشور شد، چون آنها متوجه وجود یک شخصیت همجنسگرا در این مجموعه شده بودند و همین اتفاق ادامه کار را برای عوامل ساخت سریال غیرممکن کرد. نتفلیکس هم زیر بار تغییر فیلمنامه نرفت و درحالی که تمام دستمزد عوامل را پیش از این پرداخت کرده بود عطای تولید را به لقایش بخشید و حکم به لغو فیلمبرداری در این شرایط داد.

سینما از چه زمان به زمین بازی همجنسگرایان تبدیل شد؟

تا دهه 20 میلادی سینما جای مناسبی برای همجنسگرایان نبود و آنها برای ادامه حیات اقتصادی شان می بایست گرایش جنسی خود را از دید عموم پنهان نگه می داشتند. اولین قدم در مسیر قبح زدایی از این مفهوم در سال 1922 و در فیلم «قتل شبه عمد» اثر سیسیل بی دمیل برداشته شد؛ این اثر آغازکننده اولین صحنه های غیراخلاقی میان دو فرد همجنس بود. هشت سال بعد، مارلین دیتریش در فیلم «مراکش» ساخته جوزف فون اشترنبرگ به اولین زن مهم تاریخ سینما بدل شد که تمایلات همجنس خواهانه اش را در متن فیلم به وسیله اعمال غیراخلاقی و غیرعرفی نشان می داد، حتی پارامونت پیکچرز به عنوان کمپانی تولیدکننده مراکش در تبلیغات خود برای این اثر به شایعات درمورد تمایلات جنسی نقش اول زن دامن زد و از آن بهره فراوانی برد. این رویه تا تدوین نظامنامه تولید تصاویر متحرک یا همان «کد هیز» در سال 1930 ادامه داشت و سینما را درگیر مناسبات غیراخلاقی و غیرعرفی خودش کرد. عاقبت ویل اچ هیز، رئیس انجمن سینمای آمریکا تصمیم گرفت هالیوود را تحت لوای سانسورهای اخلاقی درآورد و موفق هم شد. فیلمسازان موظف شدند فیلم هایشان را از لوث وجود صحنه های جنسی، تجارت مواد مخدر، برهنگی و حتی دشنام علیه مقدسات پاک کنند و این رویکرد را تا سال 1968 در سینما ادامه دهند. بروز انقلاب جنسی در دهه 1960 موجب شد مردم به توصیه کلیسا برای تحریم فیلم ها روی خوشی نشان ندهند و خود به عنوان مرجعی برای تماشای فیلم ها بدل شوند. ساختار خانواده متحول شده بود و دیگر همچون سابق نبود؛ روابط عادی و آن طور که پست مدرنیست ها از آن مدل سنتی زندگی یاد می کردند داشت از بین می رفت و بنیان جدیدی در این خصوص گذاشته می شد. دیوید لین در سال 1962 فیلم لارنس عربستان را ساخت و با دلالت های ضمنی خود بر این واقعیت صحه گذاشت که توماس ادوارد لارنس در قامت فردی که وجود عربستان به تصمیمات و میان داری او پیوند خورده بود یک همجنسگرای باسابقه بوده است.

رویدادهای فرهنگی پرخرج برای رسیدن به هدف 

غرب با عَلم کردن لیبرالیسم و دیگر اقسام ایسم های خانمان برانداز قصد دارد هویت های جمعی را بنابر خواست بازار سرمایه از میان بردارد اما پرواضح است چیزی که به وضوح دروغ می گوید نمی تواند اجتماع را در فهم حقیقت هستی و چیستی خود به سرمنزل مقصود برساند. همجنسگرایی بیش از آنکه یک مساله صرفا فرهنگی محسوب شود باید از منظر اقتصاد سیاسی هم موردبحث قرار بگیرد. جشنواره ها و جشن های سینمایی و همچنین بسیاری از رویدادهای فرهنگی با خرج بودجه های فراوان درپی ایجاد یک مسیر جدیدند تا به وسیله آن بتوانند کالای کثیف جنسی شان را در بسته بندی هایش شیک به دیگری عرضه کنند و محیط پیرامون شان را در تعفن فرو ببرند. آمریکا با سقوط اتحاد جماهیر شوروی این طور تصور می کرد که دیگر هیچ قدرتی تاب رقابت با وی را ندارد و این کشور می تواند با مک دونالدیزه کردن جوامع سوت پایان تاریخ را به صدا درآورد ولی سر برآوردن قدرت های جدیدی فرهنگی از خاورمیانه و مدیترانه از یک سو و مطرح شدن روسیه و چین در قامت رقبای آمریکا از طرف دیگر عملا ناقوس مرگ نظریه پایان تاریخ و واپسین انسان را به صدا درآورد و دنیای مدرن را با چالش جدی مواجه کرد. دیگر قرار نیست مردم سراسر دنیا با سرنهادن به خواست آمریکایی ها فرهنگ شان را به زمین بازی لیبرال ها بدل کنند و با آنها از در سازش برآیند. همجنسگرایی هم خواب آشفته ای است که هیچ گاه تعبیر روشنی برای آن و اقتصاد سیاسی پیرامونش وجود نخواهد داشت.

انتهای پیام