20 برابر شبکه های تلویزیون پلتفرم داریم اما مخاطب نه!

خبرگزاری تسنیم، یکی از عارضه های مهمی که این روزها در حوزه نمایش خانگی کشور به چشم می خورد، روند بی رویه تأسیس پلتفرم هاست. طبق آمار اعلام شده از سوی اداره کل صدور مجوز و امور رسانه های ساترا بیش از 400 پلتفرم صوت و تصویر فراگیر مجوز گرفته اند و احتمالا این رقم با گذشت زمان بیشتر هم خواهد شد. حال باید پرسید که آیا صدور بی رویه مجوزها در این حوزه تصمیم درستی است؟

به نظر می رسد که تداوم این روند آشفته بازاری را در شبکه نمایش خانگی به وجود خواهد آورد که به سادگی قابل مدیریت نخواهد بود. اکنون سهم اصلی بازار نمایش خانگی در اختیار سه پلتفرم است و سایر پلتفرم ها می کوشند برای خود سهمی قائل شوند.

حال، پرسش اساسی اینجاست که مگر ظرفیت فیلم و سریال سازی در ایران چقدر است که به این حجم از پلتفرم نمایش خانگی نیاز باشد؟

وضعیت کنونی ما را به یاد مدیریت تلویزیون در سال های گذشته می اندازد. زمانی مدیران تلویزیون تصور می کردند جهت رقابت با شبکه های ماهواره ای فقط باید شبکه تلویزیونی افتتاح کنند و این کار را هم انجام دادند. پس از گذشت مدتی آن ها متوجه شدند که صرف افزایش تعداد شبکه تلویزیونی، راه حل مناسبی نیست، بلکه باید برای شبکه ها محتوای مناسبی تدارک دید.

تلویزیون مخاطب را با تبلیغات آزار می دهد یا نمایش خانگی؟

این چنین شد که پس از مدتی به فکر تعطیلی شبکه هایی افتادند که ظرفیت کافی برای جذب مخاطب نداشتند. نگاه کمی، آفتِ جان فضای رسانه ای کشور است و مدیران تصور می کنند هرچه روی کاغذ اعداد بزرگتری ثبت کنند، موفقیت مضاعفی کسب کرده اند. این در حالی است که در سطح اول جهان، نگاه کیفی حاکم است و کسی که ایده و محتوای مناسبی برای ساخت دارد، حرف اول را می زند.

اکنون برای اینکه در حوزه نمایش خانگی به عارضه تلویزیون دچار نشویم و مسیر پیموده را بار دیگر نپیماییم، لازم است به جای تمرکز بر آمار کمی، به فکر ارتقای سطح کیفی محصولات تولیدشده در پلتفرم ها باشیم.

تسهیل ورود افراد به این حوزه ماحصلی جز آشفتگی به دنبال نخواهد داشت. حداقل می توان این شرط را گذاشت که برای گرفتن مجوز تاسیس پلتفرم، آن پلتفرم باید چند فیلم و سریال باکیفیت تولید کرده باشد و پس از بررسی آن، اقدام به اعطای مجوز کرد.

گام بعدی آن است که با حمایت از تولیدات باکیفیت پلتفرم ها، به فکر بازاریابی برای محصولات فرهنگی مان در کشور های همسایه باشیم. اکنون همین پلتفرم های موجود، پاسخ گوی نیاز مردم در زمینه تامین اوقات فراغت و سرگرم سازی شان هستند و مهم ترین ضرورت، ارتقای سطح کیفی آثار است.

در حال حاضر کشور های بسیاری در دنیا به واسطه برنامه ریزی در حوزه تولید آثار پرمخاطب فرهنگی و هنری، توانسته اند تولیداتشان را به کشور های دیگر صادر کنند و به درآمدزایی برسند. ترکیه که در همسایگی مان قرار دارد، یکی از نمونه هایی است که با برنامه ریزی و سرمایه گذاری در صنعت فیلم و سریال، توانسته محصولاتش را به بیش از 100 کشور جهان ازجمله ایران صادر می کند. این صادرات به رونق گردشگری این کشور نیز کمک کرده و موجب آشنایی مردمان دنیا با فرهنگ و جغرافیای ترکیه شده است که ظرفیت مهمی برای این کشور به شمار می آید.

با توجه به استعداد هایی که در کشورمان وجود دارد، صدور فیلم و سریال به کشور های دیگر، دست کم در گام اول برای کشور های همسایه مان دور از دسترس نیست. برای رسیدن به این مهم، باید نگاه کمی را کنار گذاشت و از طریق کیفی سازی آثار، به فکر تولیدات ارزشمند و باکیفیت بود. تجربه ای که در بسیاری از کشور ها رخ داده و ثمربخش بوده است.

پلتفرم هایی که مشخص نیست به چه امیدی پای در این میدان می گذارند؛ در خوش بینانه ترین شکلِ ممکن به خاطر حقوق مخاطب! حتماً این عبارت شبیه به شوخی است. به مانند تحلیل کوچ تهیه کنندگان و تمایل بازیگران به شبکه نمایش خانگی است که به خاطر کیفیتِ آثار در تلویزیون و حتی بعضاً فیلمنامه های ضعیفِ سینما باشد!

اگر روشن تر بخواهیم درباره این موضوع صحبت کنیم حتماً بحث مالی و بیزینس تجاری مطرح است؛ نه مخاطب که در فضای مجازی درباره اش صحبت می شود.

اما موضوع اصلی شاید پلتفرم هایی باشد که هر روز به صورت قارچ سبز می شوند اما مشخص نیست این وی اودی ها با چه کارکردها و فعالیت هایی به میدان آمده اند؟ آیا به مخاطب فکر می کنند و برایشان برنامه دارند؟ چه اهدافی پشتِ پرده شان است و چه کسانی آنها را همراهی می کنند؟

از همه مهمتر چقدر به حقوق مخاطبان توجه دارند؟ مخاطبانی که امروز در بسیاری از روستاهای دورافتاده و مناطق محروم اصلاً به فضای وی او دی ها به دلیل قیمت بالای اینترنت و اشتراک های همین پلتفرم ها دسترسی ندارند که در این بازار پراکنده، اثری را برگزینند.

بنابراین این نکته را باید در نظرگرفت پلتفرم ها به صورت قارچی می آیند و می روند و خیلی در پسِ آمدن ها محتوایی برای مخاطب بیرون نمی آید بلکه از تسهیلات راه اندازی و بهره مندی های دیگر استفاده کند وگرنه برای مخاطب هیچ اندوخته و دغدغه مندی وجود ندارد.

به نظر می رسد ناظرین امر برای مجوز دادن به این پلتفرم ها باید به این سمت بروند که چرایی این تأسیس ها را جویا شوند. به پلتفرم ها و رسانه هایی اجازه و امکان حضور بدهند که هدف و اهدافی را دنبال کنند مخاطب برایشان اهمیت داشته باشند نه اینکه بخواهند اثری را به دنیایِ مجازی بیاورند که برای خانواده امروز هیچ هدفی را دنبال نکند و به درد جامعه نخورد.

انتهای پیام/